Morgunn - 01.06.1958, Síða 10

4
MORGUNN
hugsum okkur andlegt líf mannsins vera afkvæmi heilans,
hlýtur það að tortímast, þegar hann deyr. En rannsóknir
og athuganir á sálarlífinu hafa leitt í ljós, að það getur
starfað óháð heilanum, og að miklu fremur er heilinn eins
og hemill á vitundarlífinu og takmarkar, fjötrar starfsemi
þess, en hitt, að hann framleiði það. Líf líkamans er frem-
ur háð hinu andlega lífi en upphaf þess, á sinn hátt eins og
það er hugsunin og viljinn, sem stjórna hreyfingum líkam-
ans, — en ekki gagnstætt.
Þess vegna er eðlilegt að álykta, að á líkan hátt og efni
líkamans verða ekki að engu, þegar hann deyr, heldur
breyta um mynd og hverfa inn í ný efnasambönd, þannig
verði hið langsamlega miklu þýðingarmeira andlega líf
ekki að engu, en haldi áfram í annarri tilveru, í breyttri
mynd. í efnisheiminum verður ekkert að engu, breytir að-
eins um mynd. Hvers vegna ætti þá hin voldugasta og
kröftugasta tegund lífs, sem vér þekkjum, líf andans, sem
búið er að umskapa stóran hluta jarðar, að hætta að vera
til, þótt það sleppi sambandi við jarðneska líkamann? Það
væri að öllu óeðlilegt!
Enn bætist hér við, að æðsta þrá okkar er þráin eftir að
vaxa og þekkja. Ef öllu er lokið með dauðanum, væri þessi
þrá algerlega tilgangslaus. Aðeins ef andlegur vöxtur okk-
ar og þróun á að halda áfram í andlegum heimi og bera
ávexti þar, er hvort tveggja: meining og markmið í þess-
ari þrá. Eins er það, að þörf okkar fyrir að trúa á réttlæti
í tilverunni stefnir öll út í bláinn, ef andinn á sér ekki
framhaldslíf í andlegum heimi og sker þar upp ávexti þess,
sem hann sáði til á jörðu, hvort sem hann hefir sáð góðum
fræjum eða illum. Og þá fyrst eiga allir, börn jafnt og
þeir, sem búa hér við erfið og ófullkomin lífskjör, að fá,
þótt síðar verði, sömu möguleika og aðrir til þroska og
vaxtar.