SunnudagsMogginn - 13.06.2010, Síða 43

13. júní 2010 43
Þ
að er engin leið annað en að bregðast til varnar nekt-
inni og náttúrunni þegar á hvort tveggja er ráðist að
ósekju.
Ótrúlegt en satt, þá var þó nokkuð um það að fólk
gripi andann á lofti og fáraðist yfir því að í myndbandi sem gert
var til að kynna Ísland í átakinu Inspired by Iceland, sæist í
augnablik í bera bossa ungs pars sem trítlar út í náttúrulaug og
kyssist þar innilega.
Einhver þeirra sem blogguðu um þetta spurði að því hvers
vegna í ósköpunum þyrfti að vera berrassað fólk í landkynn-
ingunni og fannst það lýsa mikilli örvæntingu að við Íslend-
ingar værum þarna svo ógurlega glöð og líka gröð.
Ég spyr á móti:
Er eitthvað
slæmt við það að
vera glöð og
gröð?
Er ekki meira
en lítið eftir-
sóknarvert að
koma til lands
þar sem víða er
hægt að smeygja
sér í heitan læk
eða laug, frjáls
eins og fuglinn?
Fyrir nokkrum
árum var banda-
rísk vinkona mín
kynnt formlega
fyrir nokkrum
náttúrulaugum
Íslands og hún
átti ekki orð yfir
þessa dásemd,
svo heilluð var
hún. „Og má bara
hver sem er fara
ofan í þegar honum eða henni dettur í hug?“ spurði hún í for-
undran, komandi frá landi tepruskapar, boða og banna.
Dettur einhverjum í hug að par sem fer saman ofan í nátt-
úrulaug þar sem enginn er nema þau tvö og himinninn yfir
þeim, sé að hafa fyrir því að klæðast sundfötum?
Hvað er eðlilegra en njóta náttúrunnar á adamsklæðum og
hleypa út grenjandi greddunni?
Ég get bara ekki með nokkru móti séð neitt neikvætt eða
ljótt við bera bossa sem skoppa um í kæti sinni inn um landsins
gróðursæld.
Margir eiga dásamlegar minningar frá þessum sælureitum
sem náttúrulaugar eru. Á köldum vetrarkvöldum getur verið
gott að ylja sér við minninganna glóð þar sem dillandi rass-
kinnar og frjálsir barmar með tilheyrandi gleðihljóðum skreyta
landslagið í miðnæturbirtunni einstöku sem við njótum hér í
svo stuttan tíma á hverju ári í norðrinu.
Ekki er hægt að lá Frónbúum það að missa sig í gleði og
lostasprell í þennan takmarkaða tíma sem svo upplagt er að
njóta holdsins lystisemda utandyra.
Ég trúi því ekki fyrr en ég tek á að Íslendingar vilji virkilega
tileinka sér tepruskap þann sem víða viðgengst í öðrum lönd-
um, þar sem konur mega ekki gefa börnum sínum brjóst á al-
mannafæri af því það gæti sært blygðunarkennd einhvers að
berja beran konubarm augum.
Einnig getur fólk sumstaðar átt von á því að vera handtekið
fyrir það eitt að kyssast of innilega eða láta of vel hvort að öðru
í annarra augsýn.
Vill einhver lifa við slíka bælingu og tvískinnung?
Ég held það fari okkur miklu betur að stökkva ófeimin á
sprellanum og pjöllunni út í heitan poll á albjörtum sum-
arnóttum.
Náttúrulegir
berir bossar
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Morgunblaðið/Ólafur K. Magnússon
’
Ég get bara ekki með
nokkru móti séð neitt
neikvætt eða ljótt við
bera bossa sem skoppa um í
kæti sinni inn um landsins
gróðursæld.
Gatan mín
Þ
ví er oft haldið fram að gróður hafi góð
áhrif á sálarlíf fólks og sjálf er ég fullviss
um að sú er raunin. Að minnsta kosti er
nábýli fólks hér við Goðheimana afskap-
lega gott og ég efast ekki um að þar hafi gróðurinn
einhver áhrif. Þetta er mjög hlýlegt umhverfi,“
segir Hildur Björg Hafstein, íbúi við Goðheima í
Reykjavík. Þau Stefán B. Mikaelsson eiginmaður
hennar fluttust í götuna fyrir nokkrum árum þeg-
ar þau keyptu sér íbúð í snotru þríbýlishúsi. Hild-
ur sem ólst upp við Skeiðavoginn vildi halda sig í
austurborginni sem Vesturbæingurinn Stefán
féllst á eftir nokkra bollaleggingar og er þar alsæll í
dag.
