Vorið - 01.12.1971, Blaðsíða 34

H ró Ifur á B re kku
I.
Lítill og léttur á fæti. Stór blá augu
og gult hrokkið hár undir rauðröndóttu
prjónahettunni. Þannig var hann í hátt,
hann Hrólfur litli Knútsson á Brekku.
Bf einhver spurði hann um fæðingar-
dag hans, þá vissi hann það ekki gerla.
Þó hafði hann einhvern óljósan grun um
það, að hann yrði níu ára vetrardaginn
fyrsta; hann hafði heyrt mömmu sína
vera að tala eitthvað um það. Hann vissi
líka að afmælisdagsins var ekki langt að
bíða, og hann hlakkaði ósköp mikið til,
því þá átti hann von á gjöfum frá pabba
og mömmu.
I fyrra hafði presturinn einmitt komið
vetrardaginn fyrsta til að húsvitja, og
hann varð auðvitað að fá að vita hve
gamall drengurinn væri. Það stóð nú ekki
lengi á því; þá var hann einmitt átta
ára, og presturinn stakk fimmtíu-eyringi
í lófa hans þegar hann kvaddi.
Nú voru átta dagar þangað til hann
yrði níu ára, og hann hugsaði mjög mik-
ið um það, hvað hann mundi nú fá í af-
mælisgjöf. Áður hafði hann oft komizt á
snoðir um það fyrirfram, en nú varð
liann einskis vís.
Dagarnir liðu hver af öðrum og hann
var engu nær. Hann var farinn að halda
að fólkið væri alveg búið að gleyma fæð-
ingardeginum sínum.
Kveldið áður segir hann svo upp úr
eins manns hljóði: „Mamma, manstu ekki
eftir, þegar presturinn gaf mér 50 aur-
ana og pabbi gaf mér fallega hnífinn og
þú rauðu prjónahúftmaf1
„Jú, ég held ég muni það,“ sagði
mamma. „Á morgun er líka afmælið þitt.
Hve gamall verðurðu þá, drengur minnf'
„Ég verð níu ára,“ svaraði Hrólfur;
„en varstu ekki búin að gleyma fæðing-
ardeginum mínum, mammaf '
„Nei, ég man nú eftir honum, þegar
ég fer að hugsa um hann,“ svaraði
mamma hans, „en nú verður þú að fara
að sofa, til þess að þú verðir frískur og
fjörugur á morgun.“
Eftir litla stund var Hrólfur kominn
ofan í rúm og foreldrar lians líka, en
fyrst höfðu þau verið að skrafa eitthvað
saman í hálfum hljóðum hjá borðinu; en
Hrólfur heyrði ekkert af því.
Menn vakna á ýmsan hátt. Sumir
krakkar gefa frá sér liljóð þegar þeir
vakna; aðrir vakna eltki fyrr en búið er
að rumska við þeim vel og lengi. Sumir
vakna ekki fyrr en þeir komnir fram á
mitt gólf. En lialdir þú að Ilrólfur sé
þannig gerður, þá skjátlast þér hrapal-
lega. Nei, hann er ekki svona svefnþung-
ur. Stóru bláu augmi hans voru galopin
áður en foreldrar hans voru vaknaðir.
Fæðingardaginn hans fóru þau fyrr á
fætur en vant var og ætluðu að fara svo
hægt, að hann vaknaði ekki. En Ilrólfur
svaf ekki yfir sig. Um leið og sólin sendi
fyrstu geisla sína inn um gluggann, opn-
aði drengurmn augun. En þau urðu
nokkuð stærri en þau áttu að sér. Því að
í rúminu — já, geturðu getið þér til,
hvað í rúminu lá? — Það voru skíði,
snjósokkar og belgvettlingar!
Pabbi hafði látið skíðin liljóðlega sitt
178
VORiÐ