Svanir - 01.05.1939, Síða 23

21
Markús. En svo kemur það dularfulla við hann, sem við
skiljum ekki. Hann ber trommuna á útisamkomum Hjálp-
ræðishersins, hann signir sig og syngur sálma, þar sem
hann borðar. Þessvegna er hann útrekinn úr öllum mat-
söluhúsum, og það eru vandræði að fá handa honum mat.
Fólk gerir gys að honum, forðast hann, fyrirlítur hann.
Loks verður hann að elda handa sér sjálfur — elda á
prímus.
Þetta kallar hann að hafa öðlazt eilífan frið.
Júlíus Markús sættir sig ekki við Hjálpræðisher og
sálmasöng. Hann stofnar bænaklúbba meðal aldraðra
kvenna, skríður á knjánum og ákallar guð. Hann er alltaf
á þönum — ýmist á tveimur — eða fjórum fótum. Frí-
stundum sínum eyðir hann til að snúa okkur — félögum
sínum — til hinnar „einu sönnu“ trúar.
Einnig það gefur honum eilífan frið — en okkur hinum
eilífan ófrið.
Ein sönn trú er einhæf og leiðigjörn til lengdar eins
og gift kona. Við vitum þetta, og Júlíusi Markúsi verður
ekkert ágengt. En hann suðar samt — suðar eins og óþekk-
ur krakki. Hann kvelur okkur. En hann gerir það vegna
þess, að eftir dauðann ætlar hann að stofna hlaupaklúbb
í himnaríki. — Og þangað vill hann fá okkur.
Við segjum einróma: nei, takk. Við höfum þegar valið
okkur lífsstöðu eftir dauðann og henni verður ekki breytt.
Þrír okkar (allt bílstjórar) ætla reyndar að gerast englar,
til þess að mega fljúga. En þeir taka ekki í mál að hlaupa
þar. Sá fjórði ætlar að verða heimskautafari, annað hvort
í himnaríki eða hér. Ég persónulega hefi enga aðra ósk
en að mega ergja lögregluþjóna í hinu lífinu; sá sjötti
vill verða frjósöm stóðmeri austur á Hólsfjöllum (þá ósk
skil ég nú alls ekki) og tveir okkar ætla að verða kyn-
bótahanar á stóru hænsnabúi (það skil ég betur).
Ég undrast orðið, hvað Júlíus Markús heldur þetta út.
Hann er búinn að missa atvinnuna fyrir trúarofstækið,
vinir hans og kunningjar þola hann ekki, hann er orðinn