Tíminn - 13.09.1960, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, þriðjudaginn 13. september 1960.
GIOVANNI GUARESCHI
A
Clotilde Troll

1
I
28 I
— Fröken Clotilde, sagSi
hann, lengi var ég svo hepp
inn aS geta sniðgengið yður
með öllu. Það á ég líka góð-
um smekk mínum að þakka.
En þér hafið gert innrás i lif
mitt, rétt eins og hver annar
sjóræningi. Þér hafið hrak
ið mig út í hvers konar ævin
týri, og nú upp á siðkastið
hafið þér neytt allra bragða
til þess að eitra fyrir mér til-
veruna. Viljið þér gjöra svo
vel að útskýra fyrir mér, allt
saman og í einu lagi, hvers
vegna þér gerið þetta?
— Eg hélt ég hefði sagt yð
ur það á svölunum hjá frú
Thompson forðum, svaraði
Clo.
í sömu andrá sá hún eft-
ir orðum sínum. Góði guð,
hún var ekki lengur á svöl-
mnum hjá frú Thompson, held
ur á lúsarlítilli eyju, langt út
í reginhafi, ein með Filimario
Dublé. Alein með karlmo-nni.
í fyrsta sinn á ævi sinni
fann Clotilde til hræðslu, eða
einhvers þess háttar. Hún leit
óttaslegin á Filimario, og
fannst hún geta séð eins-
konar bros á andliti hans.
— Það getum við talað um
síðar, h-erra Dublé, svaraði
hún eins rólega og henni var
framast unnt. — Nú ætla ég
að leggja mig dálitla stund.
Svo læsti hún sig inni í her
berginu sinu, setti slagbrand
fyrir dyrnar og kom ekki nið
ur aftur fyrr en um hádegis
leytið. Þá var hún róleg og
brosmild.
— Hafið þér hugsað yður
að heiðra mig lengi með nær
veru yðar, herra Dublé?
spurði hún. Filimario leit á
hana gáttaður.
— Satt bezt að segja, ætl-
aði ég um hæl til baka, svar
aði hann. — En nú sem stend
ur virðast því miður öll sund
lokuð með það. Eftir því sem
ég bezt vei’t, eru skipaferðir
strjálar milli Bess og New
York.
— Já, satt er það. Það var
slæmt fyrir yður, sagði Clo.
— En hvemig væri, að þér
gengjuð til strandarinnar og
lituð eftir þvj hvort báturinn
muni vera nothæfur?
Filimario gekk til strand-
arinnar til þess að gá, hvort
báturinn væri nothæfur.
Hann var ekki orðinn mikils
virði. Með góðum vilja hefði
kannski Verið hægt að tjasla
saman eldhúskollum úr bút-
unum, sem eftir voru, en alls
ekki meira. Og hvað hafði
Filimario svo sem að gera við
eldhúskoll undir slíkum kring
umstæðum?
Hann sneri aftur til sum-
arhússins. Þar nam hann stað
ar og trúði ekki sinupi eigin
augum.
Dyrnar og gluggarnir voru
vandlega lokaðir.
Okkar prúði aðalsmaður
sneri sér að dyrunum og
ban'kaði kurteislega. Síðan
reyndi hann að sprengja þær
upp.
— Þetta er tiigangslaust,
sagði rödd uppi á annarri
hæð. Hann leit upp, og sá
þar hluta af andliti Clotilde
í glufu milli gluggahlera. Hún
brosti hæðnislega: — Allar
dyr og gluggar eru vandlega
lokaðir, og húsgögnunum rað
að að innan, svo þér getið
sparað yður erfiðið, herra
Dublé.
— Eg skil ekki meininguna
með þessu, sagði Filimario
— Meiningin er sú, að í
mínu húsi tek ég aðeins á
móti þeim sem mér sýnist.
Eg_ hef lögin með mér. Þar
sem ég, get ekki komið yður
burt frá eynni, er lágmarkiö
að ég haldi yöur frá húsinu.
Hafið mig afsakaða, herra
Dublé, ég þarf að fá mér mat
arbita i svanginn. Það er
heili’úkið af dýrindis mat í
kjallaranum, og ég er hungr
uð eins og úlfur.
