Náttúrufræðingurinn - 1938, Blaðsíða 3

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 129
✓
A ferð með þorskinum.
Yið erum að leggja af stað í ferð, ferð, sem er löng og flókin.
Við ætlum að fylgja einu af óskabörnum íslenzku þjóðarinn-
ar, einum þorski, á lífsferli hans, frá vöggunni til grafarinnar.
Við verðum að mæla okkur mót, þar sem ferðin á að byrja, bezt
er að velja einhvern stað fyrir sunnan landið, til dæmis Selvogs-
banka, eða Eyrarbakkabug. Við hugsum okkur að við mæt-
umst þar um mánaðamótin marz—apríl. Þar bregður móðir
náttúra upp fyrir okkur einni hinna dásamlegu kvikmynda, sem
hún á svo mikið til af.
í morgunhúminu sjáum við bátana stefna fram úr vörum og
höfnum'. Nú er ekki brugðið upp seglum, og látið sjóða á keip-
um út á miðin, þar sem hinir mörgu sæfarendur ætla að skila
dagsverki, ekki skella árar við keip og knýja bátinn fram gegn-
um brim og boða. Við erum nú búnir að öðlast vizku galdra-
mannanna gömlu, við getum setið við stýrið, og látið náttúru-
öflin vinna fyrir okkur. Lengst í vestri sjáum við stórt skip
nálgast. Við hinn silfurgráa vorhiminn mótar betur og betur
fyrir stórum járnskrokk, sem klýfur hið háa brimrót jötunafli,
engin segl eru dregin við hún, enginn hvítur fleygur kyssir öldu-
toppana, engar vaðbeyjur teygja höfuðið út fyrir öldustökk-
inn, en upp úr ófreskjunni gýs svartur reykjarmökkur, eins og
til þess að gera þetta allt saman ennþá dularfyllra. Hér eru ekki
forfeður okkar, fram á síðasta ættlegg, að fara á veiðar, hér er
ekki á ferli sú þjóð, sem byggði Island í tíu aldir, hér er nýi Is-
lendingurinn, tuttugustu aldar maðurinn, með vélamenningu nú-
tímans að baki sér. En landið, sem hann fer frá, ef til vill í síð-
asta skipti, er það sama og var fyrir þúsund árum. Miðin, sem
hann sækir á, eru þau sömu og verið hafa áður, Atlantshafið
er það sama Atlantshaf, sem var hingað þjóðbraut víkinganna
til forna; það Atlantshaf, sem þaggar allar þrætur um þjóðerni
okkar og sjálfstæði, það Atlantshaf, sem hefir skolað strendur
Islands um aldir alda, síðan það reis úr sæ.
Og undir hinu ýfða yfirborði þess eru íbúarnir þeir sömu, og
þeir voru fyr, þar eru nú að endurtakast viðburðir, sem skeð
hafa á hverju ári, í ómuna tíð, sem hafa endurtekizt árlega, eins
9