Tíminn - 15.10.1960, Blaðsíða 11

TÍMINN, laugardaginn 15. október 1960.
11
,S|álfur geturðu
farið til Kongó’,
— sagíi Sigrún Ragnarsdóttir
Fyrsta verkið, sem Þjóð-
leikhúsið frumsýndi á
þessu hausti var ..Engill
horfðu heim". Gunnar Eyj-
ólfsson leikur þar eitt erf-
iðasta hlutverkið og eru
gagnrýnendur á einu máli
um, að hann geri því frá-

Miviir
Sigrún Ragnarsdóttir: Ítalíe og
Spánn heilla mest.
Eg hitti Sigrúnu Ragnars-
dóttur, tegurðardrottningu
íslands i ár, og plataði hana
til að svara nokkrum spurn
ingum.
— Hvernig ;íkar þér að
hafa verið kosin fegurðar-
drottning?
— Reglulega gaman.
Þetta var meira ævintýri en
nokkurn hefði grunað.
— Hefurðu orðið fyrir nokkr
um óþægindum, glápir fólk á
þig?
— Það er meir tekið eftir
manni, það er eins og allir viti
hver maður er. Fyrst fannst
mér þetta óbærilegt, en nú er
ég alveg hætt að finna fyrir
því.
— Þú hefur til skamms tíma
sungið á Röðli. Hvernig líkaði
þér það?
— Mér fannst það gaman?
— Af hverju?
— Mér finnst bara yfirleitt
gaman að syngja.
— Nokkuð annað, sem þér
þykir gaman að?
— Mér finnst gaman að
dansa. Ég er að læra að
dansa. Og svo finst mér gaman
á skautum. Ég elska blóm.
— Elskarðu nokkurn pilt?
— Nei, en ekki segja það.
— Hvað ertu gömul?
— Ég er átján. En farðu nú
ekki að skrifa neina vitleysu.
Já, og svo spila ég pínulítið á
píanó.
— Tekurðu klassíska músik
fram yfir dansmúsik?
— Líklega mundi ég gera
það. Maður er með þessa dans-
músik á heilanum, þegar mað-
ur er að syngja á hverju kvöldi.
— Hvaða lag heldurðu mest
upp á?
— Falland lauf og Petit
Fleur.
— Þau eru bæði frönsk.
— Það skiptir engu máli.
Geturðu sagt mér hvar ég fæ
plötuna Fallandi lauf með pí-
anóleikaranum Ro'ger's Willi-
ams.
— Hefurðu reynt í hljófæra-
verzlunum?
— Já, hún fæst hvergi.
— Kannski les þetta ein-
hver, sem á plötuna og mundi
þá lána þér hana í nokkur
kvöld.
— Ja, það væri skemmtilegt.
Mér finnst mjög gaman að
henni.
— Hvaða íslenzkt lag finnst
þér skemmtilegast?
— „Ég bið að heilsa“, en ég
hef aldrei hugsað út í dans-
lögin.
— Varstu í sveit þegar þú
varst ung?
" — Já, Arnarstapa á Snæfells
nesi.
— Þú hefur náttúrulega
aldrei komizt á hestbak. Það
hafa ekkert verið þar nema
jeppar?
— Jújú, ég fór oft á hest-
bak, þetta er svo langt síðan
að það voru engir jeppar.
— Hefurðu nokkurn tíma
unnið í happdrætti?
— Nei, ég bíð enn eftir bíln-
um.
— Hvað mundirðu gera ef
þú ynni hálfa milljón í happ-
drætti?
— Lána næstum allt.
— Mér?
— Nehei, ekki krónu. Ég
mundi lána það í húsið, sem
við erum að byggja.
-■— Ekki fær’i allt í það? Þú
mundir kannske sigla?
— Já, því ekki það? Ég hef
lengst farið til Vestmanna-
eyja.
— Hvaða land heillar þig
mest?^
— Ítalía O'g Spánn.
— Af hverju þau lönd?
— Ég veit það ekki. Ætli
það sér ekki vegna þess að
maður álítur það mest heill-
andi, sem lengst er í burtu. j
— Af hverju ferðu þá ekki;
til Kongó?
— Þú getur sjálfur farið til |
Kongó. Ég mundi vilja læra að|
dansa á Spáni. Spænska dansa j
og steppdans.
