Tíminn - 06.05.1961, Blaðsíða 14

T f M1<N N Iaugardagjnn 6., maíVlg61i
1 titrandi röddu. Þetta er frú
Charles, er það' ekki?
Það leið heil mínúta áður
en hann svaraði, áður en
; hann gat trúað því voðalega
; sem hann sá. Það var enginn
vafi á að þetta var gestgjafi
; þeirra, og það var heldur ekki
! vafi á að hún var dáin. Hann
; tók ósjálfrátt eftir því að
! hún var í svörtum silkikjól
og með inniskó á fótum.
— Jú, svaraði hann að lok
um. — Jú, þetta er frú Char-
les.
— Hvernig .... hvernig
gerð'ist þetta? Rödd Loru
var hvell af skelfingu.
Mark lyfti varfæmislega
höfði hinnar látnu konu, svo
sleppti hann henni.
— Hún hlýtur að hafa dott
ið og rekið höfuðið í stein-
hellurnar, sagði hann og leit
upp í gluggana fyrir ofan.
Honum kom í hug að hún
hefði íylgt dóttur sinni í dauð
ann með því að fremja sjálfs
morð á sama hátt og hún
hafði gert.
En, allir gluggar voru lok-
aðir, hún hafði ekki kastað
sér út um neinn þeirra. Það
var meðan hann renndi aug-
um yfir gluggana að hann
kom auga á andlit í glugga
á hæðinni fyrir ofan. Hann
sá því aðeins bregða fyrir,
svo hvarf það ....
Hann sneri sér snarlega að
Loru:
— Það er einhver þarna
uppi, sem horfir á okkur. Eg
býst við að einhver annar
hafi heyrt hrópin í þér. Þú
verður að fará héðan strax
---- hvað sem fyrir kemur,
má ekki blanda þér inn í
þetta.
Hann tók undir armlegg
hennar og þau hlupu kring-
um húsið og að heimreiðinni
en þá heyrðu þau skyndilega
fótatak á flötinni. Mark stanz
aði og leit á Loru. Það var
eins og honum yrði nú fyrst
fullljóst að hún var þarna.
— Hvernig komstu hingað?
Ertu á bílnum? hvíslaði hann
móðui.
— Já, sagði hún. — Eg
skildi hann eftir á veginum.
—Parðu beint inn í bílinn
og komdu þér brott héðan
eins fljótt og þú getur. Eg
fer aftur út á flötina og reyni
að leið'a athyglina frá þér.
En hún greip í hönd hans
og hélt honum föstum.
— Eg verð að tala við þig,
Mark, ég verð .... ég bíð í
bílnum.
Hann hafði ekki tóm til að
tala við hana, því að fótatak
ið færðist nú stöðugt nær
þeim stað þar sem frú Charl
es lá. Hann fikraði sig með
fram húsinu og honum fannst
hjarta sitt hætta að slá þeg
ar hann leit fyrir hornið og
sá mann beygja sig niður að
hinni látnu konu.
Mark vírti hann fyrir sér
meðan hann snerti varlega
við hinni dauðu, lyfti höfð-
inu og leit síðan snöggt upp,
eins og honum dytti í hug
sjálfsmorð.
Tunglskinið féll á andlit
mannsins og titrandi af undr
un sá Mark að það var Hast-
ings. En svo greip hugsunin
hann — hugsunin sem hann
hafð'i reynt að bægja frá
sér meðan Lora var hjá hon-
um: Frú Charles hafði ekki
framið sjálfsmorð. Hún hafði
verið' myrt.
