Ljóðormur - 01.07.1988, Síða 58

56
í tólf vindstiga erfíðleikana
og byrleg ævintýrin
Þetta Ijóð er í heild saknaðarljóð þess sem lokað hefur sig
af en veit að lífið bíður handan veggjanna í öllum þess
óræðu myndum.
Það verður að teljast talsvert einkenni á ljóðum Bjöms hve
honum lætur vel að beita allegórísku formi og nýgervingum
er hann lætur táknin segja okkur sögu og sama myndsvið
haida allt til loka ljóðanna. I Depressjón á veðurstofunni
lýsir skáldið sálarástandi, þunglyndi og einmanaleika með
alkunnu orðalagi veðurfréttanna: „sálarástand klukkan átján:
/ þunglyndið: / svartsýni algjör.“ Og í ljóðinu Lag eru svið-
in tvö, sem lýst er, látin togast á. Okkur er ekki ljóst hvort
verið er að lýsa sjávargangi eða samfömm: „öldumar hníga
/ hver inní aðra // byltast í sam- / fömm // hafið við strönd-
ina stynur.“
Útaf vestfjörðum er gott dæmi þeirra Ijóða skáldsins er
einföld frásögn bætir við sig nýjum víddum í lokin. Við
sjáum mannleg örlög í óvæntu en ským ljósi:
í gærkvöldi
í aftakavcðri útaf vestfjörðum
féll útbyrðis
Sigurður Jónsson háseti
hann lætur eftir sig
laust herbergi
Slík óvænt tengsl birtast okkur víðar, t.d. í formi orða-
leikja. I Minnismerki lýsir skáldið saklausu lífi og leikjum
bama sem hörmungar heimsins hafa ekki enn heimsótt:
„ . . . lékum okkur í snjónum / reistum minnismerki /
óþekkta snjókarlsins.“
Bjöm hefur ömgg tök á myndum og máli eins og fram
hefur komið. Eitt ljóða hans er Málkennd. Þar leikur hann
sér að íslensku orðtaki, en þó á þann hátt að lesar.dann gmn-
ar að undir niðri búi dýpri tilfmning en fyndnin ein.
Er hann tyllti sér
dauðuppgefmn
á hakann
í holræsadjobbinu