Tíminn - 29.03.1961, Blaðsíða 14

TIMIN N, miðvikudaginn 29. marz 1961.
,H6n starði út í garðinn á
beð með rhododenrunnum,
sem stóð í fullum blóma.
— Mig hefur alltaf langað
svo mikið til að biðja þig að
fjarlægja þessa rhododen-
runna þarna, sagði hún eins
og hún hefði ekki heyrt
spurningu hans. — Þeir
minna mig á Roy. Hann var
svo hreykinn af rhododen-
runnunum, som hann hafðij
I slnum garði . . . hann hafði
eintóma rhododenrunna á
stóru svæði . . . . í ýmsum lit-
um, Ijósrauðum, dökkrauð-
um, hvítum og fjólubláum . ..
hann kallaði það „skógar-
göngin" . . . hann var myrt-
ur fyrir framan beð með ljós
rauðum rhododenrunnum,
nákvæmlega eins litir og þess
ir þarna. Eg hef hatað ljós-
rauða rhododenrunna síðan.
— Eg skal fjarlægja þá,
lofaði hann. — En hvað átt-
irðu við . . . . með því að segja
að einhver annar hafi myrt
hann?
Hún titraði og leit rann-
sakandi á hann.
— Hittir þú Roy aldrei?
spurði hún.
Hann hristi höfuðið. — Eg
hafði heyrt mikið um hann
talað og ég sá hann oft leika.
Hann var stórkostlegur leik-
ari.
— Stórkostlegur, sam-
sinnti hún hljómlaust. —
Hvað hafðir þú heyrt um
hann?
Hann óttaðist að særal
hana og hikaði:
— Tja . . . ekkert sérstakt|
.... bara þessar venjulegu j
sögur, sem alltaf ganga um
fræga leikara.
Hún herpti saman varirn-
ar. — Þú átt við að þú hafir
heyrt um hans óteljandi ást
arævintýri, sagði hún biturri
röddu.
— Eg býst við að allir í
London hafi vitað um þau
.... það var bara ég, sem
ekkert vissi. Eg bjó í Vale
Cronwall. Það er smá þorp í
grennd við Falmouth .....
faðir minn var prestur þar.
Mig hafði alltaf langað til að
verða leikkona, hélt hún ró-
lega áfram. — Þegar ég var
átján ára fékk ég hlutverk
í leikriti sem áhugaleikarar
færðu upp. Roy dvaldist þá
í Vale, bjó hjá nokkrum vin
um okkar. Eg borðaði þar
einu sinni og var kynnt fyrir
honum. Svo kom hann á leik
sýninguna okkar nokkrum
dögum seinna.
Hún þagði um stund og
horfði dapurlegu augnaráði
fram fyrir síg áður en hún
tók aftur til máls:
— Eg elskaði að leika. Eg1
býst við að ég hafi leikið
sæmilega . . . . en hann taldi
mér trú um að ég væri Sarah
Bernhardt endurborin. aHnnj
hrósaði mér heil ósköp og
taldi pabba á að leyfa mér að
fara á leiklistarskólann í j
London. Eg var þar í eitt ár
og þegar pabbi dó, hafði ég
ekki efni á að halda áfram.
Roy útvegaði mér 'fyrst smá
hlutverk í leikhúsi á West-
Mollie væru bara góðir vin-
ir . . . . nú orðið. Þau ættu
ekkert sameiginlegt lengur
og færu sinar eigin leiðir . . .
og þau hefðu orðið sammála
um að skifja í fullri vináttu,
ef annað hvort langaði að
giftast aftur. Við vorum leyni
lega trúlofuð . . . . ef það
hring, sem ég bar aðeins þeg
er á annað borð hægt að
vera „trúlofuð" kvæntum
manni .... Hann gaf mér
hring, se még bar aðeins þeg
ar við vorum tvö -ein. Við
ætluðum að gifta okkur þeg
ar ég yrði myndug .... hann
asta hús, sem ég hef augum
litið. Það var ítali, sem hafði
byggt það og þar voru marm
aratröppur, mósaíkgólf og
fjölmargar höggmyndir, bæði
í garðinum og inni í stofun-
um.
