Tíminn - 24.12.1950, Qupperneq 41

JÓLABLAÐ TÍMANS 1950
41
Hún haföi verið gift Elkana í nokkur ár.
Börn Peninnu og manns þeirra ólust upp í
húsi þeirra í Rama.
Sjálf átti hún ekkert barn. Guði þóknaöist
ekki að bænheyra ha'?a og gefa henni son.
Máske var GuÖ henni reiður fyrir, að hún í
hjarta sínu öfundaði Peninnu af börnunum.
Hún átti ást manns þeirra. Peninna átti
börnin. Hvorug var hamingiusöm. Báðar
hefðu sennilega kosið að skipta.
Peninna var afbrýðisöm. Hún storkaði
henni, þegar maðurinn heyrði ekki til og
kallaði hana óbyrju.
Hanna bar harm sinn í hljóði og klagaði
aldrei Peninnu fyrir herra þeirra. Hún var
engu bættari, þótt hann refsaði henni. Pen-
innu var vorkunn. Hún gerði sér mjög far um
að geðjast manninum, en hann var orðinn
henni fráhverfur, enda var hún farin að eld-
ast í útliti.
Hanna var ung og fögur. Og Peninna hat-
aði hana og bannaöi henni að skipta sér af
börnunum. Henni gramdist, hvað þau hænd-
ust að ungu konunni. öil börn hændust að
Hönnu.
' Oft hljóp hún út á strætið, þegar hún
heyrði börn, nágrannakvennanna gráta, og
hætti ekki fyrr en hún gat huggað þau.
Það kom fyrir, að hún tók einhvern litla
angann í fangið og þrýs'.i honum að brjósti
sér. Þegar hún gekk inn í húsið aftur, fannst
henni hún vera svo undur fátæk og einmana.
Elkana tók konur sínar og börn þeirra Pen-
innu með sér til húss Ðrottins í Siló, til þess
að biðjast fyrir og færa Guði hina árlegu
fórn, því hann var maður trúaður og óttaðist...
Drottinn.
Þegar f jölskyldan kom í hús Drottins, horfði
Peninna hreykin á barnahópinn. Hún skotr-
aði augunum háðslega til Hönnu.
Unga konan barðist við grátinn.
Seinna um daginn, þegar fjölskyidan sat
að snæðingi, stóð hún upp svo lítið bar á og
hélt ein upp í helgidóminn til að biðjast fyrir.
Hún gat ekki lengur dulið sorg sína.
Tárin streymdu niður kinnarnar. „Drottinn
allsherjar, gefðu mér son“, bað hún. „Ef þú
í náð þinni lítur til mín, vesallar konu, og
gefur mér son, skal ég færa þér hann í hús
þitt, svo að hann megi þjóna þér alla ævi“.
Öldungurinn Elí, prestur og dómari ísraels,
sat við dyrnar í húsi drottins og heyrði rödd
konunnar. Hann greindi ógerla orð og sam-
hengi, því heyrn hans var mjög tekjn að bila.
„Kona“, sagði hann, „því grætur þú og
barmar þér? Má vera, að þú sért ör af víni,
sé svo, lát þá vímuna renna af þér“.
Rödd hans var hvöss.
Hún varð enn niðurlútari. Hinn mikli dóm-
ari ísraels hafði talað til hennar. Hún fyrir-
varð sig.
„Herra, eigi er ég ör af vini“, ansaði konan,
Vilborg Auðunsdóttir:
ÓSKABARNIÐ
„en ég hefi dirfst að taia til Guðs í húsi hans
og beðiö hann að sjá aumur á mér og veita
mér bæn mína“.
Öldungurinn hugði nánar að konunni.
Frammi fyrir honum stóð ein af fegurstu
dætrum ísraels, svo bljúg og barnslega auð-
mjúk í sorg sinni.
Svipur hans mildaðist.
„Hvað þjáir hjarta þitt, dóttir mín?“
Unga konan úthellti hjarta sínu fyrir öld-
ungnum og endurtók bæn sína og fyrirheit til
Drottins.
