Svanir - 01.05.1939, Qupperneq 84

76
yrt viðvíkjandi vinnunni, og var jafnstoltur og fyrr, ef
einhver tróð hann um tær. Annars var ekki mikið að því
gert, því að bryggjukarlarnir tóku okkur fljótt og vel upp í
sinn hóp, — þeir umgengust okkur yfirleitt í sönnum fé-
lagsanda, aðeins þoldu þeir ekki að þeim væri sýnd nein
auðmýkt, enda gerðum við víst heldur lítið að því. Og svo
allt í einu var þá búið úr okkar lest. Og við kvöddumst og
þökkuðum hvor öðrum fyrir samvinnuna. Hann labbaði
upp bryggju og ég sá hann hverfa fyrir kolaport, — sjálf-
ur fór ég að vinna með mörgum öðrum við saltmælingar
í salthúsi Alliance.
Nú liðu nokkrir dagar svo, að ég sá ekki Ellert, og mér
var og er með öllu ókunnugt um, hvernig eða hvað mikið
hann hefir gert upp af reikningum æsku sinnar á þeim dög-
um við sjálfan sig og aðra. Ef til vill hefir það verið heil-
mikil barátta, — ef til vill hafa þeir verið gerðir upp
hljóðalaust, án alla orða. Það gat svo sem verið jafn sárt
fyrir því.
En næst-næsta sunnudag skaut honum upp niðri við
höfn. Ekki sem fínum manni, sem væri úti að spóka sig
á morgungöngu, nei, hann vildi fá vinnu.
Það var mikið um vinnu við höfnina þennan dag. Meðal
annars voru inni tveir færeyskir togarar, sem tóku kol hjá
Alliance. Ekki man ég af hvaða ástæðu það var, að þeir
voru ekki kolaðir við bryggju, eins og aðrir togarar, en
víst var um það, að þeir lágu úti á miðri höfn, og kolunum
var mokað um borð í þá úr geysistórum flatbotna prömm-
um, sem lagðir voru síbyrt að þeim. — Færeyingarnir voru
um borð með húslestra og sálmasöng.
Og Ellert komst í vinnuna. Hann lenti í sama kola-
pramma og ég, og við mokuðum hlið við hlið.
— Þú ert ekki enn búinn að skipta um buxur, sagði ég
við hann.
— 0, sei sei, nei, svaraði hann, hinn kærulausasti. —
Ætli þessar dugi mér ekki hér eftir eins og hingað til.