Og svo hófst undarlegasta
umsátur, sem nokkurn tíma
hefur verið sagt frá í mann
kynssögunni. Við skulum
nota orðið undarlegasta, af
þvi að sá, sem hún beindist
gegn, var ekki í gildrunni,
heldur fri og frjáls eins og
fuglinn undir berum himni.
Filimario var hungraður
eins og hundrað manns, og
ekki bætti þaö úr skák, að nú
kom Clotilde út í gluggann
aftur:
— Þér getið ekki hugsað
yður hvað þessi kavlar er góð
ur, hrópaði hún til hans. Eða:
Ennþá er til fólk, sem ekki
getur gert sér grein fyrir því,
hve niðursoðið hænsnakjöt er
gott. Þér ættuð bara að
smakka á þessum!
Þetta var j annað sinn, sem
Filimario heyrði eitthvað
þessu líkt á Bess. En þá var
það smyglarafrú og hópur
glæpamanna, sem hagaði sér
svona gagnvart honum. Að
þessu sinni var það aðeins
Clotilde Troll.
Undir kvöld kom Clotilde
á ný fram í gluggann og las
fyrir honum uppgafarskilmál
ana:
— Hann er að skeJla á með
óveður, sé ég er. Ef þér viliö
fá þak yfir höfuðið, hlý teppi
og góðan mat, skuluð þér
gera svo vel að biða mig auð
mjúklega um fyrirgefningu
á þeirri framkomu, sem þér
sýnduð mér þarna um kvöld
ið hjá frú Thompson.
Filimario fékk sér sæti á
þúfu og sagði litríka sögu úr
hinni viðburðariku ættarsögu
Dubléanna:
— 1771 var langafi minn í
föðurætt tekinn til fanga af
hertoganum Breville og sett
ur í fangelsi. Ilann átti ekki
að fá mat, fyrr^en hann féll
ist á kröfur hertogans.
Þegar tólf dagar voru liðn
ir, var hertoginn orðinn svo
hrifinn af úthaldi langafa
mins, sem hafði ekki smakk
að matarbita allan þennan
tíma, að hann gekk inn í
klefann til hans og spurði:
— Get ég nokkuð gert fyrir
yður?
— Já, svaraði langafi minn.
— Eg væri yður mjög þakk-
látur, ef þér gætuð útvegað
mér gott hæðgameöal. Eg er
ekki vel góður i maganum.
— Þetta var til þess að gefa
yður hugmynd um, hvernig
Dubléarnir bregðast við
þvingunaraðgerðum, lauk Fil
máli sínu.
— Jæja þá, góða nótt,
sagði Clo og lokaði gluggan-
um.
En þegar hún hafði komið
sér fyrir undir teppunum,
stundi hún og sagöi við sálfa
sig: — Guði sé lof að ég gafst
ekki upp.
Það rigndi ekki, en þegar
Filimaro vaknaði daginn eftir,
var hann helaumur um all-
an kroppnn. Sólin reis, og
Clotilde kom út í gluggann
aftur.
— Fallegur morgun, herra
Dublé.
— Dásamlegur.
— Hafið þér sofið vel?
— Prýðilega. Maður sefur
alltaf vel, þegar samvizkan
er hrein.
Clotilde hélt siðan langar
ræður um morgunmat, og hve
nærandi kex væri. Klukkan
tólf flutti hún fyrirlestur um
túnfisk í olíu og ediki. Og um
kvöldið gaf hún eina matar
lýsinguna enn, sem átti að
ýta undir hann með að gef-
ast upp. Filimario var glor-
hungraður og að því kominn
að falla saman, en hann gafst
ekki upp, og hann fann meira
að segja kraft til þess að
segja eina söguna enn um út-
hald Dubléanna.
Nú bað Clotilde ekki að-
eins um afsökunarbeiðni, held
ur langa ástarjátningu \ ijóð
\m, dagsetta og undirskrif-
aða. Hún ætlaði að eiga hana
til þess.að sýna vinum sínum
í Nevaslippe.