Öldungurinn Elí starði dreymnum augum
framundan sér. Skörpu drættirnir og djúpu
hrukkurnar í alvarlegu andlitinu, fannhvítt
hár og skegg, er tók honum í bringu, mótaði
svip hans óvéfengjanlega tign og virðuleik.
Hann studdi olbogum á kné sér. Gular,
beinaberar hendurnar, er komu fram úr víð-
um skykkjuermunum, sýndust svo undur
grannar.
Orð konunnar hljóma fyrir eyrum hans.
„Ef þú í náð þinni lítur til mín og gefur mér
son, skal ég færa þér hann í hús þitt, svo
hann megi þjóna þér alla ævi“.
Öldungurinn byrgir andlitið í höndum sér
og hugsar. Hann ráðfærir sig við Guð. Það
hafði hann gert í þessi hart nær 30 ár, er hann
hafði dæmt ísrael. Hann hafði leitast við að
þjóna Guði dyggilega, leiða hina útvöldu þjóð
á hans vegum. Fólkið var óhlýðið. Hann hafði
oft orðið að dæma hart, en hann hafði ráð-
fært sig við Guð og gætt réttlætisins.
Áhyggjurnar þjökuðu hann. Synir hans
voru óhlýðnir og svallfengnir. Þeir mundu
aldrei verða færir um að leiða þjóðina á Guðs
vegum.
Hver mundi taka við af honum? Þessi
spurning lét hann aldrei í frði. í þessum sama
stóli hafði hann setið við dyrnar í húsi Drott-
ins ár eftir ár og beðið Guð að senda þjóð
sinni leiðtoga. Hans naut ekki mjög lengi við
úr þessu. Hvað tók þá við? Felistarnir ógn-
uðu þjóðinni.
Fólkið þarfnaðist handleiðslu.
Það var villuráfandi.
Aftur verður honum litið á konuna. Hafði
Guð sent hana. Voru orð hennar fyrirheit um
bænheyrslu? Hann starir á hana fjarrænum,
annarlegum augum, eins og væri hún draum-
sýn, en ekki venjuleg kona.
Myndin skýrist — fær ákveðið form —
verður að guðlegu tákni.
En hann á erfitt með að átta sig, þegar
hann loks -fær að vita, að Guð hafi heyrt hina
margítrekuðu þæn hans varðandi örlög ísra-
els — að senda þjóðinni leiðtoga.
Öldungurinn leggur titrandi hendur á höf-
uð konunnar og blessar móður væntanlegs
leiðtoga ísraels.
„Kona, sé það Guðs vilji, þá verði þér að
ósk þinni“.
Rúmu ári síðar ól Hanna, kona Elkana í
Rama, manni sínum fagurt sveinþarn. Þeim
hjónum kom saman um að láta drenginn
heita Samúel.
Hanna sagði manni sínum heit það, er hún
hafði unnið í húsi Drottins, að gefa Guði son
sinn. Og Elkana sagði: „Gjör sem þér sýnist“.
Sveinninn dafnaði vel og var yndi móður
sinnar.
Það leið að þeim tíma, er f jölskyldan færi til
hinnar árlegu fórnar i Síló.
Hanna afsakaði sig við mann sinn. „Sveinn-
inn er á brjósti, og get ég því ekki farið. Hann
er of ungur til að fara þangað“.
Maðurinn lét hana ráða og tók Peninnu og
böm þeirra með sér, eins og hann var vanur.
Hanna hafði hlak^að til þeirrar stundar að
fá að vera eftir heima með Samúel. Aldrei
naut hún sín betur en þegar hún var ein með
barninu. Hvert augnablik var henni dýrmætt,
sem hún fékk að hafa hann hjá sér. Máske
elskaði hún hann enn meir fyrir það, að hún
átti að skilja hann við sig.
Þegar fjölskyldan kom heim, sagði Elkana
henni, að Elí hefði spurt ýtarlega um dreng-
inn.
Hann flutti henni þessa orðsendingu prests-
ins: „Færið mér hann, þegar móðir hans hefir
vanið hann af brjósti“.
