Tíminn - 20.12.1962, Qupperneq 12

Hann uí eitt bros út undir eyru,
og guð má vita, hvað hann hámaði
í sig margar hveitikökur, og hvað
hann hellti í sig mörgum bollum
af kaffi. Og í hvert sinn, sem dyra
bjallan kallaði hann til viðskipta-
vinanna, flýtti hann sér út og kom
eins fljótt aftur og honum var
unnt, til þess að gleðjast með þeim
glöðu.
Amalía var yndisleg húsmóðir,
og Pétur var svo ljúfur og skemmti
legur, að Engehretsen lá við köfn-
un af hlátri, og fékk hverja boll-
una af annarri öfuga í hálsinn.
Og þegar gleðin var sem hæst,
stóð maddama Engebretsen mitt
á meðal þeirra.
Hún stóð í eldhúsdyrunum, og
andlitið á henni var eins rautt
og rósirnar á hattinum hennar og
tröllauknu eyrnahringarnir í eyr-
unum á henni nötruðu af reiði.
Amalía fölnaði, Engebr'etsen
roðnaði, en Pétur var sá eini, sem
hafð'i fulla stjórn á sér.
— Ertu komin aftur, stundi Ama
lía upp.
— Já, ég er reglulega komin
aftur.
„Reglulega" var uppáhaldstil-
tæki maddömuinnar, þegar hún
var í þann veginn að nota hnef-
ana. Hún var alltaf „reglulega“
þetta og hitt.
— Eg sá að hér var veizla.
— Já, sagði Pétur og stóð stilli-
lega unn — Við getum alveg eins
játað það strax, að við Amalía
erum trúlofuð.
— Jæja? Og það hefur verið
talinn óþarfi að spyrja mig ráða?
— Alls ekki, elsku mamma,
Pétur var ákveðinn í að tala við
þig í kvöld.
— Og stórkaupmaðurinn?
— Pabbi hefur ekki hugmynd
um þetta, anzaði Pétur.
— Nei, ég get ímyndað mér það,
en hann skal fá að vita það.
— En kæra maddama, það var
ekki ætlun mín þannig —
— Ha, hvað segið þér, er það
ekki ætlun yðar ag giftast Ama-
líu?
— Jú, auðvitað, en ég hafði
hugsað mér að halda þvi leyndu
fyrst í stað.
— Mér geðjast ekki að leyndeg
um trúlofunum. Þig hafið ekki
eftir neinu að bíða. Þér eruð nógu
ríkur til þess að gifta yður hvenær
sem vera skal, og Amalíu vantar
ekki heimanfylgju, það er allt þeg
ar til reiðu.
— Það sem ég óttast er, að fað-
ir minn gefi ekki sitt samþykki.
— Verið þér alveg rólegur, ég
skal tala við hann, við erum gamal
kunnug. Það er að vísu langt síðan
að vig höfum talazt við, en ég geri
samt fastlega ráð fyrir, að hann
muni það.
Þegar þau höfðu setið nokkra
stund, stóð maddaman upp.
— Komið þér nú Wengel, við
förum saman upp og biðjum þann
gamla um samþykki.
— En — en er ekki skynsam-
legra að bíða —
— Komið þér strax, segi ég, ég
skal svei mér tala yfir hausamót-
unum á stórkaupmanninum.
Og maddaman þreif óþyrmilega
í öxlina á Wengel yngri og ýtti
honum á undan sér upp stigann.
Pétur var alveg ringlaður. Hon-
um þótti að vísu dálítið vænt um
Amalíu, og hafði gaman af að þykj
ast vera trúlpfaður þessari fallegu
ungu stúlku, en að opinbera með
henni og eignast svona tengdafor-
eldra, og þó sérstaklega svona
tengdamóður — nei, það var alveg
hræðilegt!
Maddaman hringdi „reglulega"
á dyrabjölluna.
Það var dauðskelkuð þjónustu-
stúlka, sem opnaði 'fyrir þeim.
— Gerðu svo vel að vísa mér
til hans föður þíns, Wengel!
— Væri ekki betra að ég færi
fyrst —
— Við förum saman. Engan
þvætting!
Stórkaupmaðurinn virti þau
fyrir sér, fullur undrunar, þegar
þau komu inn.
„Jómfrú Sim — maddama Eng-
ebretsen", stamaði hann.
„Já, það var einu sinni að ég
hét jómfrú Simonsen. Það er nú
meira en tuttugu ár síðan. Þá var
ég ung og falleg og þér voruð líka
á bezta aldri. Ég var húsjómfrú
hjá föður yðar“.
„Jú, ég man það“.
