Tíminn - 12.04.1960, Blaðsíða 14

14
T f M IN N, þriBjudaginn 12. apríl 1960.
ala Lumpur. Óvenjuleg atorku
stúlka.
Eg kinka'öi kolli. — Hún er
viðskiptavinur minn.
— Er það? Mig hefur alltaf
iangað til að vita hvað af
henni varð. Hvað gerir hún
nú?
Ég svaraði stuttlega. —
Hún er aftur orðin skrifstofu-
stúlka, vinnur í tösku-verk-
smiðju í erivale.
— Einmitt það. Hann borð-
aði nokkra bita og sagði svo.
— Mér fannst alltaf að sú
stúlka hefði átt að fá eitt-
hvert heiðursmerki. Því mið-
ur eru engin heiðursmerki til
handa slíku fólki. Ef hún
hefði ekki verið með, þá hefðu
allar þessar konur og börn
dáið. Það var engin önnur
henni lík í hópnum.
— Mér skilst, að helmingur-
inn hafi dáið, sagði ég.
— Ég held að það sé rétt,
sagði hann. Hún fékk handa
þeim samastað og fékk þær
til að vinna á hrísökrunum og
eftir það farnaðist þeim vel.
Ég sá Jean Paget við og
við þessar sex vikur áður en
hún fór úr landi. Hún keypti
farseðil og átti að fara frá
London annan júní. Hún!
sagði upp vinnu sinni frá
maílokum. Hún sagði mér, að
húsbændurnir hefðu orðið
leiðir og boðið henni strax
tíu shillinga kauphækkun. Þá
sagði hún herra Pack frá arf
inum og hann skildi þá hvers
kyns var.
Eg gerði ráðstafanir til
þess að hún fengi vaxtatekj-
ur fyrir júlí, ágúst og semp-
ember greiddar I Singapore
í gegn um banka þar. Er nær
dró brottför hennar, fór ég
að gerast áhyggjufullur, ekki
af því, að ég óttaðist að hún
eyddi umfram tekjur, heldur
að útgjöld hennar kynnu að
reynast hærri, en hún bjóst
við. Níu hundruð pund á ári
endast þeim ekki lengi, sem
ferðast um Austurlönd.
Eg minntist á þetta viku áð
ur en hún fór. — Gleymdu
því ekki, að nú ert þú vel efn
uð stúlka, sagði ég — Það er
rétt af þér að lifa af tekj-
unum, og ég mun líka sjá um
að þú haldir því áfram, en
mundu samt, að samkvæmt
erfðaskránni er mér leyfilegt
að fá þér meira fé. Ef þú lend
ir í eriðleikum eða hefur
brýna þörf fyrir fé, þá sendu
mér strax simskeyti. Ef þú
veikist til dæmis.
Hún brosti. — Þetta er fall
ega sagt. En ég er viss um,
að þetta gengur aílt vel. Eg
reikna með því aö ra inér
vinnu, ef í haiðbakxa slær.
Eg þarf ekki að koina aftur
til Englands á neinum ákveön
um degi.
— Vertu ekki of lengi i
burtu, sagði ég.
Hún brosti. — Það geri ég
ekki. Ekkert heldur í míg í
Malaya eftir að ég lýk þessu
verki.
Hún sagði auðvitað upp
herberginu sínu og spurði
hvort hún mætti fá að geyma
kistu og ferðatösku í geymsl
unni minni þangað til hún
kæmi aftur til Englands. Hún
Hún sneri sér að mér. —
Þu hefur þó ekki sont þau?
En hvað þetta var fallegt af
þér.
-- Ensk blóm, sagði ég, —
til að minna þig á að koma
bráðum aftur til Englands.
Eg hlýt að hafa fundið það
á mér strax, að hún myndi
aldrei koma aftur.
Áður en ég gat áttað mig
á hvað hún hafði í huga, var
hún búin að taka um háls-
inn á mér og kyssa mig á var
irnar. — Þakka þér fyrir blóm
Framhaldssaga
Og hún ferðaðist um hálfan
heiminn á flutningaskipinu
og skrifaði mér úr flestum
höfnum, sem komð var i, frá
Marseilles og Neapel, frá
Al-exandríu og Aden, frá
Colombo, Rangoon og Pen-
ang. Wright fylgdist með
henni af áhuga, af því að
hann hafði frétt af henni í
Malaya og það varð vani
minn að fara með síðasta
bréfið frá henni og segja hon
um hvernig ferðin gengi.