Tvö ár var Hanna heima með son sinn, er
fjöiskyldan fór til húss Drottins í Síló.
Þegar presturinn spurði um barnið, svaraði
Elkana: „Móðir hans hefur hann enn á
brjósti".
Þegar sveinninn Samúel var tæpra þriggja
ára gamall, tók móðir hans hann með sér til
Síló.
Heit sitt varð hún að efna.
í húsi Drottins í Síló átti hann að vaxa upp,
svo að hann mætti þjóna Guði alla ævi.
Presturinn Elí lagði hendur á höfuð drengs-
ins og blessaði hann.
Drengurinn hjúfraði sig hræddur upp að
móður sinni.
Þegar maðurinn hafði fært fómina og fjöl-
skyldan beðizt fyrir, var búizt til heimferðar.
Þau urðu sein fyrir í þetta sinn.
Hönnu varð tafsamt. Skilnaðarstundin var
svo erfið.
Hún þrýsti þarninu að brjósti sér og grét.
Elí býst til að taka drenginn úr fangi henn-
ar, en litli snáðinn stritast á móti af öllum
kröftum og heldur dauðahaldi í móður sína.
Örvingluð fellur konan að fótum prestsins,
með barnið í fanginu, og kveinar: „Herra,
leystu mig frá heiti mínu, taktu ekki barnið
mitt frá mér“.
Augu öldungsins myrkvast. „Vei þeim, er
gengur á heit sitt við Drottinn". Rödd hans
var dimm og ógnandi.
Konan rís hægt á fætur. Með mildi og var-
færni losar hún litlu hendurnar, er héldu um
háls hennar.
Og dómari ísraels tók óskabarn þjóðarinn-
ar, eign Guðs, grátandi úr faðmi móður sinn-
ar um leið og hann hvíslaði:
„ísrael þarfnast hans“.
Við dyrnar í húsi Drottins sneri konan sér
við, og er hún sá útréttar hendur sveinsins,
gekk hún eitt skref áfram, leit társtokknum
augum á öldunginn og sagði:
„Móðir getur ekki gefið einkason sinn. Ekki
einu sinni Guði“.
Og fjölskyldan hélt heim á leið til Rama.
í húsi Drottins í Síló grét hinn ungi þjónn
Guðs og kallaði á móður sína.
Á leiðinni heim hljómaði grátur hans stöð-
ugt fyrir eyrum hennar, og hendur hans héldu
dauðahaldi um háls hennar. Hún fann, að
hún mundi aldrei geta losað um þessar litlu
hendur.
Heima í Rama gekk konan um hús manns
síns eins og I leiðslu.
Hún gat ekki dulið þrá sína eftir barninu,
og neytti vart svefns eða matar. Ef henni
rann blundur á brá, andvarpaði hún upp úr
svefninum og kallaði á Samúel litla.
Maðurinn reyndi að hugga hana. „Er ég
þér ekki betri“, sagði hann, „en 10 synir?“
Hún þagði, eins og hún hefði ekki heyrfr
orð hans. Honum fannst stundum, þegar hann
talaði til hennar, eins og væri hann að á-
varpa ókunna konu. Hún var ekki sjálfri sér
lík. Það var eins og hús hans væri ekki lengur
hennar hús. Það var aðeins þögull skuggi
hennar, sem reikaði um hús þeirra í Rama.
Hjarta hennar var í Síló, hjá syni hennar,
Samúel.,
Elkana kom að máli við Hönnu konu sína.
„Þú ættir að sauma litla kápu handa Samú-
el og færa honum, næst þegar við förum til
Síló“.
Hún settist við saumana, lauk kápunni, en
henni treindist við verkið, því hún vandaði
hvert spor.
Og eftir að kápan var fullgerð, héldu tár
konunnar áfram að falla niður á litlu flíkina,
því hún skoðaði hana oft, þegar enginn sá til.
A tilteknum tíma hélt fjölskyldan til Síló.
Þegar drengurinn sá foreldra sína, var eins