Tíminn - 08.05.1960, Síða 14

14
T f M I N N, sunnudaginn 8. maf 1960.
Jean sagði honum að hún
yrði á Strand gistihúsinu í
Caims og bað hann að' láta
sig vita þegar hann vissi fyr-
ir víst hvenær Joe kæmi.
Þegar Jean sat úti á svölun
um þetta kvöld kom A1 Burns
til hennar og með honum ó-
framfærinn gráskeggur, með
poka í hendinni. — Ung-
frú Paget, sagði Al. — Mig
langar til þess að þú kynn-
ist honum Jeff Poioik.
Jean stóð á fætur og tók í
hönd mannsins. — Já, ég
vissi að þú myndir hafa gam
an að að hitta Jeff, hélt A1
áfram. — Hann er mesti
krókódílaveiðarinn í Queens-
land. Segi ég ekki satt Jeff?
Gamli maðurinn velti vöng
um. — Eg hef veitt krókódila
síðan ég var strákur, sagði
hann. — Eg ætti að vera far-
inn að kannast við þá.
— Hann er með krókódíls-
skinn, sem hann langar til
þess að sýna þér, sagði Al.
— Svona Jeff, sýndu henni
skinnið. Eg er viss um að hún
hefur aldrei séð svoleiðis
skinn í Englandi.
Jeff opnaði pokann og tók
upp lítið, samanvafið skinn.
— Eg skóf auðvitað þetta
skinn sjálfur og sútaði það,
sagði hann. — Venjulega sölt
um við þnu se'b’m
sútunarverksmiðjunum þau
þannig. Hann breiddi úr
skinninu á svalagólfið. — Lag
leg áferð, ekki satt? Aldrei
séð svona skinn í Englandi,
er það?
Það lá við að Jean fengi
heimþrá þegar hún sá skinn
ið, hún sá fyrir sér stúlkurn
ar, sem sátu í röðum á verk
stæðunum hjá Paik og Levy
og bjuggu til skó úr krókó-
dilaskinni. Hún skellti upp-
úr. — Eg hef séð þau hundr
uðum saman í Englandi,
sagði hún. — Krókódílaskinn
eru eitt af því fáa, sem ég hef
verulega gott vit á. Eg vann
hjá fyrirtæki, sem gerði skó
og töskur úr svona skinnum.
Hún tók skinnið og velti þvi
milli handa sér. — Okkar
skinn voru harðari en þetta.
Sútunin er mjög góð hjá þér,
Jeff.
Tveir eða þrír aðrir piltar
komu að og hún varð að segja
þeim allt um verksmiðjur
Paik og Levy. Áhugi þeirra var
mikill en fæstir vissu nokk-
uð hvað um skinnin varð þeg
ar þau voru farin af Strönd-
inni. — Eg vissi að þau voru
notuð í skó, sagði Jeff, — en
1 ég hef aldrei séð svoleiðis
skó.
Þokukennd hugmynd færð
ist í huga Jean. — Hve mörg
| skinn færðu á ári? spurði
1 hún.
1 — í fyrra fékk ég áttatíu
og tvö, svaraði Jeff. — Þetta
hérna er auðvitað smábleðill.
; Flest eru þau þrj átíu og sex
! þumlungar — ég meina á
í breiddina. Svoleiðis skinn er
laf ellefu feta löngum krókó-
1 díl.
f — Viltu selja mér þetta
! skinn, Jeff? sp’-:.rði Jean.
! — Hvað ætlarðu að gera
með það?
skjóta litla kdhgúru. Pete
skaut dýrið og fló það, en sút
unina annaðist þriggja
manna nefnd, þeir Pete, A1
Burns og Don Dunian, og
unnu þeir verkið í vöru-1
geymslunni hjá Bil Dunran.
Þessi merkilega skósmiði
vakti svo almennan áhuga í
Willstown, að Jean frestaði
för sinni til Oairns um viku,
og svo um aðra viku.
Kengúruskinnið í fóðrið
var ekki tilbúið þegar Jean
bjó til fyrstu skóna, svo að
Framhaldssaga
því eins fínir og búðarskór.
Seinna parið var betra.
