Tíminn - 27.05.1961, Blaðsíða 14

14
TfMINN, Iaugardaginn 27. maí 1961.
Drake gekk nokkrum sinn-
um fram og aftur um gólfið
svo sneri hann sér á ný að
Hastings:
— Hvort ykkar rótaði i
bókaherberglnu?
— Eg . . . síðastliðna nótt,
meðan þið hin voruð hérna
inni. Eg hélt kannski að það
gætu verið fleiri lausar mynd
ir, en ég fann engar,
— Var kona yðar einnig að
leita að lausum myndum, þeg
ar við komum að henni í þak
garðinum í morgun og hún
sagð'ist hafa týnt eyrnalokk?
Hastings kinkaði kolli. —
Við mundum bæði eftir einni
mynd enn, sem Roy hafði tek
ið af Sonju, en við fundum
hana ekki í albúminu. Og við
héldum kannski hún hefði
dottið úr, því að sumar voru
ekki límdar inn.
Drake virtist ætla að spyrja
að fleiru en Hastings reis þá
skjálfandi á fætur:
— Eg er niðurbrotinn,
stundi hann. — Eg verð að
fá að hvíla mig. Ef þér viljið
spyrja einhvers frekar verðið
þér að bíða til morguns.
Lögregluforinginn horfði
hugsandi á Hastings reika út
úr herberginu, svo leit hann
á klukkuna yfir arninum og
sá að hún var hálf þrjú að
morgni.
— Eg held að þið ættuð að
reyna að hvílast núna, sagði
hann. — pf þér gætuð fund-
ið kodda og teppi handa mér,
kysi ég að sofa hér á legu-
bekknum í nótt, Garvih.
Garvin kinkaði kolli og
flýtti sér út, hin risu á fæt-
ur og teygðu úr þreyttum lim
um. Þau voru of þreytt til að
bjóða hvort öðru góða nótt.
Þegar þau komu niður
næsta morgun lágu mörg dag
blöð á borðinu. Mark leit
spyrjandi á Loru áður en
hann tók sér eitt af þeim.
Myndin gamla af auglýsinga
atriðinu tók yfir nær alla for
síðuna og yfir myndinni var
með risaletri skrifað: ENN
EITT DULARFULT DAUÐS-
FALL í ÍTALSKA HÚSINU.
Með'an kaffið kólnaði í boll-
anum las Mark greinina á
næstu síðu, Öllum nöfnum
var slegið upp og undir fyrir
sögninni sem var: NÝ HELG-
ARVEIZLA — NÝTT DAUÐS
FALL.
— Það er fullt af blaða-
mönnum úti á veginum, hróp
aði Clive, en við megum ekki
tala við þá.
— En þetta getur ekki geng!
ið lengur . . . sagð'i Mark og’
í sama mund heyrði hann há |
værar raddir fyrir framan
i dyrnar. |
j — En ég var að segja yður
j að ég VERÐ að komast til
í London fyrir hádegi, æpti
Hastirtgs öskureiður. — Viljiði
þér að' ég missi starf mitt , . . j
er ekki nóg að ég hef þegar
misst konuna mina ....
Mark flýtti sér aö opna
dyrnar. Fyrir utan stóð Hast-
ings í frakka og með hatt og
hélt á tösku í hendinni og
horfði bálreiður á Drake lög-
regluforingja. Við útidyrnarj
stóð lögregluvörður og utan
af veginum heyrðu þeir há-
værar raddir blaðamanna.
— Eg verð að tala við yður
augnablik, lögregluforingi,
hrópaði Mark æstur.
nötraði af vonzku og fleygðl
frá sér frakkanum. — Fjand-
inn hirði hann, hvæsti hann
taugaveiklunarlega. — Þetta
eyðileggur framtíð mína . . , .
ég á mér ekki viðreisnarvon,
— Eyðileggur yð'ur?! Mark
sneri sér að honum eins og
köttur sem býst til slagsmála.
