Ljóðormur - 01.07.1988, Side 54

52 Eysteinn Þorvaldsson:
og eyðingu ofurseldur. Upphaf ljóðsins er svona:
Ég eldist með grasinu
Ég gulna eins og fífilblaðkan
Fölnuð orð mín dreifast fyrir næturkulinu
sem feykir hærum biðukollunnar
En það eru ffæ
Það eru fallhlífar ljóðs míns
er nemur frjótt land
og nýtt sumar
langt handan við þessa heiðgulu kalbletti
sem hvíma í næturfrostinu
(bls. 154)
Þannig hefst þetta ljóð sem líður áfram með fleygri mynd-
vísi um örlög og fyrirheit orða og Ijóða skáldsins. Lokaer-
indið geymir vonina og fyrirheitið um erindi ljóðanna og
gildi þeirra fyrir okkur hin:
Eitthvað mjúkt féll á hönd þína
Einhver mildur blær flökti þér í vitum
A miðjum vetri byrjuðu lækimir að snökta
og losa um klakaböndin. Þú heyrðir í fjarska
léttan vængjaþyt sem af aðvífandi fyrirheitum
Þér flaug um myrkvaðan huga
fleyg hending úr týndu viðlagi
sem vakti hjartslátt þinn
hina voldugu hrynjandi blóðs þíns
(bls. 156)