Svanir - 01.05.1939, Qupperneq 81

73
heyrt talað um, að hún hefði neitt saman að sælda við
verkamenn bæjarins, — það gat þó verið fyrir því.
Ef til vill hefir atvik, sem kom fyrir þennan dag, orðið
til þess, að við Ellert færðumst hvor nær öðrum og urð-
um þeir kunningjar, sem raun varð á. Þegar vindumaður-
inn lét vinduna hvolfa úr kolakörfunni, bar þeim, sem
stýrðu körfunni í vagninn, skylda til að gæta vel að því, að
kolastykki sætu ekki föst í löggum körfunnar, því að þau
gátu fallið úr háalofti á óheppilegustu stund yfir mennina,
sem unnu í lestum skipsins, og valdið stórslysi og jafnvel
bráðum bana. — Og svo vildi þetta einu sinni til hjá okkur
Ellert, að í sömu andránni og karfan sveiflaðist inn yfir
lestaropið, féll úr henni kolastykki. Niðri í lestinni kvað
við hræðilegt óp, og það kom snöggvast hik og stopp á alla
vinnuna við skipið. Innan örlítillar stundar kom þó karfan
upp aftur, en í henni voru ekki kol að þessu sinni, heldur
meðvitundarlaus maður, og úr höfði hans lagaði blóðið.
Ég kannaðist dálítið við manninn í sjón, hann hét Sveinn,
maður á sextugsaldri, þreytulegur og góðlátlegur maður.
— Það var náð í bíl í fartinni og maðurinn fluttur á bui-t.
Svo hófust skammirnar á okkur félögunum. Verri orð og
heimskulegri en svo, að skrifandi séu á hvítan pappír. En
það varð okkur til happs, að í sama mund og Söllu-Gvend-
ur stefndi til okkar með gegnumborandi augnaráði og sam-
anbitnum tönnum, kom Ingólfur, húsbóndi minn, aðvíf-
andi niður bryggjuna, og mér fannst eins og hans jafn-
vægisfulla yfirbragð og rólega fas hefði góð áhrif á verk-
stjórann, og ég gerði mér í hugarlund, að aðkoma hans
hefði orðið til þess, að Söllu-Gvendur henti okkur ekki báð-
um út í sjó með ókræsilegum fyrirbænum. Ingólfur kunni
líka þau tíðindi að segja, að Sveinn hefði verið raknaður
við í bílnum strax uppi hjá salthúsunum, svo að hér væri
sýnilega um yfirlið að ræða. Enda reyndist það svo, að
Sveinn kom í vinnuna daginn eftir, að vísu með reifað
höfuð, — en að hann, og við Ellert, ekki lentum hér í al-
varlegu slysi, mátti þakka því, að kolamolinn hafði ekki
verið stór, og ekki fallið beint ofan á höfuð hans, heldur