Tíminn - 22.03.1960, Blaðsíða 13

TÍHINN, þriðjudaginn 22. marz 1960.
13
Þegar logar í jöklinum
(Fratmhald af 9. síðu).
glíma við brimskaflinn og hörf-
aði til baka eins og allir aðrir
skriðjöklar, og þeir hafa víðar
lækkað sem nemur mörgum tug
um metra. En báran sleikir samt
lafandi tungu jökulinn, eins og
skáldið segir, á hverju flóði sem
fer inn um jökulósinn.
Nú hægir Skeiðará á sér eftir
venju þar til hún kemst í venju-
legan sumarvöxt og rennur stríð
um straumi fram í leirur, þar
dreifir hún úr sér í mörgum kvísl-
um O'g hlykkjar sig á ýmsa vegu,
þar skilar hún leiinum að mestu
er hún ber frá jöklinum. En síð-
asta spölin í ósinn er hún að
mestu í einum ál og rennur frem
um hægum straumi til sjávar.
Þarna í ósnum er kiökt af sel, og
virðist hann una sér þar mjög vel
bæði í ósnum og á þurru landi
og liggur makráðugur í stórum
breiðum og sleikir sólskinið, en
fljótur að forða sér ef eitthvað
óvenjulegt er þarna á ferð,
nærri, eins og t.d. þeir sem á loft
fákum ferðast. Þarna var matar
forðabúr en nú er það fremur
skinnin af vorkópum sem eru
eftir.sótt.
Og nú er selurinn einnig far-
inn ag kunna vel við sig í Jökuls
árlóninu og fer þá gjarnan inn
á jökulinn til þess að hvílast.
Nú er náttúran að græða upp
land Kára Sölmundarsonar á
Breiðá, og jökullinn skiiar aftur
öðru hvoru mó og birkilurkum
jafnvel ófúnum, með ánum sem
frá jöklinum koma, og sanna, svo
að ekki verður um deilt, að þar
hafa áður verið grónar mýrar
og birkiskógar, þar sem enn er
jökull. Fyrir nokkrum árum kom
upp jökulsker í sömu landareign,
og ber nú nafnið Kárasker. En
það er umkringt ísköldum jökul
skafli, þó er gróður farinn að
nema þar Iand. Kári Sölmundar-
son hefur verið vinsæl söguhetja
i Njálssögu. Hann hefndi svo
sköruglega Njáissonu og þeirra
sem inni brunnu á Bergþórshvoli.
Enn stöndum við í þakkarskuld
við þá menn sem sögurnar skráðu
og veittu þjóðinni svo mikla birtu,
og einnig voiu ein af styrkustu
stoðunum í menningu hennar.
„Jæja Skolur, . . . “
(Framhald af 9. síðu).
horni, því að hann var jafnan vel
birgur af heyi.
Fékk Vilhjálmur svo Júlíus og
mig til að flytja heyið með sér
til Hríseyjar á sleðum, því að
sundið milli lands og eyjar var
lagt vegna hinna langvinnu
frosta er voru þennan vetur. Fór-
um við snemma morguns með sinn
hastinn og sleðann hvor og þrjá
heybagga á hverjum sleða. Gott
veður var um morguninn, en
dimmt í lof-ti til austurs- Gekk okk
ur ferðin vel, en þegar við vorum
komnir lan-gleiðina yfir sundið til
eyjarinnar, sem er talið ein vika
sjávar, fór að slíta úr lofti bleytu-
hríð og okkur fannst ísinn vera
farinn að meyrna. Flýttum við
okkur, sem mest við máttum til
að koma heyinu í hús, áður en það
blotnaði til muna. Þegar við höfð
um lokið við að leysa baggana til
að geta farið með reipin heim,
var komin moklogndrífa. Var okk
ur þá boðið í hús að þiggja hress-
ingu, en því þverneitaði Vilhjálm-
ur, vildi komast sem fyrst vestur
yfir. Þennan vetur rak undan ísn-
um mikið af höfrung á Grímsnesi
á Látraströnd. Var Þorsteinn Jör-
undsson búinn að fá eitthvað af
honum og skipti hann einum höfr
ungi á sleðana hjá okkur. Síðan
var haldið heimleiðis í skyndi. ís-
inn meyrnaði óðum, en við reynd-
um að hraða ferðinni sem mest.
Því betur sem bér
athugiS, bví betur
sjáií þéi atJ —
skilar yður
msins hvítasta þvotti
Þatí ber af sem þvegiS er úr 0M0 vegiia þess
at» 0M0 fjarlægir öll óhreinindi. jafnvel þótt
þau séu varla sýnileg, hvort sem þvotturinn
er hvítur eða mishtur.

Þegar við vorum komnir miðja
leið yfir sundið, birti upp mugg-
una og brast upp með .sunnan asa-
hláku. Varð Vlhjálmi þá að orði:
„Guð hjálpi okkur nú“. Varð nú
brátt mikill krapaelgur á ísnum
svo að tók hestunum í miðjan legg
en við óðum með sleðunum. Ætl-
uðum við nú að komast að svö-
kölluðu Hálshorni en urðum að
hætla við það vegna þess að vök
í ísinn lokaði þeirri leið. Urðum
þá að beygja meira vestur og
stefna á miðjan Hálssand austan
við mynni Svarfaðardalsár. Þegar
við nálguðumst land, .sáum við,
að ísinn var farinn að reka frá og
hafði myndazt 10—12 metra breið
vök með landinu, svo langt sem
sást austur og vestur. Vilhjálmur,
sem var fyrstur, hafði engin um-
svif, snarast á bak hesti sínum,
sem var orðlagður fyrir vit og
dugnað og segir: „Jæja, Skolur,
nú förum við í land“. Var engu
líkara en hesturinn skildi það,
sem við hann var sagt og leggur
óhikað fram af skörinni í sjóinn,
sem náði honum á miðjar síður.
Fórum við hinir eins að, en svo
hratt rak ísinn frá landin-u á meira
dýpi, að á mínunt hesti, sem fór
síðastur, náði sjórinn á bóghnútu.
Þegar í land kom, undum við
mes-tu bleytuna úr fötum okkar
og héldum svo áfra-m heimleiðis.
Þegar við komum fram á svo-
kallaðan Hrísarhöfða, sem er á
að gizka ein-s kílómetra leið frá
staðnum, sem við komum í land á,
Sala er örugg hjá okkur.
Símar 19092 og 18966
Bifreiðasalan
Ingólfsstræti 9
litum við aftur og ætluðum varla
að trúa eigin au-gum, allur ís var
horfinn, nema eitthvert smáhrafl
á reki út með norðurenda Hríseyj-
ar. Lofuðum við þá guð fyrir, að
vera sloppnir í land. En þarna
skall áreiðanlega hurð nærri hæl-
um.
Ég þakka Halldóri frásögnina
og óska honum og konu hans alls
hins bezta á ókomnum árum. P.J..
Pússningasandur
Aðeins úrvals pússninga-
sandur
Gunnar GuSmundsson
Sími 28220
Framsóknar-
vistarkort
fást á skrifstofu Pramsókn
arflokkstns 1 Edduhúsmu
Sími 16066
Þess vegna er þvoiturinn fallegastur þveginn úr 0M0