Ljóðormur - 01.07.1988, Síða 37

Wolfgang Schiffer 35
Sonur minn
sagðir þú mér frá Kínverjanum
sem hélt að heiman
til að elta uppi sólina
sem ekki vill láta góma sig?
Sem kastaði öllu er hann hafði meðferðis
tíl að komast hraðar
á litlu fótunum sínum?
Æ, bara að hann hefði látíð staðar numið
þá liti ekki út núna
eins og sólin væri á hlaupum frá okkur.
Vald vanans
i
Vanalega lætur vanalegt fólk sig
vanalegt fólk engu varða.
Og öfugt.
Vanalegu fólki frnnst óvanalegt
að manni finnist það óvanalegt.
Þá sé það ekki vanalegt fólk lengur.
Og öfugt.
n
Maður venst því
að venjast öllu.
Það kallar maður vanalega
námsferli.