Það passaði sæmilega vel á
Jean, en fóðrið var í hrukk-
um og enn voru svitablettir
á öllum skónum. Órög byrj-
aði hún á þriðja parinu. Að
þessu sinni notaði hún jafn-
þykka búta af kengúruskinn-
inu í fóður, því að hún hafði
engin áhöld til þess að þynna
það, og þegar að því kom, að
setja átti skóna saman, þá
vann hún aðeins á því fyrst
á morgnana, þegar hún svitn
aði sízt á höndunum. Árang
urinn urðu þokkalegir skór,
fóðrið að vísu fremur litar-
í/ftvii
Hún hló. —
ætla að
l smíða mér úr þvi skó. Hún
; hikaði. — Það er að segja —
ef Tim Whelan vill smíða
fyrir mig leistana.
Jeff varð vandræðalegur.
— Eg sel það ekki, þú mátt
eiga það, sagði hann afund-
inn.
Hún þráttaði um það litla
stund, en þakkaði honum svo
vel fyrir. — í sólana þyrftij
ég kálfsskinn og eitthvað |
þykkara skinn í hælana. Hún •
strauk krókódílsskinnið. —,
En hvað það er mjúkt, sagði|
hún. — Eg skal sannarlega
sýna þér hvað gera má úr
svona skinni. i
|
7.
Jean bjó til skóna á snyrti
borðinu í svefnherbergi sínu
— nánar til tekið„ hún bjó
til þrjú pör áður en henni
tókst að búa til skó, sem hún
gat verið i.
Fyrst fór hún til Tim
Whelan. Tim hafði áður búið
til skóleista fjTir hina og
þessa skósmiði. Smiður í
strjálbýli verður að leggja
gjörfa hönd á margt. Jean
lánaði honum skó af sér og
lét hann mæla á sér fótinn.
Hann bjó til handa henni skó
leista úr harðviði á nokkr-
um döguði. Hún bað Pete
Fletcher að útvega sér leður
í sóla og hæla og hann kom
með kýrbjór i sóla og nauts-
húð í hælana. Erfiðast var
að fá eitthvað í fóður, þar
til einhver stakk upp á að
Sigríður Thorlacius
þýddi
43
hún keypti hvítt silki í búð-
inni til að fóðra þá með.
Henni var vel kunnugt hvert
stig skógerðar í sjón og að
því er snerti bréfgerðina í
sambandi við hana, en hún
hafði aldrei fyrr búið til skó
sjálf og fyrsta parið var alveg
gjör ónýtt. Að vísu var á
þeim skólag, en þeir krepptu
að tánum á henni, hælarnir
voru of breiðir og þeir meiddu
hana í ilina. Silkifóðrið var
lélegt og allir voru skórnir
flekkóttir af svitanum, sem
draup af höndum hennar. Og
þó voru þetta skór — hefðu
aðeins fundizt fætur með
þeirri lögun, sem þeim hæfði!
Ekki gat hún sýnt piltun-
um á svölunum svona skó, svo
að hún byrjaði á öðrum. Hún
fékk Jim til þess að breyta
leistunum, keypti sér annan
hníf og lítinn slípustein og
byrjaði aftur. Hún límdi með
Durofix í smátúbum, sem
fengust í búðinni.
Annie brann af áhuga fyr-
ir verkinu. Hún kom inn til
Jean og sat og horfði á hvern
ig hún tálgaði til sólana eða
strengdi blautt krókódíls-
skinnið á leistana. — Mikið
ertu sniðug að geta þetta,
sagði hún. — Þeir eru nærri
ljótt, en hún hefði vel getað1
sýnt sig á þeim hvar sem var.
Hún fór niður með öll þrjú
pörin og sýndi A1 Burns þau.
A1 sótti nokkra karlmenn til
að skoða þá og frú Connor,
kom líka út.
— Svona er nú farið með1
krókódílsskinnin þegar þau
koma til Englands, sagði
Jean. — Þar eru smíðaðir úr (
þeim svona skór. Eru þeir,
ekki fallegir?
Einn pilturinn spurði. —
Bjóstu þá sjálf til, ungfrú
Paget?
Jean hló. — spurðu frú
Connor. Hún veit hvernig ég
hef sóðað út herbergið mitt.