Hann þekkti vel brezka ráð-
gjafa höfðingjans í Kota
Bahru, sem hét Wilson-Hays
og ég fékk hann til þess að
kom með þenna farangur og
skautaskó, sem ekki höfðu
komizt í töskuna, daginn
áður en hún fór. Hún sagðist
ætla að hafa með sér eina
ferðatösku.
— En fatnaðurinn til að
nota í hitabeltinu? Ertu bú-
in að senda hann á undan
þér?
Hún brosti. — Hann hef
ég í töskunni. Ferðaútbúnað
ur minn er fimmtíu Paludrine
töflur, hundrað Sulphatrin-
töflur, smyrsl gegn flugna-
biti og gamli saronginn minn.
Eg ætla ekki að vera nein
fín frú í Malaya.
Enginn nema ég fylgdi
henni til skips. Hún átti svo
fáa að og vinir hennar voru
bundnir við störf sin. Eg fór
með henni í leigubíl. Hún tók
þessu ferðalagi sem sjálfsögð
um hlut, það var ekki að sjá
að hún hefði meira fyrir því
að ferðast um hálfan hnött-
inn, heldur en stúlkur í mínu
umdæmi höfðu fyrir helgar-
dvöl að heiman. Skipið var
nýtt og allt hreint og snyrti-
legt. Þegar þjónninn opnaði
káetudyrnar hennar, nam
hún undrandi staðar, því
hann hafði komið blómunum
fyrir um alla káetúna. Ó,
sjáðu, Noel! Öll þessi blóm.
Hún sneri sér að þjóninum.
— Hvaðan komu þau? Ekki
þó frá töskugerðinni?
— Þau komu í gærkvöldi
i þremur, stórum kössum,
svaraði hann. — Þau njóta
sín vel, ungfrú.
í/evít £íudé/
Sigríður Thorlacius
þýddi
25.
in, Noel, sagði hún blíðlega,
— og fyrir allt, sem þú hefur
gert fyrir mig.
Og ég varð svo flaumósa,
að ég gat ekkert sagt annað
en: — Eg panta annan, þeg-
ar þú kemur aftur.
Eg beið ekki eftir að sjá
skipið fara, það er erfitt að
kveðjast og ástæðulaust að
draga það á langinn. Eg fór
einn h-eim í leigubílnum og
ég man að ég stóð lengi við
gluggann og horfði á hest-
húsvegginn andspænis og
hugsaði um nýja, fallega
skipið, sem hún nú sigldi á
niður ána, fram hjá Grave-
send og Tilbury og áfram, —
burtu. Svo hristi ég af mér
doðann og fór með kistuna
hennar og ferðatöskuna inn
í horn á geymslunni og um
stund stóð ég rneð skautana
hennar i hendinni og hugsaði
um hvar ég ætti að láta þá.
Að lokum fór ég með þá inn
í svefnherbergið mitt og lét
þá neðst í fataskápinn, því
ég hefði aldrei getað fyrir-
gefið sjálfum mér, ef þeim
hefði verið stolið. Hún var
einmitt stúlka, sem maður
óskaði sér sem dóttur, en við
eignuðumst aldrei dóttur.
skrifa honum flugbréf og
segja honum frá Jean Paget
og biðja hann að vera henni
innan handar. Wright sagði1
að það væri ekki nauðsyn-
legt, þvj að það væri enginn
gististaður í Kota Bahru fyr-
ir stúlku, nema hjá Bretun-
um sem þar byggju. Við feng
um vinsamlegt bréf frá Wil-
son-Hays, sem sagðist von-
ast eftir Jean, og ég gat sent
henni bréf í bankann í
Singapore um það.
