Tíminn - 23.04.1960, Blaðsíða 14

u
TÍMINN, laugardaghm 23. aprfl 1960.
Hann svaraðt — Hann lieít
ir Harman. Hann kom fyrir
svo sem klukkutíma, hafð'l
ekki beðið um við'tal, en
vildi samt fá að hitt-a yður.
Dynavörðurinn bað mig a'ð
feala við hann af því að þér
voruð upp tekin og ég spjall-
aði við hann, en hann vill
endileg-a finna yður. Mér
skilst það vera eitthvað í sam
bandi við ungfrú Paget.
Sg vissi svo sem hvar ég
hafði heyrt þetta nafn áð-
ur, en fannst þetta samt ó-
trúlegt, og spurði: Hvernig
maður er þetta?
Harrison brosti breitt, senni
lega úr einhverri af nýlendun
um, jafnvel ástralskur, Og
vanur útivinnu.
— Er hann geðfelldur?
— Það virtist mér, en lík-
lega úr sveit.
Þetta virtist allt stemma,
en var þó næsta ótrúlegt —
að ástralskur hjarðmaður
skyldi hafa fetað sig alla leiö
að skrifstofu minni í Chan-
cery Lane. — Skyldi hann
heita Joseph? spurði ég
— Þekkið þér hann? Joe
Harmann sagðist hann heita.
Á ég að vlsa honum upp? i
Eg kinkaði kolli. — Látið)
hann koma. Harris fór niður j
að sækja hann og ég stóð við
gluggann, - horfði á gráa göt-
una og braut heilann um hvað,
byggi undir þessari heimsókn
og hve mikið ég ætti að segja
þessum manni um hagi skjól
stæðings míns.
Harris vísaði honum inn og
ég sneri mér að honum.
Hann var ljóshærður. næst
um þrjár álnir að hæð, þrek-
vaxinn, án þess þó að vera
feitur. Mér virtist hann vera
þrjátíu til þrjátíu og fimm
ára gamall. Hann var mjög
útitekinn, en hörundið slétt
og augun skærblá. Hann var
ekki smáfríður, andlitið var
of dráttmikið til þess, en svip
urinn var hreinn og góðmann
legur. Hann gekk til mín og
göngulagið var einkennilega
stirðlegt.
Eg tók í hönd hans.--------
Herra Harman? sagði ég —
Nafn mitt er Strachan. Viljið
þér tala við mig? Á meðan
ég sagði þetta, gat ég ekki
stillt mig um að líta á hendi
hans. Á handiarbakinu var
feiknarstórt ör.
Hann settist dálítið vand-
ræðalegur. — Eg skal ekki
tefja yður lengi. Hann var ó-
rólegur og feiminn.
— Fáið yður sæti og segið
mér hvað ég get gert fyrir yð
ur, herra Harman, sagði égl
og iét hann setjast í stór við
skiptavinanna andspænis mér j
og bauð honum vindling. Upp'
úr vasa sínum dró hann
málmstokk með vaxeldspít-
um, sem ég hafði aldrei áður
séð og kveikti á einni á nögl!
sinni. Hann var í fremur illa
saumuðum fötum og slifsið
hans var litskrúðugra en al-
mennt gengur í London.
— Mig langar til að spyrja
hvort þér getið sagt mér eitt
hvað um ungfrú Jean Paget,
sagði hann, — hvar hún á
heima og þess háttar.
— Já, Gullkörfuna. Er hún
ekki til hérna?
Eg hristi höfuðið. — Eg hef
alrei heyrt um hana getið.
— Það var og, sagði hann.
— í Queensland gætum • við
ekki án Körfunnar verið. Það
er ríkishappdrættið, sem’kost
ar sjúkrahúsin.
— Einmitt það, og unnuð
þér í happdrættinu?
— Það var og, endurtók
hann, — ætli ég hafi unnið!
Þúsund pund — ekki ensk
Framhaldssaga
l staklega, ef maður borgar ár-
; lega sín sjö og hálft pund.
— Hve langt búið þér frá
j Cairns?
1 — Um þrjú hundruð mílur.