Maðurinn velti skónum í
hendi sér. — Maður lifandi, ^
sagði hann. — Alveg eins ogi
úr búð.
Jean hristi höfuðið. — Nei,
ekki alveg. Hún benti honum
á vankantana sem á skónum
voru. — Eg hafði hvorki rétt;
bönd, né rétt lím og þeir eru j
allir blettóttir. Eg bjó þá til
að gamni mínu til að sýna
ykkur hvað gert er úr skinn
unum, sem Jeff aflar. ,
— Eg þori að veðja að þú
gætir selt þá í Cairns, sagði
maðurinn þrár. — Sem ég er
lifandi, þá gætirðu það.
Sam Small spurði. — Hvað
kosta svona skór í Englandi?
— í búð? Jean hugsaði sig
um. — Svona fjögur pund og
fimmtán shillinga, hugsa ég.
Eg veit að framleiðendurnir
fá um fjörutíu og fimm shill
inga, en ofan, á það leggst
söluskattur og álagning .Hún
þagnaði. — En svo er líka
borguð miklu meiri fjárhæð
fyrir verulega góða skó; í
sumum verzlunum borgar
fólk alltaf tíu pund fyrir
parið.
— Tíu pund fyrir eina skó?
Hvað er að heyra?
Jeff var í veiðiferð, svo að
hún gat ekki sýnt honum
skóna þennan dag. Hún lán
aði piltunum þá, þeir fóru
með þá inn á barinn og skröf
uðu um þá, en sjálf fór hún
1 bað. Hún var búin að kom-
ast að þvi hvernig maður átti
að baða sig í Willstown,
Annie hafði kennt henni það.
í Ástralska gistihúsinu var
kalt steypibað fyrir feonur,
en það var venjulega mjög
heitt vegna þess, að vatns-
geymirinn stóð óvarinn fyr-
ir sólinni. En til var annar
baðctaður, ef maður vildi
liggja og busla í volgu vatni.
Byggður hafði verið timb-
urkofi yfir frárennslið frá
borholunni, þar sem vatnið
var orðið hæfilega kalt til
að baða sig í því. Steypt hafði
verið þró, sem vatnið rann i
gegn um og þangað fór mað
ur með handklæði sitt og
sápu, læsti að sér kofanum
og lagðist í þróna. Söltin 1
vatninu ollu því, að þessi böð
voru sérlega hressandi.
Jean lokaði að sér kofan-
um og kom sér fyrir í þrónni.
Sólargeislarnir smugu milli
fjalanna og sindruðu i vatns
gufunni. Hugmyndin um skó-
gerð hafði ekki horfið úr
huga hennar síðan hún sá
krókódílsskinnið hans Jeff
Pocock. Allt frá því að hún
kom til mín í fyrsta sinn og
frétti af arfinum, þá hafði
bað vakið henni óró, jafnvel
ótta, hvernig hún ætti að
verja fénu. Hún hafði hvorkl
fengið þá menntun né upp-
eldi, sem laðaði hana til hóg
lífis. Hún var starfssöm
stúlka, og þó að hún segði
upp starfinu hjá Pack og
Levy þegar hún fékk níu
......gpaiið yður Wanp
á ,rail]i margra. veralana!
OÓRUML
ÓÓtlUH
HfWM!
- Austurstræti
EIRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðif
128
Grófar hendur losa bönd Eiríks
og ýta honum fram. Al'lir eru
gripnir blóðþorsta. En menn sjá
að Eiríkur skelfur óg þeir reikna
aðeins með stuttum leik.
Varpað er hlutkesti um vopnin
og stór stríðsexi fellur í hlut
Tsacha, en Eiríkur verður að láta
sér nægja lítinn hnif. Möguleikar
hans eru litlir. Þeir ganga í hring
lengi áður en Tsacha vogar sér
að leggja til árásar.
Með því að neyta sinna síðustu
krafta, heppnast Eiríki að koim-
ast undan hinu banvæna höggi.
Litlu síðar hnigur Eiríkur til jarð
ar. Chu Chandra æpir, er hún sér
Tsacha reiða upp exina á nýjan
leik.