Samtíðin - 01.06.1961, Blaðsíða 14

10
samtíðin
Dularfull saga um úsúnilegt fólk
ÉG ÓK hratt til þessa samkvæmis. Mér
var ljóst, að þar kynnu örlög mín að ráð-
ast, þvi að þar átti ég víst að komast í
kynni við menn, sem gætu orðið mér að
miklu liði i lifsbaráttu minni. Ég var
enn litt kunnur rithöfundur, hafði að-
eins sent frá mér eina bók, sem synd var
að segja, að lilotið hefði mikla viður-
kenningu.
Þvi miður var ég orðinn of seinn i
hófið og herti því ferðina allt hvað af
tók. Ég mátti elcki lil þess hugsa að
missa af þessu mikla tækifæri.
Skyndilega hrunaði bíll utan af ann-
arri akhraut heint i veg fyrir mig. Ekki
var annað fyrirsjáanlegt en að við mynd-
um rekast á. Ég varð gagntekinn skelf-
ingu og hemlaði allt hvað af tók. En það
var sýnilega um seinan, svo að ég lolc-
aði augunum og bjóst við hroðalegum
árekstri.
Hann lét heldur ekki á sér standa. And-
artak fannst mér, eins og mér hefði ver-
ið slcotið með voðalegum hvelli úr geysi-
stórri fallbyssu langt út i lcolsvart tómið.
Háreystin ætlaði alveg að æra mig, og
það var eins og hjartað væri að brjótast
út úr likamanum.
Þegar þessi ósköp voru liðin hjá, opn-
aði ég augun í ofbirtu. Ég sat enn við
stýrið á bílnum mínum, en þorði mig
varla að hræra af ótta við, að ég gæti
hvorki lireyft legg né lið. Þá varð mér
litið á hinn bílinn og sá, að hann var
allur í klessu. Ekillinn var að bröltá út
úr flakinu og kallaði á lögregluþjón, sem
var þarna nærstaddur. Ég þóttist sjá
fram á, að þessi vörður laganna myndi
leggja fyrir okkur fjölda spurninga og
þráði ekkert heitara en að geta forðað
mér hurt, áður en til þess kæmi. Ég rauk
þvi út úr bílnum og tók til fótanna, liim-
inlifandi yfir að vera, að þvi er virtist
óskaddaður. Mér var að vísu Ijóst, að
ekki var rétt að flýja af hólmi. En ég
var staðráðinn í að missa ekki af sam-
kvæminu, hvað sem það kostaði. Sú á-
kvörðun stjórnaði gerðum mínum.
ÞAÐ ER alltaf fremur óhugnanlegt að
koma inn i stofu fulla af fólki, sem mað-
ur liefur aldrei séð fyrr, einkum ef mað-
ur á sjálfur lítið undir sér og er eins
og hvert annað óskrifað hlað, en alln'
hinir eru mektarmenn. Þegar ég kom inn
úr dyrunum, varð ég þess undir eins var,
að þarna voru saman komnir kunnir rit-
höfundar.
Enda þótt þarna væri mikil þröng a
þingi, tókst mér furðu auðveldlega að
smjúga milli raða fólksins. Mig furðaði
satt að segja á, hve árekstralaust eg
komst alla leið út að glugganum á stof-
unni, en þaðan hafði ég hezt yfirlit yfir
fólkið.
Mikið var talað, og kliðufinn var gíf"
urlegur. Margt af þessu fólki var býsna
ógáfulegt á svipinn. Samt voru þarna
yfirleitt menn, sem komið höfðu ár sinm
vel fyrir borð í lífinu. Ég fór að velta
þvi fýrir mér, hvort ég ætti að áræða að
gefa mig á tal við einhvern. Meðan eg
var að herða upp liugann í þvi skynr
kom stúlka til mín. Hún var náföl, með
dökkrautt hár í gráum kjól.
„Eruð þér feiminn?“ spurði hún.
„Ekki er nú laust við það,“ svaraði ég-
„Finnst yður þetta fólk óárennilegt ■
spurði liún.
„Frægir menn eru það nú yfirleitt*
þangað til maður hefur kynnzt þeim. Sið'
an eru þeir víst oftast eins og fólk el
flest.“