Vorið - 01.12.1971, Blaðsíða 50

óðann álfinn og batt handleggi hans og
fætur vandlega við loðinn skrokkinn.
Alfurinn byltist um á gólfinu og æpti í
æðisgengnu reiðikasti.
Nanna sveipaði um sig einni hlýrri
kápu, sem hún hafði spunnið og taldi
kjark í köttinn. „Við verðum að flýta
okkur,“ sagði hún. „Ilúsbóndi minn
kemur á hverri stundu.“
Kötturinn hjálpaði stúlkunni upp í
gluggakistuna og sá um, að hún hefði
öruggt tak á kaðlinum. Ilann hughreysti
hana, þegar hún lagði af stað. Kaðallinn
nötraði undan þunga hennar, en styrk-
leiki hans brást ekki. Það virtist líða
heil eilífð, áður en fætur Nönnu snertu
jörð. Þau gættu þess vandlega, að hún
lenti ekki ofan á rokknum.
„Ég er komin niður, köttur,“ kallaði
hún áköf. „Fljótur.“ Kötturinn klifraði
upp í gluggakistuna. Ilann náði taki á
kaðlinum og var að fara aftur á bak út
um gluggann. Allt í einu sperrti hann
eyrun, þegar hann heyrði húsbóndann
koma enn einu sinni syngjandi eftir
ganginum. Þunglamalegt göngulag hans
var eins og jarðskjálfti.
„Ég heyri raddir. Ég heyri öskur, en
ég heyri ekkert í rokkinum,“ hrópaði
maðurinn, um leið og hann bisaði við
læsinguna á hurðinni. „Ég skal lúskra
þér, Nanna, það mun kenna þér — “.
Augu kattarins ranghvolfdust. Dauð-
skelfdur sá hann hurðinni hrundið upp,
og öskureiðan húsbóndann æða inn í her-
bergið. Þegar hann sá álfinn liggjandi
og bundinn á gólfinu, ýlfraði hann af
reiði. Þá sá hann köttinn hverfa úr aug-
sýn.
„Þjófur,“ öskraði 'húsbóndinn. „Ræn-
ingi. Stöðvið ræningjann.“
Kötturinn flaug fimlega niður nokkur
fet af kaðlinum. Hann dinglaði andartak
mitt á milli gluggans og jarðar til að
hlusta. Uppi heyrði hann sögunarhljóð.
Maðurinn reyndi í æði sínu að saga í
sundur þykkan kaðalinn með silfursög
álfsins. En ennþá hélt kaðallinn styrk-
leika sínum.
Köttinn verkjaði í loppurnar, þegar
hann lét sig renna niður kaðalinn, beint
í fang Nönnu.
„Þér skal ekki takast að flýja,“ öskr-
aði húsbóndinn ofan úr glugganum. „Ég
er búinn að leysa álfinn og skipa honuin
að hleypa út hundunum mínum. Þeir
munu rífa ykkur á hol, áður en þið svo
mikið sem lcomizt að hliðinu.“
Nanna og kötturinn tóku upp töfra-
rokkinn og hlupu milli trjánna. Að baki
heyrðu þau nú þegar geltið í hundunum.
Rokkurinn íþyngdi þeim, en þau hröð-
uðu sér áfram.
Nanna hrasaði og féll í snjóinn. Ég
kemst ekki lengra,“ snökti hún.
Alfurinn hvatti hundana til atlögu og
sat sjálfur klofvega á forustuliundinum.
Nú voru hundarnir bandóðir, komnir inn
í skóginn rétt að baki Nönnu og kettin-
um. Urrandi hundaskarinn ýlfraði og
gelti, er hann sá hjálparvana fórnardýr-
in.
Dauðskelfdur kraup kötturinn á hné
hjá stúlkunni. „Stattu upp,“ skipaði
hann harðneskjulega. „Þú verður að
standa á fætur. Ilundarnir eru að, ná
okkur.“
Nanna fól andlitið í höndum sér.
„Bjargaðu sjálfum þér, köttur,“ grét
hún. „Segðu Bebu Jóku, að það sé allt
mér að kenna, að rokkurinn liafi týnzt.“
Álfurinn gróf hælana inn í skrokk
• forustuhundsins og keyrði hann áfrani
í átt að bráðinni. „í þetta skipti skaltu
194
VORIÐ