Tíminn - 10.11.1962, Blaðsíða 14

Rosemaríe Nitríbitt
er úti li)kað. Þetta er ekki staður
fyrir stúlku eins og þig. Eg veit
ekki, hvað þú ættir að gera hér.
Klúbburinn er bara fyrir meðlimi.
Þú ættir að koma þér sem fyrst
í brott héðan, þar er öllum fyrir
beztu. Þú ættir meira að segja að
fara að koma þér af stað?“
Rosemarie gekk þessi fáu skref
i áttina til bílsins og settist inn í
hann aftur. Hún hafði búizt við,
að þetta yrði öðruvísi, að svo
miklu leyti, sem hún hafði hugsaS
út í það. í ráun og veru hafði hún
ætlað sér að sýna Hartog, að hann
gæti ekki farið með hana, hvernig
sem honum sýndist. Nú ók hún
bflnum ofurhægt út úr röðinni á
stæðinu. Af ótrúlegri fimi stökk|
Bruster upp á brettið Og hallaði
sér inn um gluggann. ,Eg hef séð
þig einhvers staðar áður, ég man
bara ekki hvar, Ertu frá Frank-
furt?“ sagði hann.
„Já.“
„Þú átt þar heima, er það ekki?“
,Jú.“
„Hefurðu síma?‘‘
„Já.“
Brusler tók minnisbókj sem
bundin var í grænt skinn, og kúlu-
penna upp úr brjóstvása sínum.
„Hvaða númer hefurðu?" spurði
hann. „Eg hringi kannske í þig
einhvern daginn.“
Rosemarie hugsaði sig um and-
artak. Því ekki það? „Láttu mig
gera þetta,“ sagði hún og tók af
honum bókina.
EFTIR AÐ STÚLKAN var ekin
á brott áleiðis ofan í dalinn, sneri
Brus'ter sér við og lagði | áf stað
upp eftir aftur, hægum skrefum.
Hann var að velta því fyrir sér,
hvört nokkur hefði séð þau. Ef
ekki, var hann ákveðinn í áð þegja
fyrst um sinn. Hann var gæddur
'næmum skilningi og vissi hvað til
hans friðar heyrði. Á tíu árum
hafði honum tekizt að reisa AB-
RUDA-verksmiðjUrnar úr rúst-
um ög verið þar einráður, þrátt
fyrir öran vöxt hlutafélagsins. Sú
staðreylid byggðist á því, að hann
hafði lag á að spila ekki út tromp-
itnum fyrr en á réttu augnábliki.
Fyrsti hópúrinn var kominn í
mark, og sá siðasti var að leggja
áf stað. Allir fylgdúst með af mikl
um áhuga og enginn virtist hafa
orðið þess var, að hann vantaði.
Hann tók sér stöðu að baki tveggja
kvenna. Önnur þeirra sagði: „Held
urðu, að ég trúi því, að þú farir
alla leið til Múnchen til að horfa
á þetta í hvert skipti?"
„Þú mátt trúa mér,“ svaraði
hin. „Það er þess vert. Það trúir
því enginn, hváð búningarnir eru
glæsilegir." Hún brosti, svo að
varir hennar opnuðust lítið eitt,
og nfillli þeirra skein i hvítar eg
fallegar tennur.
ÞAÐ VAR NÆRRI viku seinna,
meéan Bruster var í miðjum klíð-
um að lesa fyrir bréf, að hann
mundi allt í einu, hvar hann hafði
séð stúlkuna í fyrsta sinn. Hann
hringdi í hana undir eins. Nú gat
hann hringt beint til Frankfurt
frá skrifborðinu.
Sjálfvirka símakerfið, sem kom-
ið var á fót í Þýzkalandi, var eitt
mesta framfaraskrefið, sem þar
var stigið á þeim fáu árum þess-
arar aldar, sem Þjóðverjar hvorki
áttu í stríði né voru nýbúnir að
tapa því og drógu heldur ekki úr
framleiðslu- og uppbyggingargetu
sinni með vígbúnáði. Þessi endur-
bót á símakerfinu kom sér sér-
staklega vel fyrir eiginmenn, sem
áttu eiginkonur, er aldrei gleymdu
að fara vandlega yfir símareikn-
ingana. Seinni kona Brusters
gleymdi því aldrei. Fyrir mánuði
síðan skaut nýtt númer í Frank-
furt upp kollinum á símareikn-;
ingum Hartogs og Brusters. Nú
fjölguðu samtölin við Rosemarie
aðeins hinum óskilgreindu við-
skiþtasamtölúm.
í fyrstu fékk Bruster ekkert
svar. Hann hringdi aftur fáeinum
klukkustundum síðar, og þá svar-
aði Rosemárie. \
„Hallór
„Ert það þú?“ spurði Brustef.
„Já“, sagði hún.
„Ertu ein?“ spurði hann.
„Við hvern er ég að tála?“
spurði hún.
Bruster hló. „Forsetann."
„Ó-já“, sagði hún. Nú var hún
með á nótunum.
„Nú man ég, hvar ég sá þig.
