Tímarit lögfræðinga - 01.06.1957, Qupperneq 57

ins til samþykktar, en honum var tjáð, að byggingarfull—
trúi hefði ekki með „slíkar útihúsabyggingar" að gera.
Hinn 11. nóvember 1943 var.gerður samningur milli
ákærðs og Reykjavíkurbæjar um leigu landsins til þess að
hafa á því hænsnabú. Var landið leigt til eins árs i senn
frá 1. janúar 1944 að teija, uppsagnarfrestur ákveðinn
3 mánuðir, en samningurinn framlengdist af sjálfu sér,
ef hvorugur aðila segði upp samningi. Ákærður kveðst
frá öndverðu hafa goldið öll lögboðin gjöld af eigninni.
Hinn 11. júní 1956 sagði bæjarráð upp leigusamningi
við ákærðan og fól bæjarverkfræðingi að láta fjarlægja
húsið.
1 ákæru 28. nóv. 1956 var krafa gerð um, að ákærður
skyldi skv. 2. mgr. 38. gr. byggingarsamþykktar þola á
sinn kostnað niðurrif hússins, sem byggt hafði verið án
samþykkis byggingarnefndar, sbr. 1. tl. 4. gr. byggingar-
samþykktarinnar.
Dómurinn taldi að vísu rétt, að formlegs byggingar-
leyfis hafi ákærður ekki aflað sér fyrir húsinu. Hins vegar
hefði ákærður haft ástæðu til að álykta, að stjórnarvöld
bæjarins hefðu veitt honum heimild til þess að reisa húsið
svo sem hann gerði, og það fengi að standa þar a. m. k.
til bráðabirgða, meðan leigusamningnum væri ekki sagt
upp. Stjórnarvöldum byggingarmálefna hefði verið kunn-
ugt um húsið, en álit þeirra verið að bæjaryfii'völd hefðu
veitt leyfi til þess að húsið stæði, meðan samningi væri
eigi sagt upp. Aðgerðum stjórnvalda bæjarins og aðgerð-
arleysi stjórnvalda byggingarmála mætti öldungis jafna
til samþykkis á byggingunni og að húsið stæði áfram,
meðan samningi væri ekki löglega sagt upp. Var því eigi
talið að brotin hafi verið ákvæði 5. gr. samþykktar 68/
1903, sbr. 4. gr. samþykktar 195/1945 með byggingu þess-
ari. Þar sem stjórnvöld bæjarins veittu ákærðum tíma-
bundinn rétt til þess að hagnýta sér eignina svo sem
Tímarit lögfrœöinga
103