Bjarmi - 01.03.1997, Blaðsíða 17

n
■
hlutum saman. Það hvarflaði oft að mér
að gefast upp í náminu og fara bara
austur.
1988 kláraði ég guðfræðina. Það ár
fékk ég styrk úr Kristnisjóði, svo kall-
aðan prédikunarstyrk, og starfaði hjá
Reykjavíkurprófastsdæmi í tvo mánuði,
mest í Bústaðakirkju, og kynntist þá
betur innviðum kirkjunnar. Mér fannst
prestsstarfið að mörgu leyti freistandi
starf, en áttaði mig á að það væri afskap-
lega kreíjandi en gæti einnig verið mjög
gefandi. Þetta varð til þess að ég fór að
verða tvístígandi varðandi ákvörðun
mína að fara ekki út í prestsskap. Ég
var nú mikið á báðum áttum og tók mér
veturinn á eftir að ég útskrifaðist til að
hugsa þetta til enda.
Það ár var ég verkefnaráðin hjá
Biskupsstofu við þýðingu á bækling
sem ber yfirskriftina: „Konur eru kon-
um bestar." Hann hefur verið notaður á
sjálfsstyrkingarnámskeiðum fyrir kon-
ur. Síðan afréð ég í samráði við mann-
inn minn að taka vígslu. Það kom líka til
af því að ég hafði hitt Svavar Stefáns-
son, sem þá var prestur á Neskaups-
stað. Hann sagði mér að hann væri að
fara í eins árs námsdvöl erlendis. Okkur
fannst dálítið spennandi að vera nærri
heimahögum, en það hafði alltaf verið á
stefnuskránni að fara austur þegar ég
lyki námi. Það varð úr að ég vígðist sem
farprestur 1989. Þá fórum við austur á
Neskaupsstað og ég leysti sr. Svavar af í
fjarveru hans."
í prestsskap
Með tilliti til hejðbundinna hlutverka
kynjanna, þá hefur þetta ekki bara verið
auðveltjyrir manninn þinn.
„Nei, áreiðanlega ekki. Hann hefur
ávallt stutt mig og aldrei verið neinn
þröskuldur í þvi sem ég hef tekið mér
íyrir hendur. Fyrsta árið mitt í prests-
skap urðu heilmikil umskipti á hlut-
verkum okkar, þvi að hann fékk ekki
vinnu við sitt hæfi fyrir austan og var
meira og minna laus. Hann vann á skrif-
stofu um tíma, svo að hann kynntist þvi
hvað það er að vera óráðinn og öðrum
háður. Honum líkaði það ekki alls kostar.
Varðandi þennan kynjamun, þá er ég
oft spurð: „Hvernig er að vera kven-
prestur?" Ég efast um að karlmaður sé
spurður að því hvernig það sé að vera
karlprestur. Ég veit náttúrulega ekki
hvemig það er að vera karlprestur. Ég
get bara svarað því hvernig það er að
vera prestur. Ég er kona og hlýt að tak-
ast á við mitt starf sem manneskja með
öllum mínum kostum og göllum."
Fýrsta árið mitt í prestsskap var mik-
ið reynsluár. Mér varð það ljóst, hafði
reyndar fundið það strax á vígsludegi
mínum, hversu mikil umskipti yrðu í
öllu lífi mínu og íjölskyldu minnar við
að taka vígsluna. Hún varð ekki aftur
tekin. Og sú er raunin að þetta starf er
engu öðru líkt. Prestur á afskaplega
erfitt með að afklæðast þessu starfi eða
vigslunni og getur það í rauninni ekki.
Það er sama hvert hann fer, hann er
vígður. “
Finnst þér það vera baggi?
„Fýrst fannst mér það.“
Finnst þér þú vera svipt einhveiju Jrelsi?
„Fyrst fannst mér það. En nú flnnst
mér ég alls ekki hafa tapað af neinu
frelsi. „Til frelsis kallaði Kristur oss,
segir postulinn. Það er hið eina sanna
frelsi, frelsið í Kristi, en slíkt frelsi er
ekki án ábyrgðar og skuldbindingar við
lífið allt og samfélag meðsystkinanna.
Mér fannst vígslan ekki frelsissvipting
Varðandi pennan kynjamun, pá er ég oft spurð: „Hvernig
er að vera kvenprestur?" Ég efast um að karlmaður sé
spurður að pvíhvernig pað sé að vera karlprestur.
17