Tíminn - 14.02.1961, Blaðsíða 14

14
— Ó, tilefnið! Hvaða til-
efni hafði ég? Eða Laurence?
Eg sagði dálítið andkanna-
lega:
— Eg býst við að þeim gæti
dottið í hug að þér og Laur-
ence — hm, að þið séuð ást-
fangin hvert í öðru, og að þið
viljið giftast.
Hún spratt upp úr sætinu:
— Það eru Ijótar getsakir.
Og þetta er ekki satt. Við höf
um aldrei sagt neitt slík hvort
við annað. Eg hef bara kennt
í brjósti um hann og reynt að
hressa hann upp. Við höfum
verið .vinir, það er allt og
sumt. Viljið þér ekki trúa
mér?
Eg trúði henni. Það er að
segja, ég trúði að hún og
Laurence væru. aðeins vinir
eins og hún sagði. En ég trúði
þvi líka að undir niðri, kann
ske án þess hún gerði sér
grein fyrir því sjálf, væri hún
ástfangin í unga mannin-
um.
Með þetta í huga fór ég nið
ur að leita Sofíu uppi.
Eg var í þann veginn að
fara inn í setustofuna þegar
Sofía gægðist út um dymar
í ganginum.
— Halló, sagði hún. Eg er
að hjálpa Fóstru með hádegis
matinn.
Eg ætlaði að fara til þeirra
en þá kom hún sjálf fram í
ganginn, lokaði dyrunum að
baki sér og tók í hönd mér
og leiddi mig inn í setustof-
una.
TfMINN, þrlðjudaginn 14. febrúar 1961.
— Jæja, hittirðu Brendu?
sagði hún. — Hvað finnst þér
um hana?
— Satt að segja kenndi ég
í brjósti um hana, sagði ég.
Sofíu virtist skemmt.
— Jæja, sagði hún. — Svo
að hún nappaði þig.
Mér gramdist ofurlítið. —
Það sem skiptir máli er að
ég get séð hennar hlið á mál
inu. Og það getur þú bersýni
lega ekki.
— Hvaða hennar hlið?
— Hefur nokkurt ykkar í
fjölskyldunni, Sofia, verið
góð við hana síðan hún kom,
eða svo mikið komið almenni
lega fram við hana?
— Nei, við höfum ekki ver-
ið henni góð. Hvers vegna
skyldum við vera það?
— Bara af almennri kristi-
legra manngæzku ef ekki
öðru.
— Ósköp ertu að verða
mikill siðapostuli, Charles.
Brenda hlýtur að hafa leikið
hlutverk sitt býsna vel.
— Heyrðu, Sofia, þú virð-
ist — ég veit ekki hvað hef-
ur komið yfir þig.
— Eg er bara heiðarleg og
laus við uppgerð. Þú segist
hafa séð Brenduhlið á mál-
inu. Líttu nú á mitt viðhorf.
i Mér geðjast ekki að ungum
konum, sem dikta upp ógæfu
sögur og nota þær til að
krækja sér í auðuga gamla
menn. Eg hef alltaf rétt til
að vera andvíg slíkri konu og
hef enga ástæðu til að gera
mér annað upp. Og þér mundi
ekki geðjast að henni heldur,
ef þú sæir staðreyndirnar
skráðar umsvifalaust svart á
hvítu.
— Var sagan upplogin?
spurði ég.
— Um bamið? Eg veit það
ekki. En ég held að svo sé.
— Og þér mislíkar að afi
þinn skyldi trúa henni?
— Ó, afi trúði henni ekki,
sagði Sofía hlæjandi. Afi
trúði því sem honum sýndist.
Hann vildi fá Brendu. Hann
vildi leika ævintýraprinsinn
með hana sem betlistúlku.
Hann vissi fullvel, hvað hann
var að gera, og það gekk ágæt
lega samkvæmt áætlun. Frá
afa sjónarmiði virtist hjóna-
bandið ágætlega heppnað, —
eins og allar aðrar fram-
kvæmdir hans.
— Var jafn vel heppnað að
ráða Laurence Brown sem
kennara? spurði ég háðskur.
Sofia gretti sig.
— Eg veit ekki nema svo
hafi verið. Hann vildi að
Brenda væri glöð og ánægð.