Þótt hún hefði fallið niður
á steinhellurnar gat það ekki
hafa veitt henni þann hrylli
lega áverka sem á höfði henn
ar var. Hún hafði undirritað
sinn eigin dauðadóm nokkr-
um klukkustundum áður þeg
ar hún sagðist hafa verið úti
í þakgarðinum nokkrum mín
útum áður en Roy Favers-
ham var myrtur? Um það bil
tíu mínútum áður hafði hún
sagt, en setjum svo að það
hafi ekki einu sinni verið svo
langur tími? Setjum svo að
hún hafi verið sjónarvottur
að því er Faversham var skot
inn? Hann starði á manninn
sem beygð'i sig yfir hana og
hann var sannfærður um að
þaraistóð morðinginn. Og hon
um létti ósegjanlega. Hast-
ings skyldi ekki sleppa frá
ÞESSU morði.
— Frú Charles .... FRÚ
CHARLES!
Orðin komu eins og hálf-
kæfð stuna og gleðin hvarf
úr huga Marks. Hann starði
forviða á Hastings, þegar
hann beygði sig enn yfir
gömlu konuna og fór að
nudda hendur henriar til að
fá blóðið aftur á hreyfingu.
Og þegar honum virtist loks
verða ljóst, að allt líf var
slokknað í þessari gömlu
konu, heyrðist snökt, og hann
reikaði eins og blindur mað-
ur heim að húsinu. Tunglið
skein beint framan í hann
núna og Mark sá að augu
hans voru tryllingsleg af
sorg.
' Og Miark varð Ijóst að sek-
ur maður myndi aldrei hafa
komið svona fram, aðeins
hinn saklausi getur það þeg-
ar hann stendur frammi fyrir
skyndilegum dauða. Hastings
var greinilega jafn felmtr-
aður og undrandi og hann
sjálfur yfir því sem gerzt
hafði.
Mark minntist þess allt í einu
að Lora beið enn í bílnum,
og hann hljóp aftur fram
fyrir húsið og út á veginn.
— Það' var Hastings, sagði
hann með öndina í hálsinum
— og hann er farinn inn til
að vekja hitt fólkið. Hann
þagnaði skyndilega þegar
bjallan hljómaði í kyrrðinni.
— Hann vekur þau með bjöll-
unni, sagði hann óttasleginn.
— Þú verður að fara héðan
eins og elding, Lora .... þú
mátt engan tíma missa!
— En ég VERÐ að fá að
vita hvað hefur komið fyrir,
hrópaði hún. — Það var þess
vegna sem ég kom. Clive vildi
ekki segja mér neitt I sím-
anum .... hann sagði mér
bara að þið' mynduð sennilega
verða hér I nokkra daga ....
Eg var svo einma^a og ör-
væntingarfull .... ég hafði
hugsað mér að koma hingað
og fá að vita hvort þið hefð-
uð komizt að einhverju ....
og þegar ég kom upp á pall-
inn datt ég um hana.
En hvað varst þú að gera
þar? greip hann fram í.
— Eg ætlaði að kasta steini
upp í gluggann þinn og reyna
að vekja þig. Clive var búinn
að segja mér að þú hefðir her
bergið við hliðina á Molliar
herbergi, og það var lika þar
sem ég var alltaf.
— Það er búið að kveikja
Ijós alls stað'ar, sagði Mark
stuttarlega. — Eftir örfáar
sekúndur komast þau að því
að þú hefur verið hér, nema
því aðeins þú flýtir þér. í guðs
bænum, Lora, flýttu þér héð-
an. Eg skal hringja til þín
strax á morgun.
Hann sá að augu hennar
stækkuðu af skelfingu þegar
hún leit í áttina til hússins,
svo setti hún bifreiðina í
gang og Mark fannst að allt
nágrennið hlyti að vakna við
drunurnar. Hann beið þar til
bifreiðin var kominu úr aug-
sýn, þá læddist hann aftur
heim að húsinu. Hann kom
inn á flötina um leið og Clive
og Hastings lyftu frú Charles
upp og það var með herkjum
að hann gat stillt sig um að
skipa þeim að þeir mættu
ekki hreyfa hana .. að þetta
væri morð og að það mætti
ekki hreyfa likið fyrr en lög-
reglan kæmi. En hann þorði
ekki að upplýsa að hann hefði
vitað um þetta, og því fylgd-
ist hann þögull á eftir þeim
inn í setustofuna og beið þess
að þau gerðu sér það sjálf
Ijóst.
