Tíminn - 11.02.1960, Blaðsíða 14

14
T f M I N N, fimaitudaginn 11. febrúar 1960.
Martetnn sagði henni frá
heimsókn Charlottu og efa-
semd þeirri sem hún hafði
kveikt með honum.
— Þetta er það fyrsta sem
okkur hefur borið á milli, og
skal líka verða það seinasta,
sagði hann og kyssti' á hönd
hennar.
— Og við munum aldrei ef
ast hvort um annað, hvíslaði
hún. — Þeir dagar áttu eftir
að koma, að hún ætlaði að
örmagnast undir byrði sorg-
arinnar, og ást hennar vi'rtist
ætla að kulna út — en þá
minntist hún þessara orða,
og þau veittu henni hugsvöl-
un og staðfestu.
Seinni þáttur.
I.
— Jæja, Rósamunda okkar
fer þá að koma heim eftir alla
þessa útivist. Eg kalla gott ef
við þekkjum hana þá aftur,
Marta!
— Eg held það sé ekki víst,
svaraði Marta. — En það segi
ég satt, að það var sú indæl-
asta brúður sem ég hef nokk
urn tima augum litið.
Og um það voru allir sam-
mála, sem séð höfðu Rósa-
mundu á brúðkaupsdegi henn
ar, en Marteini fannst sæla
sín næstum ætla að bera si'g
ofurliði eftir allt það and-
streymi sem á undan var geng
ið.
Ekki hafði Tom setið brúð
kaup þeirra, sem ekki heldur
var við að búast, en hann
hafði sent Marteini sjálfum
veglega brúðargjöf, og þótti
Rósamundu meira til þess
koma en þótt hann hefði
sæmt hana sjálfa á sama
hátt. Charlotta hafði fengið
sér skrautlega ibúð í Lundún
um, og eyddi þar og sóaði fé
manns síns á allar lundir.
Hún fylltist bræði mikilli í
hvert sinn er hún hugsaði til
Greymere, og minntist þess,
hve hrapalega henni hafði
mistekist að rægja þau Tom
og Rósamundu. Þó leið þetta
allt úr huga hennar þegar
fram í sótti og gerði'st hún
all umsvifamikil I samkvæm
islífi Lundúna með tilstyrk
frú Blair gömlu.
Rósamundu fundust hveiti
brauðsdagarnir liða eins og í
draumi, og varð henni oft að
orði við Martein á þessa leið:
— Góði Marteinn! Heldur
þú að okkur sé það holt að
lifa svona áhyggjulaus og and
varalaus?
Hann kyssti hana blíðlega
og svaraði þegar í stað:
— Já, það er alveg eins og
það á að vera, góða min, því
að ég er sannfærður um, að
fólk sem nýtur sannrar gæfu
hlýtur að láta gott af sér leiða.
í þetta sinn voru þau stödd
á báti út á Lúcern-vatninu,
og voru að róa um það að
gamni sínu, en þar kom að,
að þau minntust þessara
orða, og könnuðust við að jafn
vel þá hafði þeim fundist líf-
ið getað brosað of blítt við
manni.
— Stendur þér stuggur af
hamingju okkar, Rósamunda?
spurði hann.
— Eg óttast aðeins að hún
geti orðið hverful, svaraði
hún.
— Það er óhugsandi, ef við
unnum hvort öðru af alhuga,
sagði Marteinn. — Getur
nokkur hlutur varpað skugga
á ást okkar?
— Nei, sagði' hún hugsandi.
Enginn hlutur getur kastað
skugga á ást okkar, Marteinn,
en er ekki hugsanlegt að eitt
hvað geti skyggt á hamingju
okkar?
Þau kinokuðu sér bæði við
að svara þessari spurningu,
eins og framtíðin kynni að
geyma eitthvað mótdrægt í
skauti sér, og þau reyndu að
hrinda þessari hugsun frá sér,
en allt fyrir það bólaði oft á
henni, þó að þau gerðu sér
far um að gleyma henni.
Þau ætluðu að stofna til
stórveizlu kvöldið sem þau
kæmu heim aftur til Grey-
mere, og „vígja“ þannig hinn
endurreista herragarð.
— Eg hlakka til að fá að
dansa við þig heilan dans,
sagði Rósamunda, en annars
á húsmóðirin liklega að húgsa
um annað fremur en dansinn.
Eða er ekki svo? Þú verður
að segja mér Marteinn hvern
ig ég á að bera mig til.
— Eg er hræddur um að ég
33
vi'ti það ekki vel sjálfur, svar
aði hann hlæjandi. — Eg hef
aldrei gefið neinar sérstakar
gætur að sliku, eða skipt mér
af hvað fólk hefur gert sér til
skemmtunar. En ég get þó
alla tíð laumast með þig fram
í einhvern ganginn þegar eng
i'nn sér til, og dansað þar við
þig eins og mig lystir.
— Það getur ekki borið sig,
Marteinn, sagði hún, við meg
um ekki' yfirgefa samkvæmið,
skal ég segja þér, og verðum
að gæta skjmseminnar.
— O , skltt með alla skyn-
semi, eins og maðurinn sagði,
svaraði Marteinn.
Loksins rann upp sá mikli
heimkomudagur. Sir Ralph og
Guy tóku á móti þeim á járn
brautarstöðinni í Greymere,
og buðu þau hjartanlega vel-
komin, enda höfðu þeir sakn
að Rósamundu langt fram yf
ir það sem þeir höfðu gert sér
í hugarlund, því að hún hafði
verið lífið og sálin í heimilis
lífi þeirrá, allt fram að gift-
ingardegi sínum. Allir fóru á
kreik í Greymere sem vetlingi
gátu valdið, til þess að fagna
ungu herragarðs-frúnni, sem
var þar fædd og uppalin og
allra yndi og eftirlæti.