Það fór hrollur um Mark.
— Ekki beint hlýlegt.
— Nei, það var ekki hlý-
legt, en mér fannst það dýrð
legt. Garðurinn var líka
merkilegur. Húsið hét upp-
haflega „Villa San Antonio“
en allir kölluðu það „ítalska
húsið“. Eg var þar oft. Við
vorum vön að aka þangað í
0
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
6 Italska hússms
. mér ekki. Hann hélt að at-
jriðið hefði farið fram, og að
; Roy hafði verið skotinn af
slys'.ii eða klaufaskap ....
J Hann var alveg sannfærður
um það. Hann hélt að ég
segði ósatt, eða að ég væri
vitskert .... eða mér hefði
orðið svo mikið um þetta að
ég vissi ekki hvað hefði gerzt
. . . . og raunar get ég ekki
áfellzt hann . . . . því að það
er til mynd sem sýnir að at-
riðið var sett á svið, en það
er ekki ég sem er á mynd-
inni ....
Mark hristi enn höfuðið. —
Eg botna hvorki upp né niður
í neinu, tautaði hann.
— Og ég botna ekkert í
því, hvernig ég gat verið svo
vitlaus að fara að ráðum
Lampson, hélt hún áfram. —
Hann hélt ég segði ósatt’ af
því ég óttaðist afleiðingar
þess er ég hafði gert, þegar
ég þverneitaði að hafa snert
byssuna . . . . það bjargaði
End. Mér fannst það dásam-
legt. Seinna fékk ég nokkur
stærri hlutverk.
Hún þagnaði aftur og í
þetta sinn var þögnin svo
löng að Mark ætlaði að leggja
orð í belg, en þá hélt hún
áfram lágri röddu:
— Þegar ég kom til Lond
on heyrði ég vitaskuld alls
konar sögur um Roy og ástar
ævintýri hans . . . en ég trúði
þeim ekki. Eg var óskaplega
ástfangin af honum. Eg hafði
verið með honum að stað-
aldri nokkurn tíma . . . og
hann var . . . stórkostlegur i
. . . . skemmtilegur, fyndinn, j
hleypidómalaus ....
Mark hrukkaði ennið. —
En vissirðu ekki að hann var
kvæntur?
Hún andvarpaði. — Jú, ég
vissi að hann var kvæntur,
að vísu ekki fyrst .... ekki
fyrr en við vorum búin að
vera saman nokkrar vikúr.
Enginn sagði mér það. Eg
geri ráð fyrir að fólk hafi
búizt við að mér væri kunn
ugt um það. Og þegar ég
frétti það, varð ég ákaflega
óhamingjusöm. En Roy gat
útskýrt allt.
Hún hló kuldahlátri.
— Roy var svo snjall að út
skýra allt milli himins og
jarðar. Hann sagði að þau
sagði það yrði tekið illa upp
ef hann kvæntist stúlku sem
ekki væri oriðn tuttugu og
eins árs .... hann var sjálf-
ur nokkuð g fimmtugsaldri.
Mark ræskti sig.
— En þú varst meira en
tuttugu og eins árs .... þeg-
ar það gerðist.
Hún kinkaði kolli.
— Ó, já, ég var tuttugu og
þriggja. Þegar ég varð mynd
ug var hann ekki lengi að
finna aðra leið . . . . og mér
fannst hann svo göfugur . . .
Hann sagði að ég skyldi leika
í nokkur ár áður en ég tæki
ákvörðun um að bindast mið
aldra manni .... hann sagð-
ist alltaf myndi óttast að ég
sæi eftir öllu saman, ef ég
fengi ekki tækifæri til að
leika áður en í hjónaband
kæmi . . . . Ó, hann þóttist
vera svo yndislegur . . . . og
ég kyngdi öllu .... hann var
nú einu sinni mesti og fræg-
asti leikarinn okkar um þetta
leyti ....
— Og hann virðist þá ekki
síður hafa kunnað að leika
utan veggja leikhúsanna,
sagði Mark þurrlega.