Má vera að hann hafi haldiö
að skartgripir og góð föt
væru ekki nóg. Hann hélt
kennski, að hún þyrfti á ofur
litlu ástarævintýri að halda.
Kannski fannst honum að
maður á borð við Laurence
Brown, altaminn maður, ef
þú skilur hvað ég á við, ein-
mitt vera það sem á þurfti
að halda. Hjá honum hlyti
Brenda fallega sálræna vin-
áttu, sem kæmi í veg fyrir
Agatha Christie:
RANGSNdlÐ
HðS
19
alvarlegra ástarævintýri með
einhverjum utan heimilis. Eg
held að afi hafi verið vís til
að hugsa upp svona ráða-
UTVARPI
ÞriSjudagur 14. febrúar:
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádeglsútvarp.
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40. „Við, sem heima sitjum" (Dag-
rún Kristjánsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
18.00 Tónlistartimi barnanna (Jón
G. Þórarinsson).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.50 Ávarp frá Rauða krossi ís-
lands (Geir Hallgrímsson borg-
arstjóri).
20.00 Erindi: Ofdrykkjuvandamál
þjóðarinnar (Esra Pétursson
iæknir. — Flutt á bindindis-
viku s.l. haust).
20.25 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitai- íslands í Þjóðleikhús-
inu. Stjórnandi: Bohdan Wo-
diczko. Einleikari á píanó:
Hans Jander.
21.20 Raddir skálda: Úr verkum
Snorra Hajrtarsonar. Hannes
Sigfússon talar um skáldið,
en Andrés Björnsson og Þor-
steinn Ö. Stephensen lesa
ljóð.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar.
22.20 Af vettvangi dómsmáia (Há-
kon Guðmundsson hæstarétt-
arritari).
22.40 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands í Þjóðleikhús-
inu; síðari hluti. Stjómandi:
Bohdan Wodiczko.
23.15 Dagskrárlok.
2
BARNAGULL TÍMANS
BARNAGULL TÍMANS
3
Hrúturinn Spói
Ég sendi ykkur héma
eina sögu af kind, sem heit
ir Lóa. Hún er gamall
heimalningur síðan sumar-
ið 1955. Lóa átti lamb í
fyrsta skiptl árið 1957. Það
var hrútur, og ég skirði
hann Spóa. Hann var alltaf
mjög gæfur við mig.
Þegar Spói fæddist, vildi
Lóa mamma hans ekki lofa
honum að sjúga, svo að það
varð að binda Lóu. Stund-
um kom Spói á móti mér,
þegar ég kom með vatnið
til Lóu. Svo varð ég alltaf
að hjálpa honum til að
sjúga mömmu sina. Þegar
Lóu var sleppt á túnið, fór
ég oft upp á tún til þess
að klappa Spóa mínum.
Svo um haustið var Spóa
lógað, en ég hef alltaf séð
eftir Spóa mínum. En Lóa
gaf mér annan hrút, sem
ég skírði Gauk, en hann
var ólfkur 'bróður sínum,
og ég sá ekkert eftir hon-
um. Svo hef ég allitaf verið
að vona, að Lóa koml með
gimbur næsta vor.
Elín Ása Ólafsdóttir
10 ára, Sólbakka.
Pósturinn
Krlstófer E. Þorgrfms-
son (12 áira), Kútudalsá
Innri-Akraneshreppi Borg
arfjarðarsýslu, vill skrifast
á við einhvern dreng á aldr
inum 12—13 ára.
Hólmfriður Óskarsdóttir
(13 ára), Brekku Biskups-
tungum, Árn., óskar að
komast í bréfaskipti við
börn « á aldrinum 12—15
ára. Mynd fylgi.
Gunnar S. Steingríms-
son, 12 ára, Hundastapa,
Hraunhreppi í Mýrasýslu
óskar eftir bréfaskiptum
við dr'eng eða stúlku á
aldrinum 12—13 ára.
Svelnbjöm Egllsson,
13 ára, Minni-Vogum á
Vatnsleysuströnd í Gull-
bringusýslu, vill skrifast
á við dreng eða telpu á
aldrinum 11— 13 ára.
(Mynd fylgi fyrsta bréfi).