Manstu?“
„Nei,“ sagði hún.
„Það er heldur engin von, —
þú sást mig ekki. En þú skuldar
mér fimm mörk.“
„Þér?“
„Lykilorðið er Palace Hotel.
Hvað varstu að gera þarna á stæð-
inu? . . . Halíó, ertu þarna enn
þá?“
„Varst það þú?“
„Það var ég. Og þú sveikst mig.
Það verðurðu að bæta mér upp,
Skal ég láta þig vitá. Eg kem til
Frankfurt á morgun Hefurðu
tíma?“
„Klukkan hvað?“
Bfuster blaðaði í minnisbókinni
Sihni. „Eigúm við að ségja klukk-
áh þrjú?“
„Allt í lagi,“ sagði hún.
„Hvar?‘‘
Rosemarie hugsáði sig ofurlítið
úm. Hartog hafði hringt til henn-
ar um morguhinn Hann hringdi
aldrei til hennar méð jöfnu milli-
bili, stundum að degi og stundum
að nóttu. í morgun hafði hann sagt
henni, að vel gæti verið, að hann
kæmi til Frankfurt í vikúnni. En
ef hann sneri nú allt í einu við
snældunni? „Hjá mér“, sagðj hún
loks, jjen hringdu aftur í mig
klukkán llálfþrjú?"
„Hvar áttu heinla?“
„Eg skal segja þér það, þégar
þú hfingir aftur.“
Þarna varð hanh aftur vár við
gætnina þessa eðlislægu hneigð
veiðidýrsins til að vera vari um
sig sem hann hafði þótzt skyiija i
augum hennar þegar Hún leit í
kringum sig á stæðinu franmn
við Palace Hotel, ,Allt í lagij ljúf-
an!“ sagði hann og lagði á
ÞEGAR ALFONS BRUSTER
heimsótti Rosemarie ; fyrsta sinn,
steig hún einu skrefi léngra inn í
hring þýzku iðnaðarkónganna.
„Þrjár hæðir, og engin lyfta,“
sagði hann um leið og hann blcs
mæðinni. Hann hengdi hattinn
sinn á snaga í forstofunni, eins og
hann hefði komið þarna hundrað
sinnum áður, og, gekk inn fyrir á
undan Rosemarie. „Þessu hefði ég
aldrei trúað,“ sagði hann og lit-
aðist um. Ilann kveikti sér í sígar-
ettu og fleygði eldspýtunni í ösku-
bakkann á borðinu framan við
svefnsófann. Svo gekk hann yfir
að hinni hurðinni og opnaði..„Bað
líka! Nú, það er aldrei!“ sagði
hánn. Svo settist hann í annan
djúpa stólinn sem fylgdi svefn-
sófanum og kringlótta borðinu,
þegar Rosemarie keypti það. Það
var eins og húsgögnin stæðu enn
i búðinni og biðu kaupandans
Rosemarie stóð við gluggann, og
ef hann hefði sagt við hana á
sama andartaki: „Ætlarðu ekki að
drífa þig úr spjöúunum?“, mundi
hún hafa gert það. En hann saug
bara að sér sígarettureykinn, eíns
og hann þyrfti að tyggja hann.
Hann sat gleiður j stólnum,
strauk með skótánm eftir gólf-
teppinu og raulaði ánægjulega. Nú
glotti hann í fyfsta sinn síðan
hann kom inn í íbúðina.
,Langar þig í eitthvað að
drékka?" spufði hún, 6
j,Það fer eftir því, hvað þú átt.“
Hún gekk fram í eldhúsholuna,
og þegar hún kom aftur inn hélt
hún á bakka með tveimur glösum,
einni flösku af óblönduðum ver-
1
1. KAFLI
Janúarmánuður hafði verið
mildur og hlýr, og í febrúar hóf-
ust miklar rigningar. En hafi fólk
farið að vonast eftir vorinu, brást
sú von, því að úrkomunni fylgdi
kuldi og síðar frost.
Horatia Mendleton kom inn í
verkfæraskúrinn við hesthúsið
drungalegan eftirmiðdag í febrú-
ar. Hún var döpur í bragði og kom
til að leita skjóls fyrir bítandi
kuldanum og einnig til að hitta að
máli Jeremías Smallbones, ekil-
mn, sem hafði verið bezti vinur
hennar, síðan hún kom á óðal
frænda síns, Neweross, fýrif tæþ-
um tólf árum.
Jeremías var að bera feiti á
reiðtygin og hafði hjá sér ölkrús,
sem honum þótti gott að súpa á
við vinnu sína.
Horatia tyllti sér niður og sagði
mæðulega: Hvenær skánar veðrið
eiginlega, Jerry? Frændi segir, að
það 'Sé hættulegt að fara með hest-
ana út á veginn, og Hvítstjarni er
enn þá haltur. Eg helzt ckki við
innj í þessu ömurlega hrörlega
húsi lengur, það er enn kaldara
þar en úti.
Jeremías svaraði ekki strax.
Hann virtist ekki í betra skapi
en Horatia þennan dag.