— Það er satt, sagði hún.
— Jæja, svona hélt það
sem sagt áfram, þangað til
þessa hræðilegu helgi. Hann
átti hús í Kent . . . furðuleg-
bifreið Roys eftir laugarlags
sýningu og vera þar til síðla
mánudags. Yfirleitt voru
tveir, þrír aðrir leikarar
með . ... og þessa helgi átti
að setja á svið auglýsinga-
brellu til að vekja athygli á
mér. Hún stundi þungan. —
Já ,ég fékk ósk mína upp-
fyllta, ég vakti athygli —
þótt sú athygli væri annars
eðlis en ég hafði sótzt eftir!
— Auglýsingabrella . . . . ?
sagði Mark spyrjandi. — Já,
ég man eftir einhverju svo-
j leiðis.
— Þú ættir að muna eftir
því, sagði hún háðslega. —
Vörn mín var algerlega byggð
j á þessari auglýsingabrellu
!. . . . og það var raunar
j merkilegt, þar sem það varð
I aldrei neitt af þessu auglýs-
atriði ....
Mark deplaði augunum og
j horfði skilningsvana á Loru.
— Hvað áttu við . . . varð
; ekkert af því? Ætlarðu að
jsegja mér að Guy Lampson
hafi byggt vörn þína á því
sem ekki gerðist. Því trúi ég
aldrei!
— Þú verður að trúa því
sem ég ætla að segja þér,
Mark, sagði hún alvarlega. —
Eg sver við allt sem heilagt
er — að hvert orð er sann-
leikur . . . . En Lampson trúði
MiSvikudagur 29. marz:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Vcðuríregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp,
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Petra
litla“ eftir Gunvor Fossum;
III. (Sigurður Gunnarsson
kennari).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
.19.30 Fréttir og skíðarabb.
20.00 Framhaldsleikrit: „Úr sögu
Forsyiteættarinnar" eftir John
Galsworthy og Muriel Levy;
sjöundi kafll þriðju bókar:
„Til leigu". Þýðandi: Andrés
Björnsson. — Leikstjóri: Indr-
iði Waage.
20.30 Einsöngur Jón Sigurbjörnsson
syngur; Fritz Weisshappel við
píanóið.
20.50 Vettvangur raunvísindanna:
Örnólfur Thoiriacius fil'. kand.
kynnir enn starfsemi fiski-
deildar Atvinnudeildar Há-
skólans.
21.10 Frá Sibeliusarvikunni í Hel-
sinki 1960: Strengjakvartett í
G-dúr nr. 4 eftir Erik Tulind-
berg (Helsinki-kartettinn leik-
ur).
21.30 „Saga mín", æviminningar
Paderewskys; VHI. (Ámi
Gunnarsson fil. kand.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (46).
22.20 Spjall um veðrið og fleira
Páll Bergþórsson veðurfræð-
ingutr).
22.35 Harmonikuþáttur (Högni Jóns
son og Henry J. Eyland).
23.10 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLl
Hviti
hrafninn
55
Þegar Eiríkur fór fyrir mönnum
sínum yfir litlu brúna, sem lá
heim að óðalssetri Lochans, hugs-
aði hann enn á ný um það, hvaða
örlög biðu þeirra. Hin litlu, strá-
þöktu hús voru kuldaleg að sjá og
óvingjarnleg. „Við höfum ekki
rúm fyrir ókunnuga hér,“ sagði
einhver allt í einu og Eiríkur sá
gamlan mann með staf, sem kom
haítrandi á móti þeim. „Sendi-
boði Lochlans sagði mér, að það
ætti að taka á móti ykkur sem
gestum. Hann hefur tekið þessa
ákvörðunl án þess að spyrja hina
eldri ráða. Þegar hann kemur aft-
ur, skulum við sjá, hvort þið fáið
að halda áfram .... sem gestir.
Reiknið ekki með góðvilja hinna
eldri, þú konungur úr norðri, því
ég, Althan af Glendannon, er
þeirra æðstur og elztur.