Hlín - 01.01.1923, Síða 66

64
Hlin
Landvarnir.
Eyðing skóganna hefir haft úrslitaáhrif á hnignun lands-
ins. Menn vita með fullkominni vissu að á landnáms-
öldinni voru bjarkarskógar á ásum og hæðum í dölum
og láglendi landsins og hátt upp eftir fjallahlíðunum.
Björkin hefjr þá klætt ísland á svipaðan hátt og greni-
skógarnir klæða nú Noreg.
Flestir íslendingar munu harma þá breytingu, sem
bygð forfeðranna hefir gert á landinu. Flestir myndu, að
þvi er björkina snertir, gráta Baldur úr helju, ef þeir
mættu. Og það er einmitt þetta, sem á að gera. En það
er ekki áhlaupaverk. Pað sem hefir þurft aldir tii að eyða,
þarf aldir til að reisa úr rústum. Kynslóð núlifandi ís-
lendinga lifir ekki að sjá miklar breytingar á skógargróðri
landsins. En ein kynslóð getur byrjað á verki, sem mörg
hundruð ár þarf til að vinna. — Mjög margir menn, og á
liðnum öldum öll þjóðin, hefir urn of litið á þjóðarmálin
Irá sjónarhæð einstaklingshagsmunanna. Einstaka menn
hugsa um sína samtíðarmenn, þeirra heill og gengi. Ör-
fáir hugsa um kynþáttinn, eins og hann lifir öld eftir
öld. En þegar talað er um að klæða landið, þá er ein
staklingurinn og samtíðin eins og agnarsmár dropi í
hafinu, einn lítill hlekkur í óralangri keðju.
... Margir eru nú mjög vondaufir um framtíð skóganna
á íslandi. En það kemur af því, að þeir eru of bráðlátir.
Vilja sjálfir uppskera, þar sem þeir sá. En það dugir
ekki í þessu máli. Skógræktin hlýtur að verða hjer ákaf-
lega hægfara. Hún getur aldrei orðið eiginlegt gróða-
fyrirtæki. Hún er fyrst og fremst menningarmál fyrir
þjóðina í heild sinni.- Sú byrjun á verki, sem núlifandi
kynslóð gerir, er fyrsta afborgun af þeirri miklu skuld,
sem þjóðin stendur í við landið, sem hún byggir.
»Tíminn.«