„Munið þér líka eftir því, að þér
sögðust elska mig? Og ég var nógu
hégómleg til þess að trúa því, að
ég ætti að verða stórkaupmanns-
frú, og að áform yðar væru heið-
arleg. En þegar ég fór ag tala um
giftingu, þá skellihlóguð þér, og
spurðuð, hvort ég væri vitlaus. Þá
tók ég í hnakkadrambið á yður og
henti yður niður stigann. Munið
þér eftir þessu?“
„Jú, ég man það. Þag var við
það tækifæri sem ég fótbrotnaði og
hefi verið haltur síðan. Eruð þér
komnar hingað upp til þess að
rifja upp þenna löngu liðna at-
burð?“
„Nei, ég kem hingað vegna son-
ar yðar, hann hefur orðið ástfang-
inn af dóttir mmni, og hann líkist
ekki föður sínum. Hann er trúlof-
aður henni og hefur heiðarleg á-
form. Ekki satt?“ spurði hún og
greip með áfergju í handlegginn
á Pétri.
„Já, auðvitað. Það er að segja
„Það er að segja, að hann biður
um samþykki yðar til þess að gift-
ast henni. Og það getið þér gefið
óhræddur, því Amalia er tengda-
dóttir, sem þér þurfið ekki að
skammast yðar fyrir. Hún er enn
fallegri en ég var á hennar aldri,
og músíkölsk er hún, og lærð á
öllum sviðurn".
„Og ef ég skyldi nú neita því?“
„Þá gæti það skeð að ég læknaði
í yður heltina, með því að brjóta
á yður hina löppina líka. Þér haf-
ið einu sinni framig á mér óhæfu-
verk, en það skal ég láta gleymt,
ef þér bætið fyrir það afbrot með
réttri breytni við son yðar. En
egnið þér mig ekki á nýjan leik,
með því ag fremja nýtt óréttlæti,
annars — já, þér þekkið mig Weng
el“.
„Nú, ef unglingunum þykir
vænt hvoru um annað, þá skal ég
ekki standa í vegi fyrir hamingju
þeirra".
Maddaman tók svo fast í hönd-
ina á honum, að það sátu hvít för
eftir fingurna á henni.
„Þakka yður fyrir þessi orð, stór
kaupmaður, þau bæta fyrir allt á
millj okkar Þegar þér fluttuð
hingað inn í vor, þá datt mér ekki
í hug að við ættum eftir að verða
svona góðir vinir aftur. Nú ætla
ég að fara niður og ná í hana
Möllu, þá getig þér séð hvað hún
er lagleg stúlka“.
„En pabbi“, sagði Pétur, þegar
hún var farin, hvers vegna sam-
þykkir þú þetta undir eins? Ég
vil ekki sjá að kvænast strax“.
„Þykir þér þá ekki vænt um
stelpuna?“
„Jú, mér þykir það, en ég er
allt of ungur til þess að fara að
binda mig. Þar að auki hefði ég
getað náð i ríkara kvonfang".
„En hvers vegna fórstu þá að
trúlofast henni?“
„Þú veist nú sjálfur að maður
getur trúloiað sig pinulítið, án
þess að vera' strax kveðinn í að
gan.ta í 'nið heilaga hjónabahd".
„Eigðu hana bara“, sagði fað-
ír hans, annars getum við átt á
haíttu, að þessi fordæða, hún
maddama Engebretsen, berji okk-
ur báða til óbóta“.
Þannig skeði það, að Amalía
varð frú Wengel, og maddama En-
gebretsen amma, þegar tímar liðu.
Pétur Wengel fékk mikla ást á
konu sinpi Þau voru hamjngju-
söm. Og ef það hljóp snurða á
þráðinn. var maddama Sngebret
sen ekki -'6111 á sér að hleypa
snurðunni sf með nokkrum kröft-
ugum orðum.
Pétur Wengel bar svo mikla virð
ingu fyrir tengdamóður sinni, að
hún sá aldrei ástæðu til að láta
Hildarleikur
r’ramhald M' 7 síðu.
og fossandi blóðstrauminn úr
hjartasárinu féll björninn um
koll og lá svo eftir lítil fjörbrot
alveg hreyfingarlaus.
Dan sá nú að Indíáninn staldr-
aði ofurlítið við og horfði fáein
augnablik á hinn fallna skógar-
víking; því næst gekk hann að birn
inum, dró sveðjuna úr hjartasári
hans og þurrkaði af henni blóðið
með strigadruslunni. Að því loknu
steig hann hægri fæti ofan á
bjarnarhræið, lyfti sveðjunni upp
yfir höfuð sér og rak upp hátt og
snöggt siguróp.
Fjallalögreglumaðurinn lét nú
rauðskinnann verða varan við sig,
gekk til hans og heilsaði honum
með vináttumerki um leið og hann
benti honum að koma til sín og
tala við sig.