Klemenz Egilsson, 10
ái'a, Minni-Vogum, Vatns-
leysuströnd í Gullbringu-
sýslu, vill skrifast á við
dreng- eða stúlku á aldr-
inum 10—12 ára. (Mynd
fylgi fyrsta bréfi).
Skrítlur
DÓSAKAST
Á öllum heimilum er til
fjöldi af niðursuðudósum
undan allsikyns matvælum.
Vonjulegast er þeim hent.
En ef þið eruð í vandræð-
um með leikföng, þá eru
einmi'tt þessar dósir ágæt-
ar til slíkra nota. Þið sker-
ið lokið af með dósahníf,
og brjótið svo innam á
brúnina, svo þið skerið
ykkur ekki. Síðan málið
þið tölustafi á dósimar. Á
fyrstu dósina málið þið
sitafinn 1, 2 á aðra dós o.
s. frv. Nú stillið þið dósun-
um upp eftir reglum, sem
þið finnið upp sjálf, og
síðan reynið þið að hitta
dósimar með bolta og fella
þær um koll. Þið hafið dós
irnar með hæstu tölunum
lengst frá ykkur, því það
er glæsilegast að feila
þær.
Ef þið eruð tvö eða fleiri
saman í leik, þá er hægt
að fara í spennandi leik á
þennan hátt. Fær þá hver
þátttakandi þrjú köst í
einu, og fer stigatala hans
hækkandi eftir þvl, sem
hann fellir fleiri dósir. Sá
vinnur, sem er fyrstur að
ná fyrirfram ákveðinni
tölu, t.d. 100 stigum.
Allir drengir hafa gam-
an af þvl að vera bein-
skeyttir, og þessi leikur
gefur góða æfingu í þá átt.
Nonni hafði skrifað
eitthvað vitlaust í stíla-
bókina sína. Þegar kenn-
arinn sá það, þá kallaði
hann Nonna fyrir sig og
sagði: „Hefurðu gert
þetta með vdja, Nonni.“
„Nei“, sagði Jón, „ég
gerði það með penna“.
„Af nverju beit Adam
í eplið, sem Eva gaf hon-
um?“, spurði kennarinn
Siggalitla.
„Hann hefur sennilega
verið hníflaus", sagði
Siggi.
Kennarinn: Hver var í
illu skapi, þegar glataði
sonurinn kom heim?
Dísa litla: — Alikálfur-
inn.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
18
Eiríkur horfði fast í augu Ragn-
ars og endurtók spurninguna: —
Svaraðu mér, hvar 'hefur þú falið
hvíta hrafninn? Ragnar hallaði sér
aftur í sætinu og hló biturlega. —
Gott, Eirikur konungur, ég skal
svara. Þú .... og ég komum of
s«iot .... fuglinn er floginn og
ferðin til ónýtis. Eiríkur átti erfitt
með að dylja .reiði sína. Hann
hafði stöðugt á tilfinningunni að
Ragnar leyndi hann einhverju. —
Ég er ekki ánægður með fram-
komu þína, Ragnar. Hún er móðg-
andi. Ég fullvissa þig um að ég fer
ekki héðan fyrr' en þú hefur sagt
mér hvar hvíti hrafninn er. Ragnar
horfði óttasileginn á Eirík. Svo hló
hann holum hlátri. — Eigum við
þá að verða óvinir aftur? spurði
hann með þvinguðu yfirlæti. —
Látum okkur heldur drekká einn
bikar af góðu víni, Eiríkur. Þegar
skutilsveinninn hafði fyllt alla bik-
ara, lyfti Ragnar fulli sínu og
mælti: — Skál fyrir vináttu okkar,
herra. Röddin virtist nú biðjandi.
Riríkur lyfti bikarnum og horfði
yfír barm hans á mennina, sem
drukku þessa skái.......Það yrði
stuttur og blóðugur bardagi, hugs-
aði hann, nokkrir menn á móti vel-
vopnuðu liði. Þá fann hann ein-
kennilega tilfinningu fara um sig
eins konar magnleysi .... hann
svimaði og vissi að eitthvað svæf-
andi hafði verið látið í vínið. —
Hundur.........svikari, muldraði
hann .... vínið ....