Menntamál - 01.04.1946, Blaðsíða 8

38
MENNTAMÁL
VII.
Geitin réð sér ekki fyrir kæti. Hvolpurinn var svang-
ur. Grösin deyja á haustin. Guðni skelfdist, þegar kæn-
unni hvolfdi á sundinu. Blómin anga. Skútan sigldi inn
úfinn flóann. Pósturinn hresstist, þegar skammt var til
byggða. Hjalti seldi brotin eggin. Unnur varð fegin,
þegar báturinn kom að landi. Kettlingarnir eru glettnir.
VIII.
Kóngurinn setti þingið. Aumingja gæsin missti ung-
ann sinn. Sólin gyllir fjallstindinn. Hirðmeyjarnar veittu
drottningunni lotningu. Élið byrjaði hér og gekk héðan
inn yfir héraðið. Þvengurinn er stuttur. Einari þótti ráð
sitt vænkast. Ég held þú deyir ekki, þótt þú sveiir hvolp-
inum frá þér. Ketill hafði dembt öllu úr fötunni og hvolft
henni milli steinanna.
IX.
Ærnar voru á beit í holtinu milli lækjarins og fjalls-
ins. Sækjendur málsins og verjendur voru kunningjar.
Þeir vildu ekki flækja Þóri í málið. Bergþóra var ekki
vorkunnlát við syni sína. Ungfrúin setti upp nýjan, barða-
stóran hatt. Húsfreyjan kyssti börnin og þurrkaði tárin
af augum þeirra. Kári hefndi sonar síns. Klukkunni var
seinkað. Bjarni strengdi á snúrunni.
X.
Pabbi bað mig að ydda fyrir sig blýantinn. Eyjólfur
er þyngri, þó að hann sé yngri. Mörg húsanna voru
hrunin. Ingimar keypti pokann, grautfúinn og ónýtan.
Birnu var gefin brúða í afmælisgjöf. Öngullinn hangir
á þilinu. Kötturinn sperrti eyrun. Árný signdi sig og
lygndi aftur augunum. Hefurðu strengt á vírnum? Rós-
irnar dæju, ef þær vantaði birtu og yl.