— Þú ferð alltaf að tala um
dansa. Þér þykir líklega
skemmtilegt að dansa?
— Óskaplega gaman. Ég fer
á dansleiki þegar ég hef tíma
til, en er annars að læra dans.
— Þú hefur sýnt dans, ekki
satt?
— Jú, ég dansaði spænskan
dans í revíunni. Eitt lauf, fyrir
nokkrum mánuðum.
— Vikan efndi til fegurðar-
dísakeppni í sumar, og þar
lentir þú í öðru sæti en ekki
fyrsta, hvernig sættirðu þég
við það? ?
— Það voru lesendur blaðs-
ins ,sem kusu og þeim hefur
(Framhald á 13. siðu).
„Áhorfendurnir eru þeir gagn-
rýnendur, sem ég met mest”
— segir Gunnar Eyjólfsson, ieikari
bær ski<, en nokkrir þeirra
halda þvi fram, að það sé
allt að því á takmörkunum,
að hann kunni íslenzku.
í tilefni af þessum skrifum
spjallaði ég við Gunnar yfir
kaffibolla í gærmorgun og fer
meginhluti samtalsins hér á
eftk':
— Þeir segja að þú kunnir
ekki íslenzku, Gunnar?
— Já. Það er eitthvað athuga
vert við framsögn mína, en ég
neita því algjörlega að ég tali
með útlendum hreim. Ég tala
eins góða íslenzku og hver ann-
ar, en hrynjandinn er kannske
öðruvísi hjá mér en við erum
vanir að heyra hér. Tal ís-
lenzkra leikara hefur breytzt
mikið síðustu 15—20 ár. Þessi
gamli „Iðnó-sónn“ er horfinn.
Tal leikara hefur batnað gífur-
lega, en á ég að samlaga mig
eftir hinum?
— Eða þeir allir eftir þér?
— Tal og framsögn á jafnvel
eftir að breytast hér enn að
mun. Þetta er minn persónu-
legi stíll. Þennan hrynjanda hef
ég tamið mér. Hann er auð-
kennandi fyrir mig. Eg get ekki
heyrt neitt athugavert við þetta
sjálfur. Eg ætla að fá eina sýn-
ingu tekna á segulband svo að
ég geti hlustað betur og borið
tal mitt saman við tal hinna
leikaranna.
— Svo þú tekur mark á gagn
rýnendum?
— Gagnrýnendur gera kröfur
til leikaranna, og þá er sjálf-
sagt að leikararnir geri kröf-
ur til gagnrýnedanna. Eg vil að
maður geti lært af gagnrýni og
þegar meiri hluti gagnrýnend-
anna er á einu máli um, að það
Framhald á bls. 13.
Gunnar Eyjólfsson: Sauði mundi
ég aldrei kalla þá.
Rokk-kóngur Danmerkur
OTTO BRANDENBURG
heimsækir ísland eltir fimm daga Frægasti og eftirsóttasti
A skemmtikraftur Danmerk-
ur, rokksöngvarinn Otto
Brandenburg, kemur hing-
að til lands næstkomandi
fimmtudag og mun hann
skemmta i Lido í viku.
í ráði er að hann komi fram
á einum hljómleikum áður en
hann byrjar í Lido, en þegar
þetta er1 ritað er allt óráðið með
það. Það mundi hins vegar vera
mjög æskilegt, því Branden-
burg á marga aðdáendur hér á
landi í röðum unglinganna,
sem ella mundi ekki fá tæki-
færi til að heyra í honum, því
í Lido komast þeir ekki, þar
sem þeir' eru of ungir.
Plötur með Otto Branden-
burg hafa nokkrum sinnum
verið leiknar í Ríkisútvarpinu,
hann syngur mikið á ensku og
gefur lítið eftir enskum og
amerískum söngvurum í sama
stíl.
Það leikur ekki á tveim tung-
um að Brahdenburg er stærsta
nafnið í dag í dönsku skemmt-
analífi, um það vitna bezt hinar
mörgu myndaopnur og greina-
flokkar um hann, sem ea*uí
hverju einasta dönsku blaði er
berst hingað til landsins. Ekki
ósvipað og var með Nínu og
Friðrik fyrir þremur árum. Nú
ræða þeir sem sé ekki lengur
í Danmörku um Nínu og Frið-
rik, nú er það bara Otto Brand
enburgv og nú er hann að heim
sækja ísland — góða skemmt-
un.