Eg sneri mér aftur að aðal
, efninu. — Segið mér herra
j Harman, hvernig vissuð þér
I að ég var lögfræðingur ung-
frú Paget?
— Þegar við hittumst í Mal
aya, þá sagði hún mér að
hún ætti heima í Southamp
ton, sagði hann. — Eg vissi
ekki um heimilisfangið, svo
ég fór þangað á gistihús, ef
hana skyld langa til að vita
vV.fo W))4
Eg brosti. — Ungfrú Paget
er skjólstæðingur minn, hr.
Harman, og það vitið þér auð
sjáanlega. En allt , sem skjól
stæðinga okkar varðar er
trúnaðarmál. Eruð þér vinur
hennar?
Hann varð ennþá vandræða
legri. — Einskonar, sagði
hann. — Við hittumst einu
sinni á styrjaldarárunum,
það var í Malaya. Eg verð auð
vitað að segja yður hver ég
er. Eg er frá Queensland og
er ráðsmaður á búgarði rétt|
hjá Willstown. Hann talaði|
hægt, ekki af feimni,' heldur j
virtist honum það eðlilegt. i
— Bæjarhúsin eru um tuttugu'
mílur frá borginni, en hluti
af landareigninni nær einar
fimm mílur niður með gilinu.
Midhurst heitir búið. Mid-
hurst við WiHstown.
Eg skrifaði það niður og
brosti til hans. — Þér eruð
langt að kominn, sagði ég.
— Eg held það svari því,
sagði hann. — Eg þekki engaj
sál í Englandi nema ungfrú
Paget og náunga, sem ég
kynntist í fangabúðum og býr j
norður í landi. Eg kom hingað
í einskonar sumarfríi og datt,
í hug, að ungfrú Paget hefði j
gaman af að vita að ég værij
staddur í Englandi, en ég hef
ekki heimilisfang hennar.
— Þér hafið farið býsna
langt í sumarfrí, sagði ég.
Hann brosti dálítið undir-
furðulega. — Eg datt í lukku
pottinn — ég vann Körfuna.
— Körfuna?
Sigríður Thorlacius
þýddi
30.
auðvitað, heldur áströlsk
pund. Eg á alltaf miða í Körf
unni, eins og allir aðrir, því
þó maður fái ekki vinning,
þá er þó byggt sjúkrahús, og
það getur komð sér enn bet-
ur. Þér ættuð að sjá sjúkra-
húsið, sem Karfan byggði i
Willstown. Þar eru þrjár stof
ur og tvö rúm í hverri, tvö
herbergi handa hjúkrunar-
konunum og sérstakt hús
handa lækninum — gallinn
er bara sá, að við höfum enn;
engan lækni fengið í það, því
Willstown er dálítið afskekkt,
sjáið þér til. Við erum búnir;
að fá þangað röntgentæki og!
talstöð, svo að hjúkrunarkon1
an getur alltaf náð í sjúkra-'
flugvélina i Cairns, þér vitið.
Nei, án Körfunnar getum við
alls ekki verið.
Áhugi minn fór að vakna.
— Borgar Karfan líka fyrir
sjúkraflugvélina?
Hann hristi höfuðið. — Hver;
fjölskylda borgar sjö og hálft
pund á ári fyrir sjúkraflug-
vélina, og ef maður veikist,
og þarf á henni að halda, þá
kallar hjúkrunarkonan í flug!
vélina og hún kemur og flyt-'
ur mann á sjúkrahús. Fyrir
það þarf ekki að borga sér-
af mér. Eg hef aldrei fyrr séð
borg, sem orðið hefur fyrir
sprengjuárás — ljótt er það!
Jæja, ég leit í símaskrána og
spurði margt ólk, en var ekki
annað ágengt en að frétta að
hún ætti frænku í Wales, í
stað sem heitir. Colwyn Bay.
Svo ég fór þangað.
— Fóruð þér alla leið þang-
að?
Hann kinkaði kolli. Eg held
að frænka hennar hafi grun
að mig um græsku, sagði hann
blátt áfram. — Hún vildi ekki
segja mér neitt, nema að þér
væruð fjárhaldsmaður henn-
ar, hvað sem það nú er. Og
þá fór ég hingað.
