Tíminn - 04.03.1961, Blaðsíða 14

T-í MIN N, Iaugardaginn 4. marz 1%L I
un og hafði grelnilega til-
fimingu fyrlr sögu, eflaust
erfða frá föður 6lnum.
Þá heyrði ég stólum ýtt frá
borðum. Eg hörfaði upp í stig
ann og var bersýnilega á nið
urleið þegar dyrnar opnuðust.
Eustace og Josefine komu
út.
— Halló, sagði ég.
Eustace virti«t undrandi að
sjá mig.
— Leitið þér að einhverju?
spurði hann kurteislega.
Josefine sýnd engan áhuga
á návist - minni en smeygði
sér hjá.
— Mia langaði bara að líta
á kennftustofunia, sagði ég
vandræðalega.
— Þér sáuð ]>að um dagihn,
var það ekki? Það er eiginlega
bara barnaherbergi, var það
áður. Það er enn heilmikið
af leikföngum þar inni.
Hann hélt dyrunum opnum
og ég fór inn.
Laurence Brown stóð við
borðið. Hann leit upp, roðnaði
— muldraði eitthvað í kveðju
skyni og rauk út.
— Þér hafið hrætt hann,
sagði Eustace. Hann er 6vo
auðhræddur.
— Líkar þér vel við hann,
Eustace?
— Það er allt í lagi með
hann. Hann er auðvitað ótta
legur bjáni.
— En ekki slæmur kenn-
ari?
— Nei, hann er býsna góð-
uf. Hann veit mjög mikið.
Hann getur komið manni til
að lýta á hlutina á nýjan hátt.
Eg vissi ekki að Hinrik átt-
undi orti Ijóð — til Önnu
Boleyn auðvitað — bara dá-
góð ljóð.
Við töluðum nokkra stund
um efni eins og The Ancient
Mariner, Chaucer, pólitlskar
ástæður krossferðanna, lifs-
viðhorf miðaldra og það, sem
kom Eustace mjög á óvart, að
Oliver Cromwell skyldi hafa
bannað jólahald. Mér skild-
ist að bak við háðslega og
ólundarlega framkomu Eust-
ace leyndust góðar gáfur.
Brátt varð mér ljóst hvað
olli skapbrestum hans. Veik-
indin höfðu ekki bara verið
honum mikil raun, þau höfðu
einnig orðið til þess að spilla
fyrir honum og hindra hann
einmitt þegar hann naut lífs
ins sem bezt.
— Ég hefði átt að vera kom
inn í efsta bekk og ég var í
íþróttaliðinu. Það er hart að
þurfa að híma heima og læra
með krakkakjána eins og
Josefine. Hún er bara tólf
ára!
— En þið lærið ekki það
sama?
— Nei, auðvitað les hún
ekki æðri stærðfræði — eða
latínu. En maður kærir sig
ekki um að þurfa að hafa
kennara með stelpu!
Eg reyndi að svala karl-
mannsstolti hans með því að
Josefine væri furðu vel gefin
miðað við aldur.
— Finnst þér það? Mér
finnst hún óttalegur rati.
Hún er alltaf með þessa lög-
regludellu, — gengur um allt
snuðrandi og rekur nefið oni
hverja kirnu og þykist upp-
götva einhver óspöp. Hún er
ekkert annað en krakkabjáni,
sagði Eustace fyriritlega.
— Og stelpur geta hvort
sem er ekki verið í leynilög-
reglu, bætti hann við — Eg
sagði henni það. Eg held það
sé alveg rétt hjá mömmu að
það sé því betra því fyrr sem
hún fer til Sviss.
— Mundurðu ekki sakna
hennar?
— Sakna svona stelpu! Auð
vitað ekki. Drottinn minn,
þetta hús er það versta!
Mamma stööugt æðandi til
London að eltast við leikrita
höfunda og neyða þá til að
skrifa einhver atriði upp á
nýtt og setur stöðugt allt á
annan endann út af engu. Og
pabbi innilokaður yfir bók-
unum og heyrir ekki einu
sinni þó maður tali við hann.
