Morgunn - 01.06.1958, Blaðsíða 84
78
MORGUNN
með leyfi hans voru af miklum áhuga gerðar sálrænar til-
raunir að staðaldri á heimili þeirra hjóna.
Einmitt þetta kvöld átti að halda „tilraunafund" í heim-
ilinu. Hjá dóttur þeirra, stórfallegri og fjörmikilli 15 ára
gamalli stúlku, höfðu miklir miðilshæfileikar komið í ljós.
Við settumst kring um borð og héldumst í hendur. Skyndi-
lega fór titringur um ungu stúlkuna, eins og krampa-
kenndir drættir um handlegg hennar. Hún tók við ritblýi,
sem að henni var rétt, og eins og knúin ómótstæðilegu afli
tók hún til að skrifa, með titrandi handarhreyfingum, orð-
sendingar þær, sem andarnir, er til staðar áttu að vera,
létu hana skrifa. Flestir hinna framliðnu vina höfðu raun-
ar ekkert að segja þetta kvöld, annað en það, að þeir „ættu
heima á æðri tilverusviðum", „væru hamingjusamir",
„væru oft hjá okkur á jörðunni", „óskuðu okkur alls hins
bezta“, og annað þessháttar.
Þá báðu vinir mínir mig, að kalla anda einhvers fram-
liðins til viðtals við mig, og ég bað um að fá að tala við
Schiller. í nokkrar mínútur lá hönd ungu stúlkunnar alveg
hreyfingarlaus. Þá skrifaði hún, að andi Schillers væri
kominn og spyrði, hvers ég óskaði. Ég bað hann að sanna
nærveru sína með einu eða fleiri erindum úr ljóðagerð
sinni. Þá ritaði hönd stúlkunnar þessar þýzku ljóðlínur:
Ich höre rauschende Musik, das Schlosz ist
von Lichtern hell. Wer sind die Fröhlichen?
Við urðum öll nokkuð undrandi. Þessar Ijóslínur voru
sannarlega líkar Schiller, en hvaðan voru þær teknar?
Ekkert okkar gat komið því fyrir sig. Skyndilega kom
mér í hug lokaþátturinn í „Dauða Wallensteins". Nú var
bindi með þessu verki Schillers sótt, og kom í ljós, að grun-
ur minn var réttur. 1 kyrrþei spurði ég sjálfan mig, hvort
verið gæti, að þetta bráðgáfaða, en ekki lestrarfúsa, glaða
barn, læsi svo alvarlegar bókmenntir sem „Dauða Wallen-
steins". Að fundinum loknum spurði ég stúlkuna — sem
fyrir víst var fullkomlega trúverðug — hvað hún myndi