Svanir - 01.05.1939, Síða 103

93
vestur í Króknes að sækja haustvörur til Þorbjarnar kaup-
manns, og Jóhann átti þar nýja leðurmaskínu, sem mun
hafa verið sú fyrsta, sem fluttist í þetta byggðarlag. Líður
nú nóttin og ber ekki til tíðinda.
Landi er svo háttað kringum Álftanes, að ós er þar beint
fram undan bænum, þröngur að framan, en greinist í tvo
voga, þegar inn kemur. Sá syðri nær heim undir bæ og
fyrir suðaustan bæinn upp að Kvíslhöfða. Sá vestari ligg-
ur kippkorn frá bænum; heitir hann Sauðhúsavogur og
er á leið vestur í Króknes. Vogar þessir eru þurrir um
fjöru, en óreiðir um stórstraumsflóð.
Morguninn eftir á útfallsfjöru kemur Jóhann frá Kvísl-
höfða að Álftanesi, eins og um hafði verið samið hjá þeim
ferðafélögum, og man ég, að hann spurði Sigurð, félaga
sinn, hvort Skotta myndi ekki vera með í förinni. Man ég
ekki, hverju hann svaraði; þó mun hann ekki hafa orðið
ókvæða við, því að báðir munu hafa verið gleðimenn, en
eitthvað minnir mig það væri á þá leið, að þá væri hún
orðin breytt, því að vön væri hún að gjöra vart við sig þar,
sem hún færi ekki daglega um, tetrið að tama. Fara þeir
svo frá Álftanesi vestur í Króknes og gjöra ráð fyrir að
gista á sömu bæjum nóttina eftir. Eru þeir svo við úttekt
þar til á áliðnum degi. Sést þá til þeirra frá Álftanesi, vest-
an Sauðhúsavogar, og er þá sjór fallinn í voginn, vel í kvið
á hesti; þó ekki svo, að klyfjar þyrftu að blotna. Leggja
þeir félagar tafarlaust í voginn með lestir sínar, þegar
þeir koma að honum, og komast út í hann miðjan, þar
sem hann var dýpstur. Þar stanza þeir snögglega, fara
báðir af baki og baksa og busla. Koma þeir svo bráðum
heim að Álftanesi, ekki þurrir að neðan. Voru þeir spurðir
hvort nokkuð hefði bilað hjá þeim í voginum. Ekki kvað
Jóhann það hafa verið, en helvítið hún Leirárskotta hefði
tekið maskínukassann ofan af klakknum, þar sem verst
gegndi. Eitthvað fleira mun hafa verið talað um þetta at-
vik áður en Jóhann fór í náttstað í Kvíslhöfða, því að báðir
voru þeir glaðir og hressir í anda eftir viðtökumar hjá
Þorbirni. En það, sem fyrir hafði komið í voginum, var, að