Svanir - 01.05.1939, Síða 70

í kolum.
Saga eftir Guðmund Böðvarsson.
Einu sinni hefi ég verið eyrarvinnumaður í Reykjavík.
Það var seinnipart vetrarins 1926, svo að ég hefi verið
tuttugu og tveggja ára þá.
I vinnunni kynntist ég pilti, sem Ellert hét. Hann var
vestan af Snæfellsnesi, sveitapiltur, eins og ég.
Það var á útmánuðunum sem við kynntumst, því að hvor-
ugur okkar hafði unnið við höfnina fyrripart vetrarins.
Hann hafði verið á skóla í bænum, ákveðinn maður við
ákveðið nám. Ég gat ekki hælt mér af því sama. Ég hafði
að vísu lesið heilmikið uppi á Landsbókasafni, en eingöngu
það, sem mig lysti sjálfan, án alls tilgangs, og sennilega
án mikils ái'angurs.
En ég hafði séð hverja mynd í Nýja Bíó frá vetrar-
byrjun og fram yfir nýjár, farið inn í sundlaugar flesta
daga og skemmt mér heilmikið við annað. — Áreiðanlega
voru það dýrðlegir dagar.
Séð hverja mynd í Nýja Bíó fram yfir nýjár, — en svo
kom kreppan.
Kreppan (hún stóð í tvo mánuði og var skæð) er saga
út af fyrir sig, og kemur þessu máli ekki nema lítið við,
því að hún snerti bara mig. En sem sagt: Auraráðin urðu
á tímabili mjög takmörkuð, eða öllu heldur engin, og mér
varð það sárlega ljóst, að ég þurfti að fá vinnu, því að upp
í Borgarfjörð ætlaði ég ekki fyrr en með vorinu, og fór
það heldur ekki fyrr.
Hann söng mér það hinn svali foss,
er sólin bak við fjöllin hvarf.
Og úðinn gaf mér úrgan koss
og aldan hló og bergið svarf.
Þorsteinn Jónsson
á Ulfsstöðum.