Indíánanum varð allhverft við
komu Dans, en gekk þó hægt í
áttina til hans.
Dan lék mikill hugur á að eiga
tal við þetta hugrakka náttúru-
barn og spurði því rauðskinnann
á Indíánamáli:
— Hver ert þú, hrausti veiði-
maður?
— Ugluauga — hvíti maður,
svaraði Indíáninn.
— Ilve gamall er Ugluauga?
— Tíu, tíu og tveir — hvíti
maður, mælti Ugluauga og rétti
tvisvar sinnum fram tíu fingur
og síðan tvo.
— Hefur Ugluauga drepið
marga birni?
— Marga birni — hvíti maður.
— Ilættulegur leikur, mælti
Dan.
— Hættulegur björnum — hvíti
maður, svaraði Ugluauga.
— Hvað gerir Ugluauga við
björninn?
— Menn Ugluauga taka björn-
inn — hvíti maður.
— Menn Ugluauga langt héð-
an? spurði Dan.
— Nei, — hvíti maður, svaraði
Ugluauga.
— Ugluauga hestlaus?
— Já, hestur ekki gott, — hvíti
maður.
— Ugluauga særður? spurði
Dan.
— Lítið, — hvíti maður, svar-
aði Ugluauga og benti efst á
vinstra herðablað sitt, sem björn-
inn hafði náð til að skráma dá-
lítið um leið og hann féll.
— Binda sár Ugluauga? spurði
Dan.
— Nei, — hvíti maður, svaraði
Ugluauga.
— Fleiri birnir í dag, Uglu-
auga?
— Ugluauga veit ekki, — hvíti
maður.
— Sá Ugluauga björninn koma
til sín? spurði Dan.
— Nei, — hvíti maður, mælti
Ugluauga.
— Hvernig fann þá Ugluauga
björninn? spurði Dan.
— Jarðandinn sagði Ugluauga,
— hvíti maður.
— Hvað sagði Jarðandinn Uglu
auga? mælti Dan.
— Ugluauga segir ekki, — hvíti
maður, svaraði Indíáninn íbygginn
og brosti lítið eitt.
— Ugluauga aldrei hræddur við
birni? spurði Dan.
— Nei, „Bjarnabani" Ugluauga
gott vopn, — hviti maður, — svar-
aði Indíáninn hróðugur um leið
og hann með hægri hendi lyfti
sveðju sinni fram fyrir sig, en
brá undir vopnið þeirri vinstri.
Meðan Dan Beam fjallalögreglu
maður og rauðskinninn Ugluauga
ræddust við, sást til ferða nokk-
urra ríðandi Indíána í útnorður
átt; stefndu þeir á vígstaðinn og
nálguðust óðum. — Þetta voru
menn „Ugluauga bjarnabana“.
Dan steig nú á bak hesti sín-
um, kvaddi Indíánann Ugluauga
og spretti úr spori suðaustur skóg
arhæðirnar í átt til næstu varð-
stöðvar fjallalögreglunnar. Þegar
hann hafði farið dálítinn spöl frá
vígstaðnum, nam hann augnablik
staðar á einni hæðarbungunni og
veifaði að lokum í vináttuskyni
náttúrubarninu Ugluauga. Uglu-
auga svaraði samstundis með því
að veif.a strigadruslu sinni og
sveðjunni „Bjarnabana".
Dan Beam brosti og hugsaði
með sjálfum sér: — Ég þekki þá
illa strákana á varðstöðinni, ef
þeir verða ekki hrifnir af hug-
rekki og hreysti rauðskinnans
Ugluauga.--------- Og fjallalögreglu-
maðurinn þeysti af stað til starfs-
féla-ga sinna með enn eina frá-
sögu í ævintýrasafn þeirra.
Nýr lækiiis-
bóstaður
OH-Gunnarsstöð‘um, 5. des.
TÍÐ hefur verið hér góð í haust,
að undanskildum kafla um vetur-
næturnar. Lítið er búið ag gefa
sauðfé af heyi og kemur það sér
vel, því hey eru með minna móti
frá sumrinu. Flestir gefa síld eða
síldarmjöl með beitinni, og ætti
fé að komast vel af með þag því
jörð er alauð.
Núna um síðustu mánaðamót
var tekinn í notkun nýr læknisbú-
staður á Þórshöfn. Að byggingu
hans stóðu þeir fjórir hreppar,
sem éru í læknishéraðinu, þ. e.
Þórshafnar-, Svalbarðs-, Sauðanes-
og Skeggjastaðahreppur.
Húsið er hið myndarlégasta. Á
efri hæð er íbúð læknis en á
þeirri neðri lækningastofur og
lyfjabúð. — Þar eru einnig tvær
sjúkrastofur og smá íbúð fyrir
hjúkrunarkonu eða ljósmóður.
