Svanir - 01.05.1939, Side 77

69
Heldurðu að það sé nokkur meiri maður fyrir það, þótt
hann nenni ekki að verka af sér drulluna?
Ég gat ekki fengið mig til þess að svara því játandi. —
Og svo ertu líka kominn með vettlinga, sagði ég. — Já,
gegndi hann, — ég gat náð í þá í gærkvöldi, það var hætt
svo snemma, að ég komst í búð áður en lokað var.
— Þú þarft þeirra nú ekki í dag, sagði ég við hann, —
það er svo hlýtt. Sjálfur var ég berhendur, og það sá ég
að flestir voru í góða veðrinu.
— Það er alveg sama, svaraði hann, stuttur í spuna. —
Þetta fer svo fjandalega með hendurnar.
— Sjáið þið ekki körfuna, djöflarnir ykkar? orgaði öku-
maðurinn á okkur.
Og vinnan gekk, og klukkutímar dagsins liðu einn af
öðrum. Laugardagur í glampandi sólskini útmánaðanna,
með vinduskarki og vagnaskrölti á bryggjunni, hávaða
hrópandi radda, fjarlægum dunum frá borginni, blönduð-
um hljóðmerkjum bílanna og eimpípublæstri skipa á höfn-
inni, bjartur, glaður vinnudagur með bláu reykjarskýi yfir
bænum í logninu, — laugardagur.
Ég var mikið betri í höfðinu heldur en daginn áður, og
ég hafði ekki ástæðu til annars en að láta liggja prýðilega
á mér. Ég gat ekki annað en undrazt, hvað félagi minn
var fámáll og stuttur í spuna. Hann vann að vísu af hinni
mestu samvizkusemi, en með sýnilegri andúð á starfinu.
En ég var alltaf að spjalla við hann, og ég hafði það smátt
og smátt upp úr honum, að honum hafði eyðzt fé í skemmt-
anir um veturinn.
— Sæll, nafni, sagði ég, — og svo varðst þú að hætta í
skólanum. Þú hefir ef til vill haft einhvern til þess að eyða
með þér?
— Það getur nú verið, anzaði hann dræmt.
— Stúlka? sagði ég.
Hann gegndi mér ekki.
— Falleg? sagði ég.
Það birti snöggvast yfir honum öllum eins og af dásam-
legri endurminningu, — svo kom karfan.