— Og hvað með Loru? Ef þér
hefðuð haft ögn af hugrekki
og heiðarleika þá hefði hún
ekki þurft að ganga í gegn-
um allar þær þrengingar sem
hún hefur orð'ið að þola. Þér
berið jafn mikla sök á dauða
frú Charles og kona yðar!
Hann arkaði aftur inn í
borðstofuna og hellti í bolla
handa sér, skjálfandi hönd-
um. Þegar hann settist leit
Antonia snöggt á hann, en
hún sagði ekkert. Hastings
kom inn, andlit hans var af-
ur gert það og þá hvers
vegna. Þá heyrði hann hljóð
að baki sér, hann leit um öxl
og sá Antoniu. Hún kom á
harðahlaupum og í annari
hendi hélt hún á dagblaði og
í hinni á trefli. Hún virtist
i mikilli geðshræringu og hon
um varð órótt og flýtti sér til
rnóts við hana.
— Hefur nokkuð komið
fyrir?
—Eg bjóst við að þér hefð
uð farið hingað, hrópaði hún
móð og másandi. — Lítið á
, , . , ég verð að sýna yður
þaö!
Hún rétti honum blaðið ó-
styrkum höndum. Hann hafði
búizt við einhverju stórkost-
legu en hann varð vonsvikinn
þegar það var sama blaðið og
hann hafði skoðað þar sem
myndin var birt stækkuð.

KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
47
ítalska h.ússins
Drake kom til hans.
— Það er í sambandi við
blöðin. Þau verða að fá að
vita sannleikann.
Lögregluforinglnn horfði
kuldalega á hann: — Sann-
leikann?
— Já, það verður að segja
þeim hver myrti frú Charles,
hrópaði Mark. — Öll þessi
dæmalausu blaðaskrif ....
Lora þolir þetta ekki . . . það
riður henni að fullu. Það er
óréttlátt .... blaðamennirn-
ir verða að fá réttar fregnir
um það sem gerðist ....
— Það verður opinber lík-
skoðun á morgun klukkan
tíu, sagði Drake. — Eg efa
ekki, að blaðamenn munu
mæta þar. Þangaö til hygg
ég aö bezt sé að segja þeim
ekkert.
— En . . . . mótmælti Mark,
— Hr. Clare, reynið að
hegða yður skynsamlega.
Þetta er skipun. Hann sner-
ist á hæli og án þess að virða
Hastings viðlits gekk hann út
og skellti á eftir sér. Hastings
myndað sjúklegri reiði. Mark
drakk kaffið og ákvað að fara
í göngu í garðinum. Ilann
velti fyrir sér, hvort hann
ætti að biðja Antoniu að
koma líka, en hún hafði
sökkt sér aftur niður i blaðið,
svo að Mark stóð upp og gekk
inn i setustofuna. Frönsku
gluggarnir, sem sneru út að
garðinum voru opnlr og á
flötinni gekk iögregjumaður
fram og aftur. Mark kveikti
sér í sígarettu og gekk síðan
út. Hann bjóst,hálft i hvoru
við þvi að verða stoppaður,
en af því varð ekki og hann
gekk nið'ur tröppurnar og inn
í Skógarfföngin.
— Já, ég var búinn að sjá
það, sagð'i hann, — Það er
þessi fjárans mynd enn einu
sinni.
— En þér hafið ekki séð
ÞETTA! SJÁIÐ ÞÉR ÞETTA!
Sjáið þér ekki að það hangir
eitthvað yfir bakið á stein-
bekknum?
Hann tók blaðið frá henni
og rýndi í það. Það var stein
bekkurinn fyrir framan stytt
una . . . og nokkrum metrum
frá þeim stað sem þau stóðu
. . . . og yfir steinbekksbakinu
hékk eitthvað dökkleitt með
hvítum röndum.
— Já, sagði hann. — Þ>etta
virðist vera trefill eða eitt-
hvað slíkt.
