Morgunblaðið - 09.03.2011, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. MARS 2011
Einu sinni sem oftar var ég
að fara með ömmu upp á Þing-
velli í sumarbústaðinn, sjálfsagt
hefur þurft að moka holu eða
keyra mold í beðin svona í leið-
inni. Það var alltaf nóg að gera
á Þingvöllum í lóðavinnu, við-
haldsvinnu eða bara að veiða
enda þreyttist hún aldrei á því
að fara með krakkana niður að
vatni, út á tanga og kenna þeim
að veiða. En þennan dag var
þungskýjað og veðrið heldur
óspennandi, við amma vorum
að tala um páfann sem var á
landinu og átti að vera með
messu á Þingvöllum. Henni
þótti leiðinlegt hvað veðurguð-
irnir tóku illa á móti honum því
að þó hún væri ekki kaþólsk
bar hún mikla virðingu fyrir
páfanum. Ég hélt því fram að
hann væri eins og hver annar,
hvorki meiri né minni. En rétt
áður en við komum á Þingvelli
myndaðist stórt gat í skýjahul-
una og sólargeislarnir
streymdu niður. Amma var
með það á hreinu að þeir væru
sendir vegna veru páfans á
Þingvöllum. Í þessu samtali
eins og svo mörgum öðrum
fann ég að hún amma bar virð-
ingu fyrir skoðunum annarra
og lífsgildum hversu ólík sem
þau voru hennar eigin. Mér
Þuríður
Halldórsdóttir
✝ Þuríður Hall-dórsdóttir
fæddist á Halls-
stöðum, Fells-
strönd, 29. maí
1920. Hún lést á
heimili sínu 6. febr-
úar 2011.
Útför Þuru fór
fram frá Keflavík-
urkirkju í kyrrþey
15. febrúar 2011.
fannst hún taka
eins á móti öllum
með kaffi, kexi og
smá jólaköku. Hún
var líka hrein og
bein, sagði skoðun
sína umbúðalaust,
þannig þekkti ég
hana. Eitt sinn
kom ég til hennar á
Vesturgötuna í
kaffi í nýlegri
peysu sem var
móðins þá og bara nokkuð
ánægður með flíkina. Ég man
ekki hvort ég spurði ömmu álits
eða hvort hún lét álit sitt í ljós
óumbeðið en henni fannst peys-
an vera ljót. Ekki sæmileg,
ágæt eða allt í lagi, hún var ljót.
Mér fannst þessi hreinskilni
vera frábær og af tillitssemi við
ömmu týndist peysan. Oft verð-
ur mér hugsað til hennar þegar
ég sé sæmilega peysu, ágæta
blússu eða allt í lagi skó. Hún
amma var mikill húmoristi og
dálítið stríðin og þess vegna fæ
ég það ekki staðfest fyrr en við
hittumst á ný hvort peysan hafi
verið ljót eða hún bara að stríða
mér.
Amma las mjög mikið og
flakkaði um heiminn í gegnum
bókalestur og hún virtist hafa
límheila, mundi ótrúlegustu
hluti. Þó að amma hafi verið
eins og hver önnur manneskja
fannst mér sólargeislarnir ekki
síður vera sendir vegna hennar
þennan dag á Þingvöllum.
Hverjum þykir sinn fugl fagur.
Ég mun ævinlega minnast
ömmu með hlýhug í hvert sinn
sem sólin brýst niður úr skýj-
unum og yljar okkur sem eftir
erum.
Takk fyrir mig, amma.
Ingvi Þór.
Það fyrsta sem kemur upp í
huga mér er þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast Þuru
ömmu, því aðra eins hlýju er
varla hægt að finna frá einni
manneskju. Ég er 8 ára þegar
ég kem inn í þessa fjölskyldu og
hún tekur mér strax sem
barnabarni sínu og gerði aldrei
nokkurn tíma upp á milli mín
og annarra barnabarna. Ég
vildi að ég hefði getað þakkað
þér fyrir það í eigin persónu
hversu mikils ég mat væntum-
þykju þína í minn garð. Ég
gleymi samt aldrei hvað þú
varðst glöð þegar Árdís Drífa
fæddist, loksins var Birgir bú-
inn að eignast sitt eigið barn,
held margir hafi verið búnir að
gefa upp vonina.
