Frjáls Palestína - 01.07.2001, Blaðsíða 11

FRJÁLS PALESTÍNA10
Kæra dagbók:
Fariði burt! Hættið! Látið okkur í
friði! Hættið að sprengja … það er
nóg komið. Hve lengi í viðbót
þurfum við að þola riffla ykkar,
þyrlur, skriðdreka, táragas og
byssukúlur??? Hve marga í
viðbót þurfiði að drepa undir því
yfirskini að „vernda öryggishags-
muni ykkar“? Hvað um öryggis-
hagsmuni okkar? Hver verndar
okkur gegn slátrun ykkar …
Hver? Enginn að því er virðist.
Alls enginn. Ekki alþjóðasam-
félagið, svo sannarlega ekki
Bandaríkin, og alveg örugglega
ekki leiðtogar Arabaríkjanna.
Hvar? Mér dettur enginn öruggur
staður í húsinu í hug. Ætti ég að
fela mig undir rúminu??? Bjána-
legt. Það eru bara börn sem fela
sig undir rúmum, sem barn í
stríðinu 1967, faldi ég mig undir
rúminu. Ég er orðin of gömul fyrir
það núna … og við höfum gengið í
gegnum of mörg stríð nú þegar.
Það er komið nóg … og ég
komin með nóg heimsbyggðinni.
Af hverju stígur þú ekki inn í
hringinn og bindur enda á her-
setuna … bara binda enda á her-
setuna, það er það eina sem þarf
að gera … enda fjandans herset-
una sem lætur okkur ekki í friði …
sem drepur okkur.
Klukkan er
22:00 um kvöld
… nóttin er
ung. Ef þú ert
undir hersetu í
Palestínu þýðir
það að allt getur
gerst. Dagurinn
í dag gæti vel
verið okkar síðasti. Þessi hugsun
ásækir okkur öll. Við hugsum um
dauðann, um að deyja, um að vera
drepin, um að hætta að vera til …
um þetta hugsum við linnulaust.
Allt sem við gerum gæti verið í
síðasta skiptið. Þetta er ekkert
nema rússnensk rúlletta! Vitiði
hvernig maður spilar hana? Eða
viljiði að ég sýni ykkur hvernig?
Fjölmiðlarnir hópuðust til Beit
Jala eins og krakkar á leið í
Disneyland. Þeir tróðu myndavél-
unum, hljóðnemunum og skrif-
blokkunum í andlitin á öllum og
spurðu: Ísraelsmenn kveðast hafa
gert sprengjuárásir á Beit Jala
vegna þess að vopnaðir Palestínu-
menn skjóti á Gilo landnema-
byggðina í skjóli frá húsunum í
Beit Jala. Hver eru viðbrögð ykk-
ar? Fyrirgefðu! Hvað sögðuð þið?!
Hver var spurningin? Hve margir
óbreyttir ísraelskir borgarar hefa
dáið frá upphafi al-Aqsa uppþot-
anna? Hve margir óbreyttir ísra-
elskir borgarar hafa særst? Hve
mörg Ísraelsk heimili hafa verið
sprengd? Hve margir óbreyttir ís-
raelskir borgarar hafa lent fyrir
barðinu á palestínskum eldflaug-
um, flugskeytum, sprengjum eða
kúlum? Hve margir?! Svarið því,
þið hlutlausa fólk … þið sem leggið
svo mikið upp úr því að fjalla um
átökin með fréttum frá „báðum
hliðum“. Fyrir ykkur erum við bara
enn önnur fréttin...á skjánum í
dag, horfin á morgun. Við erum
hinir andlitslausu, nafnslausu,
aldurslausu Arabar sem erum
auðveld bráð … eins og dádýr á
veiðitíma.
En veröldin skelfur ekki und-
an dauða okkar. Engir jarðskjálftar
… engar hótanir um viðskipta-
bann á Ísrael … hver myndi svo
sem þora því? Við eigum þetta allt
skilið, er það ekki? Þegar öllu er á
botninn hvolft
er þetta það sem
kemur fyrir þá
sem sækjast
eftir frelsi og
sjálfstæði … ein-
hver þarf að
slást í leikinn og
reka trýnin á
þeim aftur í svaðið, sýna þeim
hver ræður … vandamalið er bara
að við neitum að deyja. Jafnvel í
dauða okkar erum við lifandi.
Mohammed og Rufaida og Must-
afa og Mahmoud, og hinar þús-
undirnar sem hafa látið lífið fyrir
Palestínu þessi síðustu 52 ár, lifa
öll ... þau lifa í hjörtum og hugum
barna þeirra og barnabarna …
þau lifa í loftinu, í jörðinni, í trján-
um, í himninum, í skýjunum …
og ávallt í hjörtum og hugum
okkar allra.
Skrifið fingur mínir, skrifið.
Hugsaðu heili, hugsaðu. Kvelstu
hjarta, kvelstu. Kastaðu upp magi,
kastaðu upp. Verkjaðu höfuð, verkj-
aðu. Og venjist þessu. Þetta er að-
eins byrjunin, fleiri dagar, fleiri
vikur sigla í kjölfarið. Þeir hafa
ekki lokið sér af með okkur enn.
Nú svindla ég aðeins. Ég get
ekki lengur haft eyrun óvarin,
þyrluhljóð dynja á þeim, ég þreyt-
ist líka á því að hlaupa að glugg-
anum við minnsta hljóð. Ég set á
mig eyrnatólin og spila gleðitón-
list mjög hátt … halló gleðitónlist!
Langt er nú um liðið. Ég hef saknað
þín. Þú táknar hversdag sem ég
Dagbók frá
Dheisheh
flóttamanna-
búðunum
Skrifið, fingur mínir, skrifið
Skynjið þið örvæntingu í skrifum
mínum? Við hverju búist þið? Ég
er þreytt á ógleðinni, þreytt á
höfuðverknum, þreytt á að gráta
þegar vinir mínir og nágrannar
tala um kvöl sína, þreytt á að vera
svona fjandi þreytt öllum stund-
um...þreytt á að finnast ég svona
hjálparvana. Það voru þessar fjár-
ans þyrlur. Þær voru að varpa
sprengjum á Beit jala, Beit
Sahour og Alda flóttamanna-
búðirnar og þær flugu svo lágt …
svo byrjuðu sprengingarnar. Var
klukkan 21:00 um kvöldið þegar
ég vaknaði við þær? Ég man
ekkert stundinni lengur.
Mér fannst eins og þyrlan
væri í herberginu með mér …
mér leið eins og í rússneskri
rúllettu … Hvert verður næsta
skotmark? Er Dheisheh á list-
anum í kvöld? Verður húsið okkar
fyrir barðinu á sprengjunum?
Ætti ég að fara úr rúminu og
reyna að fela mig einhverstaðar?