Svanir - 01.05.1939, Qupperneq 19

17
manntusku, sem ráfar hugsunarlaust suður Suðurgötu.—
Það er réttlætinu að kenna, ef einhver á sök á þeim á-
rekstri.
Mannræfillinn rekur upp öskur — skerandi hræðslu-
öskur. Hann nemur staðar eitt augnablik — en heldur ekki
lengur. Svo þýtur hann áfram suður götuna, hræddur
eins og samvizkusöm vinnukona eða huglaus héri.
Ég sé lögregluþjóninn koma. Hann hendir sér yfir
kirkjugarðsvegginn og stefnir á mig. Ég verð að halda
áfram. Menn, sem flýja, eru lítilmenni, en menn, sem gef-
ast upp á flótta, eru pínulítilmenni.
Svo pínulítill vil ég ekki verða.
Ég hleyp á eftir hrædda manninum.
Það er erfitt að hugsa á hlaupum. Hlaup gera menn
heimska. fþróttir gera það yfirleitt. Þessvegna eru íþrótta-
menn andlega fátækari en prestar. En þeir eru djarfari
og sjálfum sér samkvæmari. Það er kostur.
í þetta skipti get ég hugsað. — Óttinn knýr mig til
þess. — Og hugsun mín er snjöll og rökrétt: Ég er ágæt-
ur hlaupari. Hví þá ekki að hlaupa fram úr hrædda mann-
inum og láta hann sem flýjandi sökudólg lenda í klóm
langa slánans með gylltu hnappana? — Lögregluþjónninn
myndi aldrei ná mér nema með aðstoð annarra, en þeim
hrædda myndi hann strax ná. Réttlætið er svifaseint og
heimskt. Það gerir gyllingin.
Mér er boi’gið.
Ég hleyp. Suðurgatan er hörð og slétt, og mér finnst
ég vera léttur eins og fiðrildi. Þó er ég í tveim skyrt-
um, vesti, peysu, jakka, tveim frökkum. En ég er léttur
samt — laufléttur, því ég er hræddur og kaldur.
Ég er að draga manninn upp.
„Góða ferð í tugthúsið“, hugsa ég með mér. Ég er
hrærður yfir þessarri hugulsemi minni. Um leið ætla ég að
skjótast fram úr hrædda manninum, en það er líkast því
sem honum vaxi ásmegin við að fá mig í nálægð sína. —
Hann tekur snöggt viðbragð, beygir um leið niður á Skot-
húsveginn og þýtur langt fram úr mér.
■Svanir I
2