Það sem er mér minnisstæð-
ast eru ferðirnar á Þingvelli,
veiðiáhugi þinn og hvað þér
fannst gaman að taka okkur
systurnar með þér niður að
bakka og veiða. Afmælin sem
Árdís átti á Vesturgötunni voru
engar smá veislur. Svo varð
Halla vinkona þín á Vesturgöt-
unni góð vinkona okkar Árdísar
sem við heimsóttum alltaf þeg-
ar við komum. Þú hafðir frá-
bæran húmor og gast auðveld-
lega fengið okkur til að hlæja
og Bigga þínum þótti ekki leið-
inlegt að stríða þér, enda trúð-
irðu honum að sjálfsögðu og
hlóst svo með okkur þegar hlut-
irnir voru leiðréttir. Ég kveð
þig með söknuði en á yndisleg-
ar minningar um þig. Og við
fjölskyldan eigum eftir að halda
minningu þinni á lofti um ókom-
in ár.
Þín,
Svafa Mjöll.
Elsku amma, það er svo erf-
itt að koma orðum á blað um
eins æðislega konu og þú varst.
Þú varst þrautseig kona, eins
og ég hef oft sagt. Ég á eftir að
sakna þess að geta ekki farið og
heimsótt þig eins og ég gerði
svo oft og alltaf var ég minnt á
það hversu dugleg ég væri að
kíkja á gömlu konuna, eins og
þú orðaðir það. Hver heimsókn
endaði þó á því að þú sagðir
mér að passa mig nú á strákun-
um þeir væru svo margir vara-
samir.
Þú lagðir svo mikið upp úr
því að við krakkarnir menntuð-
um okkur, ég gleymi ekki bros-
inu sem kom á þig þegar að ég
sagði þér núna í janúar að ég
væri byrjuð aftur í skóla. Það
var líka alltaf svo gaman að
koma til þín í sumarbústaðinn
og fá að veiða með þér í vatn-
inu, við löbbuðum alltaf með
prik á okkur til að halda á ef
kríurnar myndu nú koma og
gera að okkur aðsúg.
Tíminn sem ég vann á Hlév-
angi var mér ómetanlegur, þá
kynntist ég þér miklu betur og
sá algjörlega nýja hlið á þér.
Því þegar þú komst alltaf fram
þegar ég var á næturvöktum til
að spjalla við mig gleymi ég
seint og fannst mér yndislegt
að geta notið smátíma með
ömmu minni. Það var alltaf svo
gott að tala við þig, þú hafðir
alltaf ráð undir rifi hverju.
Lífið hefur sinn vanagang og
allir þurfa að kveðja, þú fékkst
að lifa lengi og vel og líður ef-
laust miklu betur hjá afa Árna,
langafa, Árnýju Hildi, Árna
Jakobi og Agli, en það er alltaf
sárt að kveðja því maður er svo
eigingjarn á ástvini sína. Ég
sakna þín, elsku amma mín. Ég
er svo þakklát að hafa fengið að
sitja hjá þér stuttu áður en þú
fórst, ætla að láta fylgja með
ljóðið sem ég söng fyrir þig.
Sofðu unga ástin mín,
– úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar
nætur.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Þín,
Sveinbjörg Anna.
✝ Svanhildur Jós-efsdóttir fædd-
ist 13. maí 1926 í
Mið-Samtúni í
Glæsibæjarhreppi,
Eyjafirði. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli í
Reykjavík 19. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar
Svönu, eins og hún
var ætíð kölluð,
voru Guðbjörg Halldóra Péturs-
dóttir, húsfreyja, f. 8.10. 1903, d.
6.10. 1941, og Jósef Friðriksson,
f. 4.11. 1891, d. 18.5. 1970, bóndi
í Mið-Samtúni, Glæsibæjarhr. og
Æsustaðagerði, Saurbæjarhr.,
Eyjafirði. Systur Svönu voru
þrjár: 1) Sæunn María, f. 12.2.
1924, d. 29.4. 1940, 2) Ragnhild-
ur, f. 5.5 1929, d. 27.8. 1998, 3)
Hulda Dalberg, f. 2.3. 1933, d.
24. 1. 1937. Svana giftist 23. des-
ember 1950, Magnúsi Kristjáns-
syni frá Nesi, Grunnavíkurhr.
N-Ís., f. 6. ágúst 1915, d. 11. nóv-
ember 1984. Foreldrar hans
voru Kristján Jónsson, búfræð-
ingur og útvegsbóndi í Nesi, f.
1977, dóttir þeirra er Erna Lilja,
f. 2006, b) Guðrún, f. 3.6. 1981, í
sambúð með Styrmi B. Karls-
syni, f. 23.4. 1978, dætur þeirra
eru Júlía Dagbjört, f. 2002 og
Lísa María, f. 2007.