Öll skóilabörnin stráðu á
götu hennar blómum, og var
Marteinn mjög hrifinn af
allri þeirri alúð og velvild,
sem konu hans var auðsýnd.
Einsetti hann sér að láta
þorpsbúa njóta þess, en ekki
gjalda, þegar fram í sækti.
— Við erum öll mjög fegin
að þú ert komin aftur, sagði
faðir Rósamundu um leið og
harm ÖCi;tist við hlið hennar
í vagninum.
— Það er hverju orði sann
ara, sagði Guy bróðir hennar
og leit hýrlega til systur sinn
ar.
Rósamundu virtist hann
vera fálátari en hann hafði
áður verið, en svipurinn bar
vott um sálarþrek og stað-
festu, og taldi hún víst, að
hann væri algerlega hættur
að hugsa um Charlottu, og
búinn að yfirvinna ást sína
til hennar, enda hafði hún
fyrir áeggjun Marteins, sagt
honum hvernig Charlotta
hefði vélað Tom, og þóttust
þau Marteinn og Rósamunda
þess örugg, að frú Gregson
mundi engin áhrif hafa á
hann framar.
Marteinn hafði óskað þess,
að kona sín bæri brúðarskart
sitt í veizlunni, ásamt skraut
gripum þeim, sem hann hafði
gefið henni í brúðargjöf, en
þeir voru hálsmen og ennis-
spöng alsett demöntum. Hann
kom inn í herbergi hennar
þegar hún var komin i allan
skrúðann, faðmaði hana að
sér og mælti:
— Þannig er þá fyrsti dag
urinn heima hjá okkur. Guð
blessi þlg og heimilið okkar.
Hann laut niður að henni
og kyssti hana, og sá Rósa-
munda ekki betur en að hon
um vöknaði um augu.
— Heldurðu að þú sért nú
sæll, bóndi minn? spurði
hún brosandi.
— Farðu til manns, sem
þolað hefur hvers kyns mót
læti, en fengið inngöngu í
Paradis að lokum, og spurðu
hann hvort hann sé sæll,
hvíslaði hann innilega.
— Að því mætti gjarnan
spyrja mig þó, að ég væri
komin í sælu himnarikls, en
hefði þig ekki við hlið mér,
svaraöi hún innilega.
Veizlan fór hið prýðileg-
asta fram og fannst öllum
mikið til um yndí'sþokka frú-
arinnar og hver gæfumaður
Martein nhefði verið að fá
annan eins kvenkost, end*.
virtist hann ekki sjá sólina
fyrir henni.
Þegar veizluglaumurinn
stóð sem hæst kom einn af
þjónunum með þau boð til
hans að úti væri maður, sem
vildi fyrir hvern mun fá að
finna hann.
— Hvaða maður er það?
spurði Marteinn undrandi.
Nefndi hann ekki nafn sitt?
Eða sagðirðu honum ekki að
ég væri að sinna gestum mín
um og gæti þess vegna ekki
veitt honum vfcðtal í kvöld.
— Jú, herra! svaraði þjónn
inn auðmjúkur, en hún —
það var kvenmaður, herra —
vildi ekki láta sér segjast.
Hún sagðist ætla að bíða
þangað til hún gæti haft tal
af yður?
— Kvenmaður! hrópaði
Marteinn og skildi enn síður í
þessu. Þá greip hann skyndi
lega skelfileg tilhugsun og
hann sagði: Lýstu henni fyrir
mér, Tómas!
— Já, sannast að segja, þá
vakti hún enga sérstaka at-
hygli mína, svaraði þjónninn
nema að því leyti, að hún tal
aði bjagaða ensku og leit helzt
út fyrir að vera frá Ítalíu.
Þjónninn tók eftir því, að
Marteinn varð náfölur og
undraði hann, hvað þessi að
komudrós gæti átt útistand
andi við húsbónda sinn.
— Það er bezt ég tali við
hana undir ei'ns, sagði Mar-
teinn skjótlega, en það er ó-
þarfi fyrir þig að geta um
það við húsmóður þína.
— Svo skal vera, svaraði
þjónninn og bjóst til að fylgja
húsbónda sínum til dyra, en
Marteinn benti honum að
hverfa aftur til borðsalarins,
er hann hafði komið frá, en
þjónninn kvaldi'st af forvitni
.....ppariö yður Waup
& ,milli œaigra verzlana'-
OÖWöL
Ö«10H
«ILWI!
-AuatorstiastÁ
Framhaldssagan
Charles Garvice:
OLL EL BIRTIR
UPP UM SÍÐIR
Töfra-
sverðið
58
— Hvað segir þú?, hrópar Eirikur
æstur. — Er Erwin horfinn?
— Já, við höfum leitað alls staðar,
hrópar Winoah. — Hann er horfinn.
— Hanin er iagður af stað til að
leita eftir Tsacha, segir Eiríkur. —
Við skulum strax halda helmleiðis.
Ormur horfir undrandi á eftir
þeim. Þessu næst fer hann að leita
að drengnum.
Eir kur lætur Rolf þefa af kápu
Erwins og keyrir hestinn þessu næst
úr sporunum. Snjórinn þekur öll
spor, og vegna froslhörkunnar, get-
ur hundurinn ekki rundið Erw.m.
— Erwin, Erwin, kallar Eiríkur, en
gefst þessu næst upp við að lciva
áfram. Ú*. úr skógarþykkninu er
starað á efiir honum. En brátt hó'i
Erwin áfram þrát fyrÞ lcnlda