— Hvenær komuð þér til
Englands? spurði ég.
— Á fimmtudaginn var, fyr
ir fimm dögum.
— Komuð þér með skipi
frá Southampton?
Hann hristi höfuðið. — Eg
kom með flugvél frá Ástra-
líu. Eg hef reyndar góðan
mann fyrir mig á Midhurst,
en ég má ekki vera of lengi
að heiman — alls ekki meira
en þrjá mánuði. Eg skal segja
yður — núna er rólegur árs-
tími hjá okkur. Við smöluðum
í marz í ár, vegna þess hve
sumarið kom seint, og rákum
hjörðina til Julia Creek í apr
íl — það er sko járnbrautar-
stöðin. Jæja, þegar búið var
að koma nautgripunum í járn
brautina, þá varð ég að fara
aftur til Midhurst vegna vatns
borana. Eg fékk frá Spears,
það er hún sem á Midhurst
— eg fékk hana til að sam-
þykkja, að við reyndum að
bora eftir vatni í Willo Creek,
sem er um fimmtán mflur
suð-austur af bæjarhúsun-
um, til að fá vatn í þurrasta
i hluita landsins á sumrinog
við fengum aldeilis bærilega
uppsprettu. Hún gefur meira
, en þrjátíu þúsund gallona á
! dag ov bað breytir allri að-
stöðu þeim megin á búgarð-
inum. Og það tók nú einar
þrjár vikur að standa í þessu
og ég verð aö komast aftur
helm á Midhurst fyrir októ-
, berlok, til þess að flytja heim
byrgðir áður eii regntíminn
byrjar um jólaleytið. Þess
vegna fannst mér betra að
fljúga, fyrst ég skellti mér í
frí.
Flugfarið til London hefur
^ kostað hann væna sneið af
! vinningnum, hugsaði ég. Svo
að þér komuð fyrst til Lond-
on og fóruð síðan beint til
Southampton?
— Stemmir, sagði hann.
— Og þaðan til Suður-Wal
es og svo hingað?
— Einmitt.
Eg horfði í augu hans og
brosti. — Yður hlýtur að vera
mjög í mun að hitta ungfrú
Paget.
Hann leit ekki undan.
— Það er rétt.
Eg hallaði mér aftur á bak.
— Þér verðið vonsvikinn, hr.
Harman. Ungfrú Paget er
ekki í Englandi.
Hann starði um stund ofan
í hattinn sinn. Svo leit hann
upp. — Er hún langt í burtu?
spurði hann. — Eg meina —
í Frakklandi, eða einhvers-
staðar svo nærri?
Eg hristi höfuðið. —Hún
er á ferðalagi um Austurlönd.
—Einmit þaö, sagði hann
hóglátlega.
Eg gat ekki varist því, að
mér geðjaðist vel að þessum
manni. Það var greinilegt, að
hann hafði ferðast tólf þús-
und mílur fyrst og fremst til
þess að hitta Jean Paget, og
svo var hún ekki heima. Það
var vægast sagt æði mikil ó-
heppni, en hann tók því vel
og karlmannlega. Mér annst
.....ftparið yöurKfeup
A .roiUi mHigra verzlanaí
MIM
# ÖitUM
títtUM!
-Austuxstiseti
EIRÍKUR
viöförli
Töfra-
sverðið
115
-ji - - *
h 'V
X i
' Z -$***„.

115-28
■
• r
Einmanakenndin kemur yfir
aumingja Erwin. Hann sér mörg
hófför. Eiríkur hefur verið num-
inn á brott. En skyldu það vera
sömu mennirnir. sei- tók- Halfj-
til fanga — eða skyldu það vera
einhverjir aðrir?
Hann rekur sporin, sem liggja
i austurátt. Þoka leggst fyrir augu
ixaru. Hanr- gengu* vélrænt hras-
ar öðru hverju cg hnígur að lok-
um niður.
I sama mund kemur Eiríkur
aftur til meðvitundar og lítur
undrandi í kringum sig. Hann
liggur nú á mjúkri sæng í upp-
hituðu herbergi. Rolf er við hlið
hans, fögur, dökkhærð og móeyg
kona horfir á hann.
* ! t