Svana bjó með fjölskyldu
sinni fyrstu árin í Mið-Samtúni
og Æsustaðagerði í Eyjafirði og
fór ung í vist á Akureyri og
starfaði þar einnig á sauma-
stofu. Hún fluttist síðan til
Reykjavíkur aðeins 16 ára að
aldri. Hún starfaði um tíma í Fé-
lagsprentsmiðjunni en sinnti
húsmóðurstarfinu þegar hún
hóf sambúð með Magnúsi og þau
eignuðust sitt fyrsta barn. Hún
var mikil hannyrðakona og mik-
ill fagurkeri og bar heimili
þeirra þess fagurt vitni. Síðar
starfaði hún hjá mötuneyti BP
(síðar Olís) og við ræstingar hjá
Ríkisskattanefnd. Svana hafði
sérstaklega gaman af því að
spila og spilaði oft vist með eldri
borgurum og fór gjarnan í bingó
enda ófáir vinningar sem hún
kom með heim. Þá fór hún í
mörg ár að dansa með eldri
borgurum á Vesturgötu 3 og tók
virkan þátt í samverustundum í
Laugarneskirkju. Síðasta árið
bjó hún á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli.
Útförin fór fram frá Laug-
arneskirkju 2. mars 2011 í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
11.10. 1874, d. 23.6.
1934 og Sólveig
Magnúsdóttir, f.
10.3.1888, d. 31.5.
1967.
Börn þeirra eru:
1) Sólveig Edda, f.
26. mars 1946, gift-
ist Sigurði Hall,
þau skildu. Börn
þeirra eru: a) Gunn-
ar, f. 12.5. 1964,
kvæntur Bjarnfríði
Völu Eysteinsdóttur, f. 10.12.
1964, börn þeirra eru Bryndís, f.
1990, Bjarki, f. 1993, Björgvin, f.
1998 og Birkir, f. 2006, b) Svan-
hildur, f. 4.4. 1972, gift Þóri
Magnúsi Lárussyni, f. 19.1.
1954, dætur þeirra eru Edda
Margrét, f. 2006 og Berglind
María, f. 2008, c) Steinunn, f.
28.7. 1974, í sambúð með Bjarka
Þór Bjarnasyni, f. 6.2. 1969,
dóttir hennar er Tinna Björk, f.
2000, 2) Skúli Viðar Magnússon,
f. 12. júní 1953, kvæntur Lilju
Viðarsdóttur, f. 17.12. 1958,
þeirra börn eru: a) Magnús Við-
ar, f. 27.3. 1979, kvæntur Öglu
Mörtu Sigurjónsdóttur, f. 1.4.
Það er komið að kveðjustund
og svo ótal margt sem kemur
upp í hugann. Tengdamóðir mín,
Svanhildur Jósefsdóttir eða
Svana eins og hún var kölluð, er
látin.
Þegar ég kynntist Svönu fyrir
33 árum fann ég strax að þar fór
afar traust kona. Hún var orð-
heldin, átti mörg skemmtileg til-
svör og kunni ótal vísur og þul-
ur. Stutt er síðan hún fór með
hverja þuluna á fætur annarri
og finnst mér það aðdáunarvert
að geta munað svona langa texta
í öll þessi ár. Hún sagði okkur
stundum sögur úr sveitinni sinni
og hversu ung hún var þegar
hún þurfti að taka til hendinni.
Hún sagði okkur frá því hversu
glöð hún varð eitt sinn þegar
hún fékk ný stígvél og tímdi
ekki að fara úr þeim og svaf í
þeim um nóttina. Það fannst
barnabörnunum alveg sérlega
skondið.
Hún sagðist iðulega vera al-
veg vembilfláka eftir góða máltíð
og lagði sig í sófann. Okkur
fannst það sérlega skemmtilegt
orðalag. Svana var afar góður
kokkur og hafði gaman af mat-
seld og bakstri áður fyrr og þá
var þess gætt að allir fengju
nóg. Ég man sérstaklega eftir
öllum góðu eftirréttunum og því
hvað hún nostraði við elda-
mennskuna. Alltaf var til bakk-
elsi með kaffinu þegar gesti bar
að garði og svo vildu þau Magn-
ús alltaf fá kvöldsopann sinn.
Henni fannst sætabrauð alveg
sérlega ómissandi og á tímabili
varð ég að gæta þess að eiga
alltaf eitthvað sætt til að bjóða
henni eftir matinn. Hún kenndi
mér að skera út laufabrauð og
gaf mér ljómandi góða uppskrift
að kleinum sem ég notaði árum
saman.
