Svanir - 01.05.1939, Side 16

Sáluhjálp.
Saga eftir t-’orstein Jósepsson.
Það er nótt — dimm nótt — dimm
eins og konusál. Hún þorir ekki að
vera björt. Hún býr yfir einhverju
dularfullu, hræðilegu — einhverju,
sem lokkar og heillar, táldregur og
eyðileggur. Yfir jörðunni og yfir
nóttunni grúfir sig dimmur himinn
með drungalegur skýjum. — Þau eru
tætt og ögrandi — þau geta gert
mann vitskertan áður en varir. Svo
hræðilega örlagarík geta skýin orðið
á dimmum vetrarnóttum.
Ég er staddur í kirkjugarðinum í Reykjavík. Ég reika
þar inn undir fölu skini ljóskeranna og traðka á dauðra
manna gröfum. Það er ömurlegt athæfi á helkaldri vetrar-
nótt. Úti er tuttugu gráða frost. Ég klæði mig í þykkan
vetrarfrakka, og utan yfir frakkann fer ég í hvíta sumar-
kápu. Set gráa lambhúshettu á höfuðuð. Ég geri það, svo
að mér verði ekki kalt. Ég er kulvís. Atvinna mín hefir
gert mig það. Ég er ljósmyndari.
1 nótt hefi ég ásett mér að taka næturmynd af leiði
frænda míns, þess, sem dó í hitteðfyrra. Á leiðinu er hvít-
ur marmarakross, en götuljósker slær á hann daufum
bjarma. Það er fallegt — næstum æfintýralegt, eins og
huldufólkssaga í rökkri.
Ég er tíu mínútur að taka næturmynd af hvítum mar-
marakrossi. Það tekur mig svo langan tíma, vegna þess,
hve skýin eru þung og svört. Ég sé að í þessum skýjum
býr ógæfa. Sennilega norðan-fárviðri með hríð. Mann-
drápshríð.
Það fer um mig kuldahrollur, því að nepjan læsir sig
gegnum báðar kápurnar mínar og inn í merg og bein.
Þorsteinn Jósepsson.