Samtíðin - 01.06.1961, Blaðsíða 15

SAMTlÐIN
11
„Ég átti ekki við, að þeir væru óárenni-
legir, af því að þeir væru frægir,“ sagði
hún og yppti öxlum. „Þeir eru bara svo
ruddal'egir, svo jarðneskir, ef þér skiljið,
hvað ég á við.“
Ég skildi ekki, hvað hún átti við, en
hrosti, því mér geðjaðisl vel að stúlkunni
og laðaðist að henni á einhvern óskiljan-
legan hátt.
„Eruð Jjér fræg?“ spurði ég.
„Nei, nei, ég er ekki neitt,“ sagði hún
eg nefndi nafn sitt.
„Ég er heldur ekki neitt,“ sagði ég
hrosandi og kynnti mig.
I sama bili stefndi einn af mönnunum
til okkar. Hann hélt á kokkteilglasi eins
og allir hinir. Stúlkan og ég voru þau
einu, sem ekki héldu á glasi.
„Má ég ná í glas handa yður?“ spurði
ég.
Hún liristi höfuðið.
í flestum samkvæmum hef ég þráð
drykk, en hér var mér öðruvísi farið. Og
þessi rauðhærða, fölleila stúlka virtist
eiga orðið hug minn allan. Hún hafði
gagntekið mig. Hún virtist vera af sama
sauðahúsi og ég.
Við vorum allt í einu umkringd hópi
Oiasandi fólks, en það virtist ekki veita
°kkur minnstu athygl'i. Enda þótt mér
tyndist það fremur ókurteisleg fram-
konia, var mér hjartanlega sama. Tvær
konur, önnur feit, en hin horuð, voru
nú komnar alveg að okkur. Þær töluðu
nieð ákefð. Sú feila sagði:
»Góða, bezta. Þessi stofa á sér nú lield-
Ur dapurlega sögu, hef ég heyrt. Hér bjó
ekki alls fy rir löngu stúlka, sem ætlaði
reyna að verða rithöfundur, vesaling-
Ul‘inn. En hún var nú víst ekki meiri
yógur en svo, að hún hafði aldrei ofan
1 sig að éta. Hún átti hér heima i þrjú
Ur- Þegar hún flutti i þetta hús, var liún
feit og pattaral'eg. En þrem árum seinna
þnfði unnusti hennar snúið baki við
henni, og auk þess höfðu ritstörf liennar
mistekizt gersamlega. Þá var hún orðin
svo horuð, að kunningjar liennar ætluðu
ekki að þekkja hana fyrir sömu mann-
eskju. Svo veiktist liún, en sagði engum
frá því. Mótstöðuafl hennar var alger-
lega lamað, og hún dó. — Sorglegt, þeg-
ar ungt fólk deyr, finnst þér ekki?“ bætti
hún við og smjattaði ánægjulega á orð-
unum.
„Ósköp sorglegt,“ sagði sú lioraða
ámóta ánægð. „Hvað hét þessi stúlka nú
aftur?“ bælti hún við.
Sú feita nefndi nafn stúlkunnar, sem
ég hafði verið að tala við! Ég sneri mér
undrandi að henni og sagði:
„Þetta var nafn yðar!“
„Já, þær eru að tala um mig,“ anzaði
hún hl'jóðlega. „Ég hverf liingað oft aft-
ur til að hlusta á, hvað fólk segir um
mig.“
„En þér ættuð ekki að láta það kom-
ast upp með þessa ósannindaþvælu um
yður,“ varð mér að orði.
„Þetta eru engin ósannindi,“ sagði hún.
Eg lét sem ég heyrði ekki svar hennar,
en hnippti í feitu konuna og sagði:
„Afsakið, frú, en frásögn yðar er röng.
Stúlkan, sem þér voruð að tala um, er
ekki dáin. Hún er hér ljóslifandi.“
Það fór hrollur um konuna og henni
brá ónotalega við.
„Mér finnst eins og það leggi um mig
nákaldan gust!“ sagði hún.
„Verið þér ekki að tala við þessar
konur,“ sagði stúlkan mín. „Þér gerið
þær bara hræddar. Vitið þér ekki, hve
óþægilegt er að finna nákaldan gust
leika um sig?“
„Jú, en ég skil yður ekki.“
„En ég er að reyna að koma yður eins
vægilega og ég get í skilning um, hvern-
ig komið er fyrir okkur,“ sagði hún. „Við
erum ekki áþreifanleg lengur. Komið þér
nú héðan!“