Franskir dagar - 01.07.2016, Blaðsíða 17

Franskir dagar Les jours français
og gæti bara látið mig dreyma um hana. En heyrið mig: Eru þau kannski
að hugsa um að skreppa einn góðan veðurdag í gönguna á Frönskum
dögum á Fáskrúðsfirði? Það yrði nú aldeilis upplifelsi að rekast á þau þar.
Eftir að hafa dvalið fjöldamörg ár hjá honum Michel, þá voru það aðdá-
unaraugu lítils drengs úr Verhille-fjölskyldunni, en þau voru frændfólk
hans, sem leiddu til þess að ég skipti um heimahöfn. Michel, sem var alla
tíð örlátur og gjafmildur maður, færði mig þessum litla frænda sínum að
gjöf. Nú var ég bjartsýnn á að eftir að hafa þurft að ösla í gegnum suddann
og þokuna í Norðursjónum, þá fengi ég aftur tækifæri til þess að sigla á
hin vorbjörtu Íslandsmið. En það fór því miður á allt annan veg því hinn
nýi eigandi minn, sem hlýtur að hafa ruglast eitthvað á áttavitanum, það
kom jú fyrir allra bestu menn, hann flutti mig í þveröfuga átt, suður á
bóginn, til litla bæjarins Fitz-James í Picardie-héraði. Á þeim slóðum
átti ég nokkur gjöful og góð ár, á meðan minn ungi útgerðarmaður virti
mig fyrir sér með aðdáunaraugum. En tíminn hefur alltaf sinn gang, hann
óx úr grasi og þegar aðdáunarafl mitt fór óðum þverrandi, þá endaði ég í
geymslu uppi á háalofti í heimahúsi móður hans.
Þannig liðu einir þrír áratugir og ég var orðinn gamall, rykfallinn og elli-
móður. Hliðarstögin mín góðu úr bómullarþræðinum tóku nú að rakna
upp og seglin mín molnuðu í sundur við minnstu snertingu eins og gamalt
dagblað sem finnst falið milli þilja í hrörlegu timburhúsi. Enginn í fjöl-
skyldunni sýndi mér nú lengur hin minnstu vinarhót og brátt kom að því
að hreinsa þyrfti út af háaloftinu, líkt og reyndar húsinu öllu þar sem nýir
eigendur mundu brátt taka við eignarhaldi á fasteigninni. Ég sá fram á
að verða brátt molaður í sprek og notaður til þess að kveikja upp eldinn
í arninum. Sjaldan eða aldrei hef ég verið jafn aumur og niðurdreginn.
En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst. Örlög mín áttu eftir að snar-
snúast um einar 180 gráður, þegar gömlu vinirnir þeir Jean Verhille og
Serge Lambert hittust einn laugardagsmorgun á útimarkaði í Clermont,
heimabæ þess síðarnefnda. Eftir að hafa skálað í lystauka í mesta bróðerni
á næsta útikaffihúsi, þá dró minn gamli eigandi vin sinn með sér heim til
þess að sýna honum mitt aumkunarverða ástand. Þegar búið var að sækja
mig upp á háaloft og færa mig út í dagsbirtuna, þá gat ég ekki annað en
skammast mín fyrir útlitið, en mikið var það samt notalegt að finna smá
golu leika aftur um gömlu seglin svo ekki sé nú talað um þegar sólin
skein aftur á skutinn, þar sem enn gat að líta máðum stöfum nafn mitt
og minnar gömlu heimahafnar: Sankti Pétur frá Grand-Fort-Philippe.
Áhrifin létu ekki á sér standa, hann Serge skipasmiður vissi nákvæmlega
til hvaða ráðstafana þyrfti að grípa og hver yrði mín næsta heimahöfn.
Köttur útí mýri: Nú er semsagt ég, Sankti Pétur, þorskveiðiskúta af
Dundeegerð, upprunnin í Gravelines, eftir æðilanga dvöl í þurrkví sem
var sko alls enginn barnaleikur að afbera, það get ég sagt ykkur, kominn
aftur „á miðin“ og á 64°55' norður breiddar og 13°59' vestur lengdar, þar
sem ég er lagstur við stjóra við hliðina á spítalaskipinu honum Sankti Páli,
og nú til þess að segja fólki frá mínum margvíslegu viðskiptum við Ís-
lendinga og frá hinu mikilfenglega ævintýri og þeim miklu mannraunum
sem þorskveiðarnar við Ísland voru á sinni tíð.
17
Á skutnum má lesa hvaðan ég er upprunninn.
Skakað við borðstokkinn og aðgerð á þilfari.
Allt til reiðu í nýjan túr norður á Íslandsmið.