„Íbúar í Goðheimum halda ágætlega saman. Hér
eru heimsins bestu nágrannar. Hefð er fyrir því að
halda götugrill seinnipart sumars á hverju ári, þá í
kjölfar þess að fólk tekur til í bílskúrunum hjá sér
og heldur eins konar flóamarkað þar sem fá má
allskonar dót fyrir sáralítinn pening. Fyrir jólin
höfum við Stefán svo gjarnan verið með smá-
skemmtun við stóra grenitréð hér í garðinum
okkar og boðið gestum og gangandi þá upp á kakó
og piparkökur. Samvera fólks og raunar kynslóð-
anna er að mínu mati afar góð og raunar mikilvæg.
Fyrstu árin okkar hér í Gnoðarvoginum bjuggu
hér á hæðinni fyrir neðan okkur öldruð systkin,
Lilja og Guðmundur Jónsbörn, sem nú eru bæði
látin. Milli strákanna okkar, þeirra Stefáns og
Baldurs sem þá voru smápattar, og systkinanna
var mikil vinátta og þeir gengu út og inn hjá þeim.
Þetta voru kynni sem voru báðum aðilum mik-
ilvæg, vil ég halda,“ segir Hildur.
Goðheimar er þar sem heitir Hálogalandshæð og
á hæðinni sjálfri er Langholtskirkja. Úr Goðheim-
unum er svo aðeins örstutt niður í Laugardalinn
sem nú er orðinn alhliða útvistarparadís Reykvík-
inga með fjölbreyttri starfsemi.
„Núna er dalurinn orðinn mjög vel gróinn og
hefur í raun fengið nýjan svip. Eldri systkini mín
muna eftir dalnum þar sem sáralítill trjágróður
sást. Glæsileg aðstaða hefur verið byggð upp í
dalnum góða og krakkar geta sótt þangað æfingar í
nánast öllum íþróttagreinum. Þar eru knatt-
spyrnuvöllur og frábær sundlaug og raunar margt
fleira. Því miður hefur það hins vegar gert á und-
anförnum árum að æ stærri hluti hans er lokaður
eða hefur verið tekinn undir afmarkaða starfsemi,
svo sem Fjölskyldu- og húsdýragarðinn og æf-
ingasvæði. Það lasta ég síst en mér finnst að dal-
urinn eigi að vera sem allra mest opinn og það er
alveg fráleitt að taka hann undir aðra starfsemi en
þá sem sameinar fjölskyldur í leik og gleði.“ Hild-
ur telur nýjan borgarstjóra í Reykjavík, Jón Gnarr,
sem nú er að taka við, mega láta til sín taka í Goð-
heimum með ýmsu móti. Til að létta á umferð í
götunni sé í raun nauðsynlegt að hún sé einstefna
og gangstétt við götuna ofanvert væri kærkomin
framkvæmd. Hraðahindrun sem sett var upp fyrir
nokkrum árum hafi bætt stöðuna og aukið öryggi í
þessu barnmarga hverfi að mun en meira þurfi til.
sbs@mbl.is
Morgunblaðið/Ernir
Gott fólk í gróðri í
Goðheimunum
GO
ÐH
EI
M
ARReykjavík
Ske
iðar
vog
ur
Álf
he
im
ar Langholtsvegur
Só
lh
ei
m
ar
Ljósheimar
Gnoðarvogur
Drekavog
ur
2
1
1. Sólheimaútibú Borgarbókasafnsins er mér afar
kær staður í hverfinu. Ég hef sótt þangað í áratugi.
Þjónustan er fyrsta flokks og safnhúsið er eitt það
fyrsta á landinu sem er sérbyggt fyrir þá starfsemi
sem þar er. Bókasafnið sameinar kynslóðirnar betur
en flestir aðrir staðir. Í íþróttastarfið koma einkum
börn og svo foreldrar þeirra – en á bókasafninu er fólk
á öllum aldri og allir í leit að hinu sama: því sem nærir
andann og gleður sálina.
2. Héðan frá okkur er síðan alveg örstutt yfir hæðina
heim í Skeiðarvoginn þar sem móðir mín býr í húsinu
þar sem ég ólst upp. Við þurfum bara labba yfir hæð-
ina og meðfram Langholtskirkju og þá er maður kom-
inn til mömmu Fyrir krakkana okkar er afskaplega ljúft
að geta skotist til ömmu þegar þau langar. Samvera
kynslóðanna er að mínu mati afar góð og raunar mik-
ilvæg.
Uppáhaldsstaðir Hildar