Ljóðormur - 01.07.1988, Síða 11

ísak Haróarson 9
Síðasta flöskuskeyti frá Atlantis
Dreymdi borg
á botni hafsins
löngu sokkna
í óþurrkanleg djúp gleymskunnar.
Atlantis.
Mér þótti ég berast
með iðandi manntorfu
um hallir og stræti
úr gljáandi marmara.
Sá verslun og viðskipti
blómstra á torgunum.
Heyrði ræður um batnandi
hagkerfi og heim.
Naut lista og vísinda
í skrautlegum musterum.
Og allir voru
svo smart í roðinu!
Og blóð þeirra fiska sem þeir höfðu til matar
dekkti hafið einsog þang skyggði á sólu!
Sá galdraprest liggja
á hreistruðum hnjánum,
og biðja af óþoli
í beinni útsendingu:
„Æ, sendu nú aftur
kafarann, son þinn,
af sólþurri Ströndinni
að leiða okkur upp.“
Og ég vaknaði í borg
á botni geimsins,
löngu sokkinni
í ósyndanleg djúp blindunnar
Atlantis!