Svanir - 01.05.1939, Qupperneq 17

15
Ég skelf.
Ein mínúta — ein og hálf — bráðum tvær. — Tvær —
tvær og tíu. — Hamingjan hjálpi mér. Hvenær tekur þetta
enda! Ég skelf. Ég byrja að hoppa mér til hita.
Hopp! Hopp! Hopp!—
Ég hoppa án afláts.
Þrjár mínútur — þrjár og hálf — fjórar. Sei, sei! Ég
hoppa áfram. Tvær gamlar konur ganga framhjá. Þær
koma auga á mig, nema staðar, benda á mig. Ég sé að
þær skelfast. Þær hlaupa, unz önnur dettur. Ef til vill
hefur hún meitt sig. Hver veit.
Fimm mínútur — sex mínútur — sjö mínútur. Ekki
nema þrjár mínútur eftir.
Ég hoppa.
Gömlu konurnar hafa náð í lögregluþjón og benda á mig.
Það gerir ekkert til, því ég er saklaus. Ég er í mesta sak-
leysi að taka næturmynd af gröf frænda míns — útjask-
aðs húðarselsgreys, sem fæddist til að basla og deyja. Hann
fór á sunnudögum í kirkju, skakkskaut augunum til hinna
og varð svo rangeygur. Þetta var eina gleðin hans í líf-
inu, en hann var ánægður. Þegar hann dó, átti hann pen-
inga fyrir jarðarförinni og hvítum skrautlegum marmara-
krossi. Það var nóg.
Átta mínútur — átta og fimmtán — átta og þrjátíu —
átta og fimmtíu------.
Hopp! Ho....
„Hættu þessu!“ Það er ögrandi þrumuraust, sem skipar.
Mér heyrist hún koma úr gröfinni að baki mér. Ég titra
af hræðslu. Köldum svita slær út á mjóhryggnum. Svo
lít ég við. Baka til við mig stendur langur sláni. Það er
lögregluþjónn.
Níu og hálf-------
„Hvað á það að þýða, að hræða fólk á þessum stað?“ —
Það er sama grafarraustin og áður. Það er rödd dauðs
manns, eða — embættismanns.
Ég dreg saman myndavélina.
Níu og hálf mínúta er ekki sama og tíu mínútur. Ef