Loftiö var tært og milt en
hann var í of miklu uppnámi
til að tak:j eftir veðrinu.
Hann var næstum komin að
enda Skógarganganna þegar^
hann tók eftir því að Appollo
styttan var horfin af stalli
sínum, Hún hafði verið tekin
niöur og lá í grasinu rétt hjá.
Hann braut heilann um hvort um og hengdi það yfir bak
lögregluforinginn hefði sjálf
— Það er TREFILLINN
MINN! hrópaði hún og gat
varla talað fyrir æsingu. —
' Hér er það.
' Hún breiddi úr treflinum,
sem hún hafði í hinni hend-
inni og gekk að steinbekkn

trefillinn minn! Sjáið þér
það ekki?
Hann horfði skilningssljór
á hana og var ekki ljóst hvað
henni fannst svo þýðingar-
mikið við þetta. Hún varð
gröm yfir þögn hans og sagði
reiðilega:
— Þér sjáið það . . . það
ER minn trefill sem er á
myndinni?
—1 Jú, sagði hann, það virð
ist vera.
En orð hans virtust ekki
róa hana, þvert á móti jókst
nú æsingur hennar til mikilla
muna, Hún reikaði í spori og
settist niður á bekkinn og
starði örvæntingarfull á
hann.
— Já, muldraði hún. — Eg
vissi það. En ég varð að vera
viss L minni sök áður en ég
segði lögregluforingjanum
frá þvi,
— Lögregluforingjanum?
spurði hann undrandi. —
Hvað ætlið þér að' segja hon
um.
Hún horfði þögul á hann
nokkra stund, svo sagði hún
lágróma:
— Eg verð að biðja þig af-
sökunar, Mark . . , . þig og
Loru. Alveg þangað til í gær-
kvöldi stóð ég í þeirri bjarg-
föstu trú að það hefði verið
LORA sem skaut Roy..........
nú veit ég að hún sagði sann
leikann . . . . og að hún tók
aldrei þátt í atriðinu . . . Mér
brá óskaplega sunnudaginn
sem ég heimsótti þig og sá
myndina margstækkaða . . .
mér sýndist það vera trefill-
inn minn . , . , en ég hafði
ekki orð á þvi , . . þú varst
Laugardagur 27. mal:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 VeBunfregnir.
12.00 Iládegisútva.rp.
12.55 Óskalög sjúkiinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Frétir.
16.00 Fréttir og tilkynningar. Fram
hald laugardagslaganna.
16.30 Veðurfregnir. .
18.80 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Lelkrit: „Einkallf mömrnu",
gamanleikur eftir Victor Euiz
Iriarte. Þýðandi: Sonja Diego.
— Lelkstjórl: Iialdvin Hali-
dórsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok
P.IRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
97
Eiríkur ákvað að komast að því,
hvort vörðurinn vaktaði hann, eða
hvort hann færi bara sinn venju-
lega hring. Hann flautaði kæru-
leysislega og stökk út um glugg-
ann út á götuna, en vörðurinn
kallaði aðeins á hundana* þegar
hann sá, að þar var Eiríkur á ferð
Eiríkur tók nú eftir því, að ljós
var í glugga hátt uppi í turni, og
grannvaxin stúlka gekk þar fram
og aftur. Hann vissi nú fyrir vist,
að þetta var gluggi Elínar, og var
í þann veg að snúa aftur til her-
bergis síns, þegar hann tók eftir
dyrum í vegginn, sem lá milli
kastalans og turnsins. Hann ákvað
að athuga aðstæðurnar betur, og
eftir að hafa gengið úr skugga um,
að rýtingurinn var á sínum stað
undir skyrtunni, þreifaði hann
eftir beltissylgju hvíta hrafnsins.
Það lá við, að blóðið hætti að
renna um æðar hans, þegar hann
tók eftir því, að sylgjan var horf-
in. Félli hún í hendur Morkars,
var ekki aðeins líf Eiríks, heldur
einnig Elinar, í mikilli hættu.