— Og veðrið breytist ekki
næstu vikurnar, sagði hann fýlu-
lega. Það er ekki gott að segja,
þegar kemur kuldakast í febrúar-
mánuði. Það vorar áreiðanlega
seint í ár.
Jeremías féjík sér teyg úr krús-
inni og sagði:
— En það kemur mér ekki við
. . . ég verð hvort sem er ekki
hér . . .
— Ekki . . . ? Horatia starði á
hann. — Jeremías, hvað áttu við?
Hvers vegna verður þú ekki hét?
Svo feetðlst kvíðasvipur á andlit
hennar: — Þú ert vohandi ekki
veikur, Jerry?
— Aldrei verið frískari . . . en
ég á að fara frá Newcross.
— Fétðu frá NewcroSs? Hún
trúði ekki sínum eigin éyrum.
Jefemías Vár híuti af llfi hennar
hér, hann ög ráðskonah, frú
Turhey, höfðú skipt með sér verk-
um sem bátnfóstra og vinur henn-
ar. Húh gat ekki' hugsað séf hest-
húsið án hans né heldur neinn dag
án návistar hans. — Jerry, áttu
við, að þú hafir sagt upp? Eg trúi
því ékki!
— Það var ekki ég sem sagði
upp, Sagði Jeremías dapurlega. —
Það var óðalseigandinn, sem sagði
mér upp.
— Sagði hann þér upp? En það
getur ekki verið. Hann hlýtur að
hafa verið fullur!
— Hann var edrú eins og klerk-
ur, ungfrú Horatia og þetta er
sannleikur.
— Þá hlýtur hann að vera bú-
inn að missa vitið! Horatia stökk
á fætur. — Eg ætla að fara strax
og tala við hann og segja honum,
að hann verði að draga það til
baka. Hann veit fullvel, hvað við
erum hjálparvana án þín.
— Oj ég veit nú ekki. Og ég
býzt við að hann hafi hugsað sér
að setja Néd í minn Stað. Rödd
Jeremíasar Var eins bitur og vihd-
urinn fyrir utan.
— Eh . . , gaf hann þér éttga
ástæðu? Horatia var svo undrandi,
að hún átti bágt með að skilja
þetta. — Þú kenndir mér að ríða,
Jerry . þú hefur kennt mér allt,
sem ég veit um hesta. Þú getur
ekik farið frá Newvross.
— Óðalsbóndinn segir, að ég
geti farið, og það áður en dagur-
inn er liðinn.
Álltaf versnaði það. — Hann er
orðinn geggjaður, sagði Horatia á-
kveðittj
Jeremías fékk sér sopa og þurrk
aði sér vandlega um munninn með
ermirtni, gretti sig og hélt áffam
að befa á hnakkana. Horatia stóð
sem steinrunnin og gat ekkert
sagt, svo lagði hann frá sér' klút-
inn, horfðj beint framan í nngu
stúlkuna og sagði:
— Ef ákVeðin, úhg stúlka, sem
ég vil ekki nefna nafn á, skyldi
spyrja mig, áður en ég fer hvaða
ráð ég Vildi gefa henni þá myndi
ég segja við ungu stúlkuna: Gerðu
eins og ég, og það strax. Hikaðú
ekki einn dag. Stundum er New-
cross ekki öruggur staður fyrir
þann, sem á von á einhverju,
myndi ég segja.
Horatia starði á hann og fölnaði
lítið eitt.
— Hvað . . áttú við. Jerry?
spurði hún seinlega.
— Geri ráð fyrir að þér vitið,
hvað ég á við, ungfrú Horatia,
sagði gamli maðurinn og fór að
þrifa til á gólfinu og Horatia
hjálpaði honum, eins og hún hafði
gert síðan hún var níu ára gömul.
— Eg sagðj við óðalseigandann.
að það Værx ekki lengur öruggt
að vera hér, hélt hann áfram. —
Handriðið bilar allt í einu, fullt
af láusum Steinum á brjóslvörn
inni, sem geta auðveldlega hrunið
niður á þann, sem hjá gengur
Ætti að gera við það, sagði ég.
— Og hverju svaraði frændi
minn því? sagði Horatia með önd-
ina í hálsinum
— 0, hann sagði. að allir gætu
orðið fyrir slysum sagði Jeremías
— án þess að hægt væri að ásaka
nokkurn, það eru forlögin, sagði
hann.
— Og svo?
— Nú, ég sagðist ekki trúa, að
forlögin hefðu ákveðið, að slík
slys skyldu koma fyrir ungar
stúlkur sem væru erfingjar að
miklum auðæfum, ekkj sízt þegar
nefndsr ungar stúlkur byggju
kannski með æt.tingjum, sem
myndu erfa peningana ef ungu
stúlkurnar skyldu farast af slys-
Iförum. Eg hélt trúlega, að forlög-
^ in vildu koma í veg fyrir slík slys.
KYNNIST BEDFORD - KAUPIO BEDFOR
n
T í M I N N, laugardagur 10. nóvember 1962.