Mér finnst ekki svo langt síð-
an hún fór nánast allra sinna
ferða á reiðhjólinu sínu en hún
hætti því þegar hún fór finna til
svima og jafnvægið var ekki al-
veg upp á sitt besta. Hún var
dugleg að taka þátt í félagslífi
eldri borgara í mörg ár, hvort
sem það var að dansa eða spila
félagsvist. Þá var hún iðulega
fengin til að taka þátt í tískusýn-
ingum hjá eldri borgurum enda
var hún glæsileg kona og lipur í
hreyfingum.
Svana var ekki alltaf heilsu-
hraust og hafði verið lasin í
meltingarvegi árum saman. Hún
hugsaði því töluvert um hollt
mataræði á þeim tíma. Það get-
ur auðvitað tekið á vera lasinn
og það var einnig í huga hennar
hversu fólkið hennar fór fljótt en
hún missti móður sína ung og
einnig tvær ungar systur. Erfitt
getur verið að kljást við til-
veruna þegar lundin verður
þung og því margt sem hún
Svana mín hafði reynt um dag-
ana.
Hún var býsna sjálfstæð alla
tíð og það átti nú ekki alveg við
hana að þurfa að horfast í augu
við það að geta ekki lengur séð
alveg um sig sjálf. Heilsu hennar
hafði hrakað síðustu vikur og
fannst henni að þetta væri bara
orðið ágætt og tímabært að
kveðja.
Þú hefur lifað lengi og vel,
og lært að skilja og blessa hel
og gefa sjálf og sakna; –
og svo við lífsins sólarlag
þú sérð hinn endalausa dag.
Þér verður gott að vakna.
(Ólína Andrésdóttir.)
Ég kveð tengdamóður mína
með hlýjum hug, hugsa til allra
góðu stundanna og hversu mikið
hún gaf fólkinu sínu í gegnum
tíðina. Læt lokaorðin vera þau
sömu og ég kvaddi hana með
undanfarin ár: Guð geymi þig,
Svana mín.
Lilja Viðarsdóttir.
Svanhildur Jósefsdóttir eða
amma Svana eins og við börnin
kölluðum hana var yndisleg
kona sem kallaði ekki allt ömmu
sína. Það má með sanni segja að
aldrei hafi maður komið að tóm-
um kofunum hjá ömmu enda var
hún sannkölluð húsmóðir af
gamla skólanum. Það vantaði
ekki kræsingarnar á matarborð-
ið þegar maður kom í heimsókn,
hvort sem það var smurt brauð,
tertur, kex, heimabakaðar klein-
ur eða hvað annað. Amma var
ekki í vandræðum með að henda
saman í nokkrar pönnukökur og
búa til heitt kakó. Ef maður svo
mikið sem vogaði sér að spyrja
um uppskriftina að þessu hjá
henni þá fékk maður hlátur til
baka og manni tjáð að þetta
væri nú bara gert eftir tilfinn-
ingunni.
Amma passaði okkur systk-
inin oft þegar við vorum yngri
og eigum við hugljúfar minn-
ingar um það þegar við dvöldum
oft og lengi hjá henni á sumrin.
Oftar en ekki var rölt út í
Blómaval enda var það steinsnar
frá Laugateignum þar sem
amma bjó lengi. Þegar við vor-
um yngri var það einnig venja
að labba með ömmu út að túninu
sem var á milli Blómavals og Ás-
mundarsafns og gáfum við hest-
unum brauð og sykurmola. Það
eru forréttindi að eiga þessar
minningar úr barnæskunni og
erum við ríkari fyrir vikið. Hún
kenndi okkur bæði rommý og ól-
sen ólsen og spilaði við okkur
með mikilli þolinmæði, en vann
jafn oft og við spilin og höfðum
við öll jafn gaman af. Maður
fékk yfirleitt ekki að fara frá
henni nema hafa tekið fram spil-
in.
Í seinni tíð eftir að við vorum
komin með okkar eigin fjöl-
skyldur var alltaf ljúft og gott að
koma í heimsókn til ömmu og
leyfa langömmubörnunum að
koma með. Tónlistarsmekkurinn
hennar ömmu var klassískur
fyrir konu af hennar kynslóð en
þó er minnisstætt þegar við
fengum að hlusta á Halla og
Ladda í fyrsta skiptið hjá henni
og voru það plötur sem hún spil-
aði á Yamaha-plötuspilarann
sinn. Einnig hafði hún gaman af
því að dansa og fór reglulega á
dansskemmtanir með eldri borg-
urum á Vesturgötu 7 og vorum
við alltaf dugleg að keyra hana
ýmist þangað eða í aðrar erinda-
gjörðir. Henni þótti ekki þægi-
legt að vera upp á aðra komin en
var alltaf þakklát þegar við að-
stoðuðum hana þegar þörf var á.