En Filimario neitaði ákveð
ið, og Clotilde dró andann
léttar í annað sinn.
Fil vaknaði dálítið rugl-
aður í kollinum daginn eftir
aðra nóttina undir berum
himni. Nú voru liðnir fimm-
tiu og sex tímar síðan hann
fékk matarbita seinast.
— Eg skil ekki hvernig
hann langafi minn hélt út
föstuna i tólf daga, sagði Fil
við sjálfan sig. — Eg er næst
um búinn að vera eftir fimm
tíu og sex tíma. í raun og
veru var hann svo aðfram-
kominn, að honum lá við að
gefast upp, þótt hann vissi,
að þá myndu forfeður hans
snúa sér við í gröfunum.
Hann var aðframkominn af
sulti. Hann vildi gjarnan
undirrita tvær ástarjátning-
ar, bara ef hann fengi eitt-
hvaö að éta.
Hann beið þess óþolinmóð
ur að glugginn opnaðist, en
þess í stað opnuðust dyrnar,
og Clotilde kom út. Hún var
mjög föl, og hafði bersýnilega
grátið.
Filimario starði gáttaður á
hana. Var hann að dreyma?-
Hafði hann virkilega sigrað?
Nú aftur?
— Eg er svöng, kjökraði
Clotilde. — Eg hef ekki bragð
að mat í fimmtíu og sex tíma.
Það er ekki svo mikið sem
brauömola að finna í öllu hús
inu.
— En allar þessar matar-
lýsingar yðar? spurði Fil.
Clotilde yppti aðeins öxlum
i stað þess að vara. Filimario
baðaði út höndunum.
— Hvað get ég gert við þvi?
spurði hann. Hef ég ekki ver
ið matarlaus jafn lengi?
— Jú, en þér eruð vanur
því. Þetta er í ættinni. Þér
eigið forfaðir sem bað um
hægðameðal eftir 12 daga
föstu. Þeir eru ekki til í minni
ætt. Trollarrúr eru að dauöa
komnir, þegar þeir hafa fast
að í tvo daga.
Þriðjudagur 13. sepfember:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 VeSurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á ferð og flugi".
15.00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Erlend þjóðlög.
19.40 Túkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Um vörumerkingar
(Sveinn Ásgeirsson ha.gf.ræð-
ingur).
20.55 Pianótónleikar: Bel'a Siiki leik-
ur fjórar ballötur eftir Chopin,
í g-moll op. 23, í F-dúr op. 38,
í As-dúr op. 47 oig í f-moll
op. 52.
21.30 Útvarpssagan: „Barrabas“ eftir
Par Lagerkvist; I. (Ólöf Nordal
þýðir og les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður
í Havana" eftir Graham
Greene; XV. (Sveinn Skorri
Höskuldsson).
22.30 Lög unga fólksins (Guðrún
Svafarsdóttir og Krisfcrún Ey-
mundsdóttir).
23.25 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
og
FÓRN
SVÍÞJÓÐS
13
Er þau sitja við borðio síðar um
kvöldið, segir konan til nafns, hún
heitir Guðlinda. — Það er gest-
risni yðar að þakka, að mér er að
safnast styrkur aftur, segir hún
þakklát. Vínóna er einmitt að segja
henni frá því, að barn hennar sofi
vært, er vörðurinn kemur inn og
slær spjóti sínu í steingólfið.
Ókunnuga menn hefur borið að
gar'ði, og hafa þeir beðið um húsa-
skjól næturlangt. Eiríkur gefur
verðinum merki um að láta gestina
koma inn og gengur sjálfur í móts
við þá. Eftir klæðaburðinum að
dæma er foringi þeirra höfðingi-á
ferðalag með hirð sína. Allra augu
beinast að honum, er hann stillir
sér upp við salarinnganginn stolt-
ur í brágði.
Þess vegna tekur enginn eftir
því, að Guðlinda fölnar og augu
hennar fyllast hræðslu. Það rýfur
kyrröina skyndilega, er bikar henn
ar fellur á gólfið með hávaða.
Hún þrýstir höndum að hjartastað.