Tíminn - 24.12.1950, Side 35

JÓLABLAÐ TÍMANS 1950
35
ina með óumræðilegum vonarbjarma í aug-
um.
„Er ekki sami bylurinn ennþá?“ spurði
hann, enda þótt hann vissi svarið jafnvel og
hún. „Það er sami stormurinn, en ég held,
að ofankafaldið sé eitthvað minna,“ svaraði
hún og þrýsti sér fastar að rúðunni. — Þögn.
Síðan spurði hann: „Ertu búin að gefa kún-
um?“ „Já,“ svaraði hún, „og kindunum líka,“
bætti hún við og blés á rúðuna.
Grímur leit snöggt á móður sína. Það var
þá eins og hann hafði grunað; hún var ekki
með öllum mjalla. Já, það mátti segja, að
ekki var ein báran stök á þessu heimili.
„Hvað áttu við? Hvaða kindum varstu að
gefa?“ Hún leit til hans með næstum gletn-
islegu augnaráði og svaraði: „Kindunum okk-
ar. Þær eru að vísu ekki komnar ennþá, en
ég gaf á garðana, svo að þvi væri lokið, þegar
þær kæmu.“
Grímur reis upp í rúminu og þreif í hand-
legg móður sinnar. „Þú hefur þó ekki . . . .?
Nei, það er ómögulegt. .. .“
„Jú, Grímur, ég fór til Snorra og sagði
honum frá ástæðum okkar . . . .“
Hann sleppti takinu og seig niður á kodd-
ann. Nú var það hann sjálfur, sem varð rugl-
aður. Hann vissi ekki til þess, að hann ætti
nokkurn mann að slíkum vini, að hann legði
líf sitt í hættu hans vegna. Hvernig mátti
það þá ske, að versti óvinur hans gerði slíkt?
„Það er ómögulegt, rnarnma," endurtók hann.
„Ég þekki engan, hvorki nær eða fjær, sem
ég hefði getað beðið slíkrar bónar. En sízt af
öllum var hægt að biðja Snorra. Það veiztu
þó vel. Við höfum hingað til ekki gert svo
mikið áS þvi að greiða hvor fyrir öðrum, svo
ekki sé meira sagt.“
„Það vár erfitt, ég skal ekki leyna þvi, en
svo heitt getur móðir elskað, að hún vill ým-
islegt á sig leggja. — Við höfðum aðeins um
þetta tvennt að velja: Treysta á veglyndi
Snorra eða fara á sveitina. — Til annarra
bæja var of langt að leita.“..............
Allt í einu heyrðist hundgá gegnum storm-
gnýinn fyrir utan. Helga stóð upp, tók ann-
að kertið og hraðaði sér til dyra.
Snorri var kominn. Hann var líkari snjó-
karli en mennskum manni. Lambhúshettan
huldi allt andlitið nema augun og nefið, sem
var blátt af kulda. Tryggur stóð við fætur
hans og hristi sig svo gríðarlega, að snjórinn
hraut í allar áttir.
Helga faðmaði Snorra að sér og kyssti hann
á nefið. Hún spurði einskis, en dró hann með
sér inn göngin, án þess að gefa honum tíma
til að stappa af sér mesta snjóinn. Hann
tók af sér hettuna um leið og þau gengu inn
í baðstofuna.
Góða stund horfðust nágrannarnir í augu,
en hvorugur mælti orð af vörum. Það var
eins og þeir væru að reyna fyrir sér, lesa i
sálarhugskot hvors annars.
Loks mælti Snorri: „Kindurnar þínar eru
komnar í hús. Mér taldist þær vera 85 í allt;
getur það passað?“
„Já, það stendur heima. Þú ert göfugmenni,
Snorri. Ég hef unnið þér allt illt, sem ég hef
mátt, en þú svarar með þvi að leggja líf þitt
í hættu mín vegna. Lofaðu mér að þrýsta
hönd þína, þótt slíkt drengskaparbragð verði
hvorki goldið með handtaki eða þakkarorð-
um einum.“
Tvær kraftalegar hendur tóku saman, svo
fast, að hnúarnir hvítnuðu. Það var vináttu-
« I
hugur, traust og einlægni, sem fólst í þessu
handabandi. Grimur mælti: „Hingað til hafa
þessar hendúr unnið um of hvor á móti ann-
arri. Væri ekki farssella fyrir okkur að láta
þær vinna meira saman?“
„Jú, Grímur, víst væri það raunbetra. Við
skulum hér eftir láta þær starfa saman í bróð-
erni og gleyma öllum fortíðarerjum."
