Svanir - 01.05.1939, Side 20

18
Hlaupari!
Án efa — en líklega aðeins spretthlaupari.
„Ég skal hafa hann samt“ — hugsa ég storkandi. —
Ég herði á ferðinni.
„Hugurinn ber mann hálfa leið“, segja þeir, sem ljúga.
Ég hleyp með líkama og sál — hleyp harðara en ég get.
Samt lengist bilið milli okkar.
Hræddi maðurinn er þolhlaupari.
Ég elti hann á móts við Fríkirkjuna. (Á hvern hátt hún
er frí, það skil ég ekki). Þar gefst ég upp. Hræddi mað-
urinn hleypur eins og bandóð vera norður alla Lækjar-
götu. Réttlætið er horfið — það hefir örmagnazt.
Réttlætið er latt. Þannig hefir það verið frá alda öðli.
Ég er móður — þreyttur — sveittur. Og nóttin er köld
— tuttugu gráða frost. Bærinn sefur. Ég heyri hrotur úr
einum glugganum. — Mig langar heim til hennar Gunnu
minnar á Laufásveginum. En ég þori það ekki. Ég hugsa,
að það sé ósiðlegt að heimsækja háttaðar Gunnur, stund-
arfjórðung eftir miðnætti. Þess vegna labba ég heim.
Herbergið mitt er lítið og kaldranalegt — lítið skárra en
tugthús. En ég er handjárnalaus og frjáls. Það er aðal-
atriðið.
Ég ann frelsinu. Það segjast þeir nú reyndar gera líka,
sem selja kirkjunni samvizkuna, en stjórnmálunum sann-
færinguna. Það eru þrælar. Þeir vita ekki hvað frelsi er.
Því miður.
Ég hátta og sofna. Daginn eftir vakna ég.
Þann dag er aðalfundur í íþróttafélaginu mínu. Ég er
kosinn í íþróttaráð þess. Okkur vantar fleiri hlaupara —
góða hlaupara. Ég veit af einum góðum. En veit ekki hvað
hann heitir né hvar hann býr. Ég veit einu sinni ekki,
hvernig hann lítur út. Slíkir menn eru vandfundnir, en
samt verð ég að finna hann. Ég skal.
Heill félagsins er í veði.
Dagarnir líða hver af öðrum. Þeir eru samhengislausir
og flögrandi eins og sálrænn listamaður. Þegar kvöldar