Svanir - 01.05.1939, Síða 69

Hann söng mér það
Hann söng mér það hinn svali foss.
Ég sat um kvöld viö fætur iians;
þar úðinn gaf mér úrgan koss
og öldur villtan stigu dans:
„Er svarta bergið sverf ég hreint,
ég sjálfan mig í hjarta sker,
þó sér ei neinn, hve svíður mér,
því sigrandans fer harmur leynt.
Ég forðum leið í friði og ró
sem fjallalind um heiðamó,
sem braut ei stein, var bljúg og hrein,
í bugum fór, svo gerði ei mein.
Hvert andkul smátt minn bærði barm.
Ég bera vildi sérhvern harm;
ei sá, hvar undir sorinn bjó.
Er sólin skein, ég einnig hló.
En leið mín gerðist löng og sein.
Ei leið var, nema brjóta stein.
Þann allir smá, sá aleinn fer,
sem öllu vægir, nema sér.
Og friðinum ég farga hlaut,
svo fara mætti sigurbraut.
En fram er brauzt ég, högg mitt hvert
snart hjarta mitt sem eggjárn bert.
Ég hóf mitt stríð í heift, en kvöl
varð liálfu meiri að leika grimmt
Mitt eðli er heitt, hið innra er di'nmt,
en alda mín er björt og svöl“.