„Já, Snorri. Og nú ætla ég að biðja þig að
þiggja af mér eina rolluskjátu, er ég kalla
Brynju, sem örlítinn þakkiætisvott frá mér
fyrir greiða þinn og til staðfestingar heiti
okkar.“
„Þakka þér fyrir, Grímur. Ekki vil ég neita
vinargjöf. Ég þekki kindina. Hún hefur gróf-
lega breiðan spjaldhrygg.“
„Já, hún hefur gott bak, greyið.“ Grímur
brosti drýgindalega og bætti við: „Ég býst við,
að fleirum þyki gaman, líkt og mér, að þukla
um vel gróin bök og feitar bringur."
„Það er enginn bóndi, sem ekki hefur gam-
an af kindum,“ samsinnti Snorri brosandi
og bjóst til að fara. En hann varð þó áður
að þiggja eitt glas af heitri mjólk hjá Helgu
og Tryggur fékk sinn skerf vel útilátinn. Hann
átti líka fyrir sopanum sínum, því að einmitt
í sömu svifum og Snorri hafði ætlað að snúa
heimleiðis, vonlaus um að finna féð, kom
Tryggur með allan fjárhópinn í flasið á hon-
um. . . .
„Jæja, nú er víst bezt að koma sér heim.
Það er þokkalegt, hvernig ég er búinn að
fara með nýskúrað gólfið hjá þér, Helga
mín,“ sagði Snorri. Snjórinn hafði þiðnað í
fötum hans og myndað polla á gólfinu.
„Uss, nefndu það ekki. Smámunir skyggja
ekki á gleði mína i kvöld, þvi að dýrðlegri jól
hef ég aldrei lifað,“ svaraði hún og strauk
kollinn á Trygg hvað eftir annað.
„Aðeins eitt enn, áður en þú ferð,“ sagði
Grímur ,um leið og Snorri rétti honum hönd
sína í kveðjuskyni. „Minnztu þess, þegar vor-
ar, að það er nógur mór fyrir okkur báða i
Innri-Hlíðarlandi.“
„Það skal ég gera með ánægju," svaraði
Snorri. Síðan bauð hann gleðileg jól og hélt
til dyra. Honum var undarlega hlýtt innan-
brjósts og glatt í geði — þótt hann væri
þreyttur af göngunni. Nú fyrst skildi hann
til fullnustu kjarna þess boðskapar, sem
höfundur jólanna hafði flutt mönnunum, að
stærsti sigurinn væri í því fólgihn að gjöra
óvininn að vini sínum.
SKULI EUÐMUNDSSDN:
l^jddróclc
ijcirócicujiir
1950
Stœkkar arfur óðs og sagna.
Áfram timinn hiklaus streymir.
Ungir og gamlir ári fagna,
enginn veit þó hvað það geymir.
Bœði um dalabyggð og strendur
blakta fánar yfir hlöðum.
Flytur ræðu um frjóar lendur
forsetinn á Bessastöðurn.
ÍT
r --
’v
■ >
J
wF*
\
Rikisstjórnar risnuskáli,
rikmannlegur, oþinn stendur.
Ráðherrann þar, reifur i máli,
réttir föng á báðar hendur.
Vanur að svamla í veizlusolli,
veigum hresstur, fullur krcti,
að sendiherrum kinkar kolli,
og kjallaragesti úr Hafnarstrœti.
Vistagncegð á veizluborðum.
Vinin glóa á dýrum skálum.
Hallargestir hreifir i orðum,
hreyfa sáttir gamanmáium.
Andar um bekki blcerinn þekkur,
blikar geisli i hverjum Ijóra,
meðan flökkudrengur drekkur
dús við landsins œðstu stjóra.
Veizlulok. — Á öllu og einu
annar sviþur nccsta morgun.
Þá fcer enginn neilt af ncinu
nema fyrir cerna borgun.
Gerist svalt á grýttum vegi,
göngumanni, i húmsins dölurn.
Langt er að ncesta nýársdegi
og nýrri veizlu i stjórnarsölum.
Þvi er lokað þessurn skála?
Þörf er að banna slikt rneð lögum.
Þörf er á breyting þeirra rnála.
Þörf er að fjölga nýársdögurn.
Aíenn, sem loka á rniðjum vetri,
muna skyldu: í veröld nýja,
seinna þeir, hjá sankti Pétri,
sjálfir fara og hurðir knýja.
«\
'
■ h
■ **
1
-“ú
”1
n
Verður þú bráðum, veröld kcera, •* í
veizlusalur allra matina?
Hvort rnun árið fólkið fcera
feti nccr þvi góða og sanna? ,
Skyldi það rjúfa skilvegg milli
skuggans barna og eftirlcetis-? ^
Svo kcerleiks njóti og kónga hylli
kjallaragestir Hafnarstrcclis.
\