Eg skil ekki hvers vegna
þurfti að leggja slíka foreldra
einmitt á mig. Og svo Roger
frændi, — hann er alltaf svo
hjartanlegur að það fer hroll
ur um mann allan. Það er allt
í lagi með Clemency frænku,
hún skiptir sér ekki af manni,
en stundum held ég að hún
sé hálf skrýtin. Edith frænka
er svo sem ágæt, en hún er
bara orðin svo gömul. Það hef
ur verið dálitið skárra héma
síðan Sofia kom heim þó að
hún geti verið dálítið hörð
stundum. En finnst þér ekki
fjölskyldan undarleg? Að eiga
ömmu — eða sama sem —
sem er svo ung að hún gæti
verið systir manns? Maður
er alveg eins og asni.
Eg skildi tilfihningar hans.
Eg mundi ennþá (óljóslega)
viðkvæmni ejálfs mín á aldur
Eustace, hve mjög ég óttað-
ist að ég sjálfur eða einhver
af ættingjum mínum virtist
Agatha Christie
35
öðru vísi en aðrir.
— Hvað um afa þinn?
spurði ég. — Þótti þér vænt
um hann?
Undarlegur svipur kom á
andlit Eustace. — Afi var
tvímælalaust andfélagslegur,
sagði hann.
— Hvernig þá?
— Hann hugsaði ekki um
annað^en eigin gróða. Laur-
ence segir að það sé alrangt.
Og hann var einstaklings-
hyggjumaður. Allt þetta verð
ur að hverfa. Fin/ist þér það
ekki líka?
— Já, sagði ég hvatskeyt-
lega. Hann er líka horfinn.
— Það er í rauninni ágætt,
sagði Eustace. — Eg vil ekki
virðast kaldlyndur, en n>aður
getur þó ekki notið lífsins á
þessum aldri.
— Gerði hann það ekki?
— Hann gæti ekki hafa
gert það. í öllu falli var tími
til kominn að hann færi.
Hann ....
Eustace þagnaði við það að
Laurence Brown kom aftur
inn í skólastofuna.
Laurence fór strax að bylta
við bókum, en mér fannst
hann gefa mér gætur út und
an sér.
Hann lei't á úrið og sagði:
— Viltu gjöra svo vel að vera
kominn aftur kl. 11, Eustace,
við höfum eytt of miklum
tíma til ónýtis síðustu dag-
ana.
— Allt í lagi, herra.
Eustace gekk blístrandi út.
Laurence Brown leit aftur
snöggt á mig. Hann vætti var
irnar einu sinni eða tvisvar.
Eg var viss um, að hann hafði
komið aftur inn í skólastof-
una aðeins til að tala við mig.
Hann virtist vera að leita
að bók, tók fram eina af ann
arri og eagöi slðan:
— Ehemm — hvernig geng
ur þeim?
— Þeim?
— Lögreglunni.
Nasavængir hans bærðust.
Mús í gildru, hugsaði ég. Mús
í gildru.
— Þeir trúa mér ekki fyrir
öllu, sagði ég.
— Ó, ég hélt að faðir yðar
væri yfirmaður þarna, sagði
hann.
— Hann er það, sagði ég.
En auðvitað Ijóstrar hann ekki
upp leyndarmálum við mig.
Af ásettu ráði talaði ég sem
hátíðlegast.
Þá vitið þér ekki hvort —
ef — eða —
Rödd hans dó út. — Þeir
ætla ekki að handtaka neinn
að sinni, eða hvað?
— Ekki svo ég viti til. En
hins vegar þyrfti ég ekki að
vita af því.
Komdu þeim af stað, hafði
Tavemer sagt. Hræddu þau.
Laurence Brown var sannar
lega hræddur.
Hann talaði hratt og var
taugaóstyrkur.
— Þér vitið ekki hvemig
þetta er — taugaáreynslan.
— Maður veit ekki, ég meina
þeir koma og fara og spyrja
mann spurninga .... Spum
inga sem ekkert virðist koma
málinu við.
Hann þagnaði. Eg beið.
Hann langaði til að tala, —
jæja, þá mátti hann tala.
