Svanir - 01.05.1939, Síða 40

36
snjóaveturinn mikla 1920. Veturinn er sá snjóþyngsti vet-
ur, sem menn muna. Tíðarfarið var óvenjulega umhleyp-
ingasamt, sífelldar tilgöngur frá suðri til vesturs, norð-
urs og austurs. Oft sunnan-rigning að morgni, vestan-fann-
fergi eftir hádegi og norðanhríð með frosti að kvöldi. Hér
var haglaust strax upp úr nýjári og hélzt svo langt fram
í maí. Margir vonuðust eftir bata úr páskum, en 5. apríl
— annan páskadag — gekk í norðan-stórhríð og hélt henni
að mestu óslitið til 10. apríl, tók þá við norðan-stormur
með skafrenning fram yfir 17. apríl. — Þenna vetur áttu
margir í erfiðleikum með að ná að sér fóðurbæti, méli og
síld, því að hey urðu víða ónóg. Tíðin var vond, en jörðin
var ennþá verri. En skepnunum varð bjargað, og afkoman á
þeim varð góð. Ær báru við hús; þær fengu mél, en björg-
uðust að öðru leyti á hnottunum, sem komu smátt og smátt
í maímánuði. Bændurnir sýndu mikla manndáð í því að
bjarga skepnunum úr því, sem komið var. En mikið kost-
aði það og hafa margir ekki beðið þess bætur fjárhags-
lega enn þann dag í dag. Framleiðslan var dýr þetta ár.
Méltunnan kostaði 50 kr. Karlmaðurinn 100 kr. um vikuna
og kvenmaðurinn 50 kr. á viku sumarið eftir. Og svo kom
verðfall afurðanna. Sumarið 1918 bar það til tíðinda, að
bóndi úr Reykholtsdal, Jón Hannesson í Deildartungu,
keypti slægjur uppi í Sveinatungu. Var hann með 8 manns
og 14 hesta í 2 vikur við heyskap uppi á Sveinatungumúla.
Flutti hann hey þetta að Sveinatungu. Hafði þar svo 200
ær næsta vetur. Bjargaði Jón með þessu 200 ám undan
hnífnum.
IV. Samgöngur.
Um Norðurárdalinn hefir um langan aldur verið aðal-
samgönguleiðin milli Suður- og Norðurlands og Suður- og
Vesturlands. Á sumrin hafa frá öndverðu verið allgóðir
reiðvegir um dalinn, að minnsta kosti frá Brekku að Sand-
dalsá. Skipzt á harðvellisgrundir og malar- og sandeyrar
meðfram Norðurá. Hefir jafnan þótt slcemmtilegt að ferð-
ast um dalinn að sumarlagi, farið saman góður reiðvegur