Samtíðin - 01.06.1961, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
SVEINN SÆMUNDSSON ItJJJU,
SUMARIÐ, tími birtu og bjargræðis,
er gengið i garð. Eftir góðviðrasaman
vetur og lélega vertíð í stærstu verstöðv-
Um landsins búast landsmenn á aðra
ennþá áhættusamari: Síldveiðarnar fyrir
Norðurlándi.
En það er enn önriur vertið, sem líka
er að hefjast, enda þótt færri milljónum
sé varið til þeirrar útgerðar: Eflingar
ferðamannastraums til íslands og við-
búnaðar til þess að hagnýta komu ferða-
fólksins hingað.
Frá stríðslokum hafa ferðalög fólks
milli landa aukizt ár frá ári. Tekjur
þeirra Ianda, sem ferðafólkið leggur leið
sina til, eru ævintýralegar Það þarf því
ekki að vera undrunarefni, hve miklu
fjármagni og tíma ríkisstjórnir hinna
ýnisu landa verja til þess að laða ferða-
fólk að og til þess að hagnýta komu þess:
^eita því góð gistihús í horgum, fjalla-
skála og sundlaugar auk baðstrauda, þar
Sem loftslag leyfir.
Erlendis er fyrir löngu hætt að tala
Um tekjur af komu ferðamanna sem
stundarfyrirbrigði eða eitthvað, sem ekki
skipti máli.
Stutt er síðan alþjóðaráðstefnu eitt
luindrað sérfræðiuga í ferðamálum lauk
1 Sviss. í ályktun hennar segir meðal
unnars, að ef ekki verði teknar upp vís-
’udalegar aðferðir við ákvarðanir um
ferðamál, hljóti þessi atvinnuvegur að
'þ’agast aftur úr og að aukning ferða-
|aga milli landa verði að byggjast á vís-
Uidalegum rannsóknum. Þarna er ekki
aðeins talað um að talca vel á móti ferða-
fólki, er það kemur, heldur einnig að
beita vísindalegum aðferðum til að fá
fólk til að ferðast til hinna ýmsu staða.
Hver er svo afstaða okkar hér til þess-
ara mála?
Jú, nokkrir aðilar sýna ferðamálum
skilning og liafa lagt mikið fé í að aug-
lýsa og kynna ísland sem ferðamanna-
land. Nokkuð hefur einnig verið gert til
að taka á móti því fólki, sem hingað
ferðast, en einmitt hér er stórátaks þörf:
Hér þarf fjárveitingarvaldið að koma til
hjálpar, líkt og gerist nú í mörgum öðr-
um löndum, þar sem ríkisstjórnirnar
veita mildar fúlgur, til þess að ferða-
mannastraumurinn sé nýttur sem bezt.
Sú annarlega firra, að við lítillækkum
okkur með því að selja útlendingum heið-
arlega þjónustu, hefur lieyrzt. En svo að
tekið sé dæmi. Hver vill halda því fram,
að t. d. danskur þjónu sé maður að minni,
þótt hann með lipurri þjónustu og brosi,
komi íslenzkum gesti í gott skap ?
Þeirri skoðun hefur með réttu verið
haldið fram, að takmark okkar í afurða-
sölumálum eigi að vera að selja hverja
vöru fullunna. Er þá hægt að fullvinna