Ljóðormur - 01.07.1988, Qupperneq 56

54
og það er aldrei langt í næstu samstöðu.
Og það eru víst ekki þau sem skjálfa.
I þessum heimi er maðurinn sýndur einn í angist sinni og
firringu. Og hann fær ekki einu sinni að njóta einverunnar.
Hvarvetna er hans gætt af augum sem hann veit engin deili
á nema að þau setja honum stólinn fyrir dymar:
Handan næsta homs
læturðu þig dreyma.
Þótt þú teygir þig fyrir þrjú
ertu séður jafn oft.
Jafn ófrelsaður.
Aleinn.
Innilokaður í ferhyming.
I verulega áhrifamiklum ljóðbálki bókarinnar ávarpar ljóð-
mælandinn einhvem „þig“ sem er honum nálægur en mun
þó glatast honum af því að „þú“ ert hugsýn eða draumur:
því ég elska þig
af sama mætti og draumurinn um þig
sýgur úr þér blóð.
Ljóðmælandinn treysdr því að „þú“ getir fyllt líf hans mætti
„þínum“ gegn því tómi og dauða sem hvarvetna ber fyrir
augu. En „þú“ ert líka dauðanum merktur. Draumurinn
verður því flóttaleiðin þegar virðist fokið í flest skjól.
Eftir þetta færist svið ljóðanna inn í garð nokkum (kirkju-
garð). Þar mætast „þú“ og „ég“ ljóðanna og verða „við“.
Þeir mætast hvor með sínar takmarkanir og haldast í hendur
þótt annar segi já en hinn nei - og vakna af svarthvítum
draumi:
Þessvegna höldumst við í hendur
þegar þú segir nei
og ég já.
Og biðjum ekki um athugasemdir
þótt gleðin kipri sig saman
og stökkvi síðan beint fram í dagsljósið
í sömu mund
og við vöknum af svarthvítum draumi.