Hún var aðeins nótt í1
Singapore og fór með flug-
vél næsta morgun til Kota
Bahru. Dakota-flugvélin
hringlaði sitt á hvað vfir land
inu, lenti á ótal stöðum, en
settist á flugvöllinn í Kota
Bahru síðla dags. Jean steig
út úr flugvélinni, klædd ljós
gráu kápunni og pilsinu, er
hún hafði verið í þegar hún
fór frá London. Wilson-Hays
og kona hans voru þar til að
taka á móti henni.
Ári síðar hitti ég Wilson-
Hays í Háskólaklúbbnum, er
hann var í leyfi. Hann var
hávaxinn maður, dökkhærð-
ur og langleitur. Hann sagði,
að Jean hefði orðið hálf feim
in, er hún sá að hann hafði
komið sjálfur út á flugvöll-
inn að taka á móti henni.
Hún virtist enga grein gera
sér fyrir því, að hún var fræg
í Malaya- Wilson-Hays vissi
allt um hana löngu áður en
við skrifuðum honum, en
hafði auðvitað ekkert af
henni frétt eftir stríðslok.
Hann hafði gert Mat Amin
boð, er hann fékk bréf okk-
ar, um að hún væri á leið-
inni að heimsækja hann og
hann hafði ákveðið að lána
henni jeppa sinn, ásamt bíl-
stjóra, til að flytja hana til
Kuala Telang. Það fannst
mér mjög hugulsamt af hon-
um og lét þess getið, er við
hittumst. Hann svaraði þvi
til, að eftir stríðið nytu Bret-
ar meira álits í Kuala Telang
héraðinu en nokkru sinni
fyrr og það væri eingöngu að
þakka dvöl kvennahópsins
þar og framkomu Jean. Hor,
um fannst hún eiga það skil-
ið að fá að nota jeppann
nokkra daga.
Jean gisti tvær nætur hjá
þeim hjónum og keypti örfáa
gripi í verzlunum lands-
manna. Morguninn sem hún
lagði af stað í jeppanum, var
hún búin eins og heimamenn
oh skildi ferðatösku sína og
flest annað eftir hjá frú
Wilson-Havs Hún hafð' ekki
nnnað með sér en bað serr
innfædd kons betri borgar
,ana myndi hnfn hsff. og var
í upplituðum. bióköf'óHum
sarong og hvibn treyju. Hún
lét það eftir ^ér að vera á il-
skóm og hafði i’ósbrúna kín
verska regnhiif fvrir sólhbf.
Hún hafði vefið hárinu í
hnút á hvirflinum, eins og
innfæd.du konurnar gerðu ng
sett stóran kamb í. Hún hafði
með sér litia tágakörfu, en
frú Wilson-Hays sagði mapni
sínum. að í henni hefði verið
fátt eitt. tannbursti, hand-
klæði, sótthreinsandi sápa og
fáein lyf. Svo hafði hún ein
föt til skiptanna, nýjan sa.r-
ong og rósótta treyju. Til
gjafa fór hún með þrjár litl-
ar skrautnælur og tvo hringi.
Ekki hafðí hún neinar snyrti
vörur meðferðis.
— Mér fannst mjög skyn-
samlegt af henni að búa sig
þannig, sagði Wilson-Hays.
— Hefði hún koniið i Evrópu
klæðnaði, hefðu þorpsbúar
farið hjá sér. Sumir j brezku
.......Spaiifi yöur hlaup
á .raiUi margra verslana:!
OÖMJtföl
(t öilllH
«M!
-Auatuxstxastá
EIRIKUR
víðforli
Töfra-
sverðið
110
Erwin er þreyttur, hann hrasar
nokkrum sinnum, en holdur óhindr-
aOur áfram og kemur að lokum auga
á föður sinn.
— Er þarna nokkuð að, spyr Erwin
angistarfullur. Nei, faðir, ég vil að-
eins hjálpa þér.
Augu Eiríkus ljóma af stolti. Hann
segir að hann hafi lengi elt stóran
elg. — Ef við leggjum hann að velli.
höfum við mat til langs tima.
Elgurinn hefur staðið og horft á
þá forvitnislega. Allt i einu hieypur
hann á brott. Eiríkur aitlar á eftir
honum, en verður allt í einu náfölur
og verður að halla sér upp að tró.
Kallið á Rolf, hvíslar hann.