Bjarmi - 01.03.1997, Blaðsíða 16

Kjartan Jónsson
Viðtal við sr. Jónu
Kristínu Þorvaldsdóttur
Hin hliðin á
Islenska þjóðkirkjan og kirkjuleg mál hafa verið meira umræðuefni
síðustu misseri en oft áður. Sitt sýnist hverjum um þessa gömlu stofnun
og þjóna hennar, prestana. Mörg spjót beinast að kirkjunni og fátt
mannlegt er henni óviðkomandi. Ósjaldan beinast gagnrýnisraddir að
prestum sem persónum og störfum þeirra. Sjaldan er spurt hvemig það
sé að vera prestur í kirkjunni. Hvemig er hlúð að þeim? Hvemig líðrn- þeim
sjálfum? Ætli það sé dans á rósum? Sr. Jóna Kristín Þorvaldsdóttir, sóknar-
prestur í Grindavík, féllst á að gefa okkur innsýn í líf sitt.
Bakgrunnur
Jóna Kristín er hæg manneskja, en
mjög traust. Það er vel af henni látið í
prestakalli hennar og störf hennar eru
vel metin. Fólk sem hefur lent í raunum
er henni þakklátt fyrir þá aðstoð sem
hún hefur veitt.
Jóna Kristín er fædd á Neskaupsstað
en alin upp á Fáskrúðsfirði. Hún er
þriðja í röð fjögurra systkina. Foreldrar
hennar eru Oddný Aðalbjörg Jónsdóttir
og Þorvaldur Jónsson, lengst af skipa-
afgreiðslumaður Eimskips og Rikisskipa
á Fáskrúðsfirði, sem er látinn.
„Ég fór til Reykjavikur í skóla 15 ára.
Fór austur til að vinna í öllum fríum,
enda var næg atvinna.
Ég var 18 ára og maðurinn minn,
Ómar Ásgeirsson frá Ásgarði i Breiðdal,
19 ára þegar við stofnuðum okkar
heimili. Þá vorum við bæði nemar.
Hann var í Vélskólanum og ég í Mennta-
skólanum við sund. Við vorum ung og
lífið var basl. Að loknu námi í Vélskól-
anum fór Ómar í útgerðartækni í
Tækniskólanum og við eignuðumst eldri
dótturokkar, Sigríði, 1981.
Guðfræðideildin
Ég byrjaði um haustið það ár í guð-
fræðideildinni. Ætlaði mér alls ekki að
verða prestur. Fór fyrst og fremst í guð-
fræðideildina til að gera upp ýmislegt
varðandi trúna. Þegar ég stóð á þeim
tímamótum að gera upp við mig hvaða
framhaldsnám ég ætti að fara í hneigð-
ist hugurinn meira að myndlistarnámi
og slíku, en foreldrar minir, föðursystir
og stóra systir töldu mig á að fara í
menntaskóla. Ég fór að ráðum þeirra.
Þegar ég var hálfnuð með menntaskól-
ann ákvað ég að klára hann og fara í
guðfræðideildina.
Ég get ekki sagt að það hafi orðið ein-
hver vendipunktur í lífi mínu. Ég var
strax trúhneigð sem bam. Mamma söng
í kirkjukómum og ég fór oft í messur með
henni. Ég fékk Biblíuna í fermingargjöf
frá prestinum, sr. Þorleifi Kristmunds-
syni. Svo komu hin mótandi unglingsár.
Ég var þá leitandi og sótti dálítið sam-
komur hjá Ungu fólki með hlutverk í
Grensáskirkju. Það studdi mig í því að
fara í guðfræðideildina og kynna mér
betur það sem ég var að velta fyrir mér
og ná betri áttum."
Voru það einhveijar spumingar umfram
aðrar sem þú þurjtir aðJá svör við?
„Mér fannst ég efast stundum mjög
mikið og leið oft illa með þennán efa.
Árin í guðfræðideildinni vom ekki auð-
veld. Þá var maður að basla í búskapn-
um, eignast börnin og eigið húsnæði.
Maðurinn minn kláraði útgerðartækni.
Hann var alltaf á sjónum í öllum fríum,
en fór fast á sjóinn á togara frá Fá-
skrúðsfirði þegar ég var á 3. ári í guð-
fræðideildinni. Þá áttum við von á öðru
barninu okkar, Bertu Dröfn. Þetta var
1984. Síðan var hann á sjónum þar til
árið sem ég kláraði. Það hefði verið auð-
veldast að pakka saman og fara austur.
Þetta var oft strembið, að koma dætr-
unum í pössun, standa sig sem móðir,
stunda námið, heimilisstörfin og vinna í
fríum. En við höfðum það ekkert verra
en aðrir, en samt reyndi þetta oft ærið á
og stundum var erfitt að koma öllum
Mérfannst ég efast stundum mjög mikið og leið oft
illa með pennan efa. Árin íguðfræðideildinni voru
ekki auðveld. Þá var maður að basla í búskapnum,
eignast börnin og eigið húsnæði.