— Þér voruð hér þegaff lög
regluforinginn kom með þess
ar hræðilegu getgátur um
daginn — um frú Leonides og
mig .... Það var alltof hræði
legt. Maður er alveg vamar
laus. Maður getur ekki komið
1 veg fyrir, að fólk haldi eitt
hvað. Og bara af því, að hún
er svo miklu yngri en maður
hennar var. Fólk hefur hræði
legan hugsunarhátt — and-
styggilegan. Mér finnst — ég
geti ekki annað — mér finnst
þetta hljóta að vera samsæri.
— Samsæri? Það var merki
legt.
Það var merkilegt, en að
vísu ekki á sama hátt og hon
um sýndist.
— Leonides-fjölskyldan hef
ur alltaf verið andsnúin mér.
Þau eru alltaf á verði. Mér
hefur alltaf fundizt að þau
fyrirlitu mig.
Hendur hans skulfu.
— Bara af þvl að.þau hafa
alltaf verið auðug og voldug.
þau litu niður á mig. Hvað
var ég til móts við þau? Bara
kennarinn. Bara maður sem
ekki vildi fara í herinn „af
samvizkuástæðum". Qg það
var sannarlega samvizka
mín sem réði þyí!
Eg sagði ekki orð.
lÍTVARPID
Laugardagur 4. marz:
8.30 Fréttir.
14.30 Laugardagslögin.
15.20 Skákþáttur (Guðmundur Arn-
laugsson).
16,05 Bridgeþáttur (Stefán Guðjohn
sen).
16.30 Danskennsla (Heiðar Ash'aids-
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún
Svafarsdóttir).
18.00 Útvarpssaga barnanna:
„Skemmtilegur dagur“ eftir
Evi Bögenæs; I. ((Sigurður
Gunnareson kennari þýðir og
les). /
18.25 Veðunfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur bama og
unglinga (Jón Pálsson).
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 „Töfraboginn": Michael Rabin
fiðluleikari og Hollywood Bowl
hljómsveitin l'eika þekkt lög.
20.20 Leikrit: .Jtoustmynd" eftir N.
C. Hunter, í þýðlngu Jóns Ein
ars Jakobssonar. — Leikstjóri:
Helgi Skúlason).
22.00 Fréttir og veðurfregnb:.
22.10 Passíusálmar (30).
22.20 Danslög, þ.á.m. lelkur hljóm-
sveit Svavars Gests úrslitalög
nýju dansanna i siðustu dans
lagaekppni SKT. Söngvarar:
Elly Vilhjálma og Ragnar
Bjamason.
2400 Dagskrárlok,
RANGSNÚIÐ
HÚS
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLl
Hviti
hrafninn
34
En það var ekkert skrímsli. Það
var bara Pjaggur litli, sem kom.
„Nei, eruð þið þarna? Og þér
herra?,“ spurði hann, þegar hann
sá Eirík og menn hans. „Hvað hef-
ur komið fyrir þig, Pjakkur?“
spurði Eiríkur vingjarnlega.
„Skyldi Eiríkur þig eftir?“ „Nei,
hann sendi mig hingað-... sagð-
is't hafa fengið nóg af mér .... en
ég er svo fegirih að vera kominn
til ykkar aftur,“ sagði hann og
varp öndinni léttilega. „Pjakkur,
veizt þú, hver það var, sem gaf
Ragnari skipun um að hafa hendur-
í hári hvítax hrafnsins?" spurði Ei-
rikur. Pjakkur hristi höfuðið.
„Hann vildi ekki segja mér það,“
svaraði hann hryggur. „Segðu mér,
Pjakkur, hvað gerðist með prins-
essuna, allt, sem þú hefur séð eða
heyrt.“ „Ja .... það er dálítið erf-
itt að segja það ... en ég veit, að
vondir menn hafa litið eftir henni
og fylgzt með öllu, sem hún 'hefur
tekið sér fyrir hendur.“ Og svo
sagði Pjakkur þeiin allt, sem hann
vissi um hræringar óvinarins. Að
frásögn hans lokinni kinkaði Eirík-
ur kolli og sagði mönnum að leggja
sig og hvílast yfir nóttina. Leitin
átti að hefjast í dögun.