Hin voru líka komin, öll
klædd náttklæðum og slopp
um nema Hastings.
Það var Clive sem fyrstur
áttaði sig.
Þeir höfðu lagt frú Charles
á legubekkinn og enginn sagði
neitt þegar Clive lyfti varlega
höfði hennar. Antonia greip
andann á lofti, og Hastings
tók fram vasaklút og breiddi
yfir andlit hlnnar látnu.
Sonja og Noll Chambers stóðu
eins og steinrunnin og horfðu
á.
— Hún hlýtur að hafa dott
ið og rekið höfuðið í, sagði
Garyin hásri röddu.
— HÚN VAR MYRT, sagði
Clive þyrrkingslega. — Hún
getur ekki hafa fengið þetta
hroðalega sár af fallinu einu
saman.
Og hann leit ásakandi á
Hastings.
— Hún vissi of mikið, ekki
satt? Þegar þér heyrðuð hana
segja frá því að hún hefði
verið í þakgarðinum rétt áður
en Faveirsham var skotinn,
þá urðuð þér að' sjá til þess
að hún fengi ekki tækifæri til
að segja frá fleiru.
Mark bjóst við að Hastings
myndi rjúka upp, en hann
starði bara skilningssljór á
Laugardagur 6. mai
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 Óskalög sjúMinga (Bryndis
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögki.
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.00 Fréttir og tilkyimin'gar.
Framh. laugardagslaganna.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga. (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Kvöldtónleikar: \
a) „Svanurinin frá Tuonela" op.
22 nr. 3 eftir Sibelius (Sin-
fóníuhljómsveitin í Prag
leikur; dr. Václav Smetacek
stjómar).
b) Leonid Kogan leikur tvö
fiðluverk: Fantasíu op. 131
eftir Scumann og „Malagu-
ena“ eftir Sarasate.
c) „Álfabrúður", ball'ettmúsík
eftir Josef Bayer (Sinfóníu
hljómsveit Vínarborgar leik
ur; Paul Walter stjórnar).
20.45 Leikrit: „Aðan" eftir Hubert
Henry Davies í þýðingu Bald-
urs Pálmasonair. — Leikstjóri
Indriði Waage.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskráriok.
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
33 Italska hússins
Nú fór Eiríkur til baka og út-
^kýrði gang málanna Althan lof-
aði að hjálpa Bryan eins og hægt
v-æri. Sjúklingurinn var fluttur í
lítið herbergi og fékk góða hjúkr-
un. — Þakka þér fyrir, Althan,
sagði Eirfkur, þegar hann hafði
skipt á sárum hans. — Gjöf skal
svaraði sá gamli. — Við
stöndum í skuld við þig, Eiríkur,
Hann leit alvarlega á Eirík. —
Herra, hvað nú, ef Ragnar gerir
aðra árás? Það er ekki hægt að
treysta honum, og hann hefur fleiri
menn en þú. Allt í einu opnaði
hrafninn munninn. — Menn min-
ir berjast þér við hlið, herra, sagði
hann. — Eg hefi einnig ástæðu til
þess að vera þakklátur. Látum það
vera minn þakklætisvott. Eiríkur
lét ekki á sér sjá, hve órólegur
hann var, en sagði við Bryan: —
Þökk Oekill, við skulum vona, að
það sé ekki nauðsynlegt. Hvildu
þig nú, vinur, það er verst, að þú
þarft að fara í ferðalag, þar sem
þú ert veikur. Notaðu nú þennan
stutta frest út í ystu æsar. Með
þessum orðum yfirgaf Eirikur her
bergið, og Pjakkur elti. Hann var
ákafur í að leggja af stað þangað,
sem prinsessan var fangi. — Herra
hrópaði einn varðanna allt í einu.
— Ogil og sjóræningjar.nir berj-
ast!