Það verður seint sagt að
amma Svana hafi legið á skoð-
unum sínum og oft var orð-
bragðið með þeim hætti að hörð-
ustu skipstjórar hefðu roðnað
við hliðina á henni. Þegar makar
okkar komust fyrst í kynni við
hana þá óttuðumst við systkinin
að hegðun hennar færi fyrir
brjóstið á þeim en eftir fyrstu
kynnin kom það á daginn að það
var mjög fjarri sannleikanum
enda þótti okkur öllum vænt um
hana eins og hún var.
Við minnumst ömmu okkar
fyrir allt það góða sem hún gerði
fyrir okkur í lífinu og fyrir þann
stuðning sem hún veitti okkur.
Án hennar værum við ekki þær
manneskjur sem við erum í dag
og fyrir það munum við verða
ævinlega þakklát. Blessuð sé
minning Svanhildar Jósefsdótt-
ur.
„Drottinn gaf og Drottinn tók –
lofað veri nafn Drottins.“
(Job. 1.21.)
Magnús Viðar og Guðrún.
Svanhildur
Jósefsdóttir
Páll Andrésson eða Palli eins
og hann var ávallt kallaður er
órjúfanlegur hluti bernskuminn-
inganna. Hann bjó á heimili for-
eldra minna frá því að ég man
eftir mér og þar til ég var 12
ára. Þá flutti hann að Múla þar
sem hann bjó meðan heilsan
leyfði.
Eftir að Palli brá búi var
hann hjá dóttur sinni á Akranesi
á veturna en í Múla á sumrin.
Síðustu árin dvaldi hann á
Barmahlíð á Reykhólum. Her-
bergið hans sem var beint á
móti eldhúsinu var alltaf kallað
Palla herbergi. Þessi nafngift
hélt sér þó svo að hann væri
fluttur í burtu og ég veit ekki
betur en að það gangi enn undir
því nafni. Í raun veit ég ekki
með vissu hvernig stóð á því að
Palli bjó hjá okkur. Hann var
þarna eins og einn af fjölskyld-
unni. Held helst að hann hafi
verið að vinna við byggingu
skólastjóraíbúðarinnar sem við
fluttum í 1954 og svo bara hald-
ið áfram að búa hjá okkur. Á
þessum árum var Palli með
nokkrar kindur. Fjárhúsið var á
milli Hellishólanna og kven-
Páll Straumberg
Andrésson
✝ Páll Straum-berg Andr-
ésson, Palli í Múla,
var fæddur á
Hamri í Múlasveit,
29. janúar 1928.
Hann lést á heimili
sínu, Dvalarheim-
ilinu Barmahlíð á
Reykhólum, 17.
febrúar 2011.
Útför Páls var
gerð frá Reyk-
hólakirkju 26. febrúar 2011.
Jarðsett var í Akranes-
kirkjugarði.
félagsgirðingarinn-
ar. Nú sést ekki
móta fyrir þessum
byggingum.
Palli var mjög
handlaginn. Með
vasahnífnum sínum
tálgaði hann fyrir
okkur bræðurna
báta. Þessir bátar
voru um 10 senti-
metrar að lengd en
borðstokkurinn og
kjölurinn 1,5 til 2 millimetrar.
Bátarnir sigldu mjög vel á bað-
karinu en voru líka notaðir á
gólfinu og þá urðu bæði kjölur
og borðstokkur undan að láta.
Þessir bátar finnast trúlega enn
í gömlu barnadóti ef vel er að
gáð.
Tvö gjörólík atvik koma
ósjálfrátt upp í huga minn þegar
ég minnist Palla, annars vegar
þar sem hann og faðir minn sitja
í eldhúsinu og raka hrútspunga
með vasahnífum sínum. (Þetta
var á þeim árum sem súrsaðir
hrútspungar voru pungar ekki
bara eistu) og beit Palla hnífur
iðulega betur.
Hitt eru deilur þeirra um
bækur Halldórs Kiljans Lax-
ness, pabbi einlægur aðdáandi
Kiljans en Palli fann honum allt
til foráttu. Urðu úr þessu oftar
en ekki líflegar umræður ekki
síst þegar rætt var um Sjálf-
stætt fólk.
Palli var aldrei neinn stór-
bóndi. Hann hafði ekki margar
kindur á mælikvarða stórbúa.
Hann sló þegar honum fannst
tími til kominn og var þá oftar
en ekki í takt við aðra bændur
en hann hafði nóg fyrir sig.
Innilegar samúðarkveðjur til
allra ástvina.
Eiríkur Jensson.