Byrjað var á byggingu hússins
um mánaðamót júní-júlí 1961 og
er húsinu nú að mestu lokið. Eft-
ir er þó að mála það utan og lag-
færa lóð. Byggingarkostnaður er
rúmar tvær milljónir króna. Yfir-
smiður var Óskar Guðbjörnsson.
Með honum unnu mest að múr-
verki og smíðum Axel Davíðsson
og Ingimar Lárusson. Marteinn
Davíðsson gekk frá húsinu að ut-
an, hann gekk einnig frá snyrti-
herbergjum. Aðalsteinn Guð-
mundsson málaði húsið innan.
Um raflagnir sáu þessir aðilar:
Rafgeisli h.f., Selfossi; Rönning
h.f., Rvík, og Birgir Antonsson raf
virkjameistari, Þórshöfn, vann
hann lan.gmest af því verki.
hann finna fyrir hnefunum. Aftur
á móti fann hún sig oft knúða til
láta taka 1 lurginn á litlu Wenge
I lunum Og það var stöðugt við
i kvæði hjá barnfóstrunnr Verið
þtð nú þæg, krakkar, annars kalla
ég á hana maddömu Engebretsen.
Maddömu Engebretsen fannst
hún vera lánsöm. Hún leit til baka
yfir farinn veg og var ánægð með
það sem hún hafði áorkað með
sínum sterku höndum. Að Enge-
bretsen hafði ekki orðið fyllibytta,
og að Amalía var rík og virt kona,
átti hlýðinn mann og hlýðin börn.
Þetta áleit hún, sem vonlegt var,
sín eigin handaverk.
En einn góðan veðurdas fór
Itún i leikhús og sá sterka konu,
sem bar manninn sinn á bakinu,
og sitt barnið í hvorri hendi. Upp
frá þeirri stundu, var úti um sál-
arfrið maddömu Engebretsen.
„Ég hefi ekki lent á réttri hillu
í lífinu“, sagði hún. Ég hefði átt
| ag læra að leika listir með hann
I Engebretsen. Þá hefði ég haft
silfurkögur um mig miðja og bor-
I ið manninn minn á höndunum og
I lifað á því að sýna okkur fyrir
peniga. Það hefði verið obboð lítig
| annað en að hanga í sælgætisbúð"
Undan þessu sveið henni svo, að
henni hnignaði dag frá degi.
,,Það hlýtur að vera, aö hún
mamma sé eitthvað veik“, sagði
Engebretsen. því það er meira en
mánuðui síðan hún hefur rifizt"
Þannig var það líka
Maddama Engebretsen lagðist í
rúmið og slé aldrei á fæturna
meir.
Engebretsen sat aleinn grátandi
j búðinni og tuggði negulnagla.
„Drottinn minn“ umlaði í hon
um, hverjum hefði komið til hug-
ar, að hún hefði dáið á undan mér?
Hún, sem var svo sterk!“
Margrét Jónsdóttir
íslenzkaði.
Byggingarvöruverzlun Tómasar
Björnssonar, Akureyri, sá um lagn
ingu á miðstöð. Sama verzlun
seldi einnig allt efni til byggingar
innar.
Óhætt mun að segja að almenn
ánægja ríki í héraðinu yfir þessu
myndarlega húsi. Gamli læknisbú-
staðurinn er 45 ára gamall og orð-
inn langt frá kröfum tímans. —
Héraðslæknir á Þórshöfn er Frið-
rik Sveinsson.
Félagslíf er allfjörugt hér í
sveitinni þrátt fyrir fámennið. —
Kvenfélag Þistilfjarðar er að æfa
sjónleikinn „Mann og konu“ og
sitthvað fleira er á döfinni.
Almennur sveitarfundur fyrir
Svalbarðshrepp var haldinn að
Svalbarði í gær. Var hann fjöl-
mennur og margar ályktanir gerð
ar, s. s. um rafmagnsmál, ásetning
og fóðurbirgðir, vegalagningu o.
fl. En með tilkomu mjólkursam-
lags á Þórshöfn er brýn þörf vega
bóta í héraðinu.
HugprúðÍT
menn
Ot er komin f islenzkri þýðingu
Bárðar Jakobssonar hin fræga
Rulitzer verðlaunabók John F
Kennedys Bandaríkjaforseta, sem
á frummálinu nefnist Profiles in
Courage, en hefur á íslenzkunni
hiotið heitið: Hugprúðir menn.
Ásrún gefur bókina út.
íslenzka þýðingin er gerð eftir
nokkuð styttri útgáfu af Profiles
in Courage, sem gefin hefur verið
út þrisvar sinnum í Bandaríkj-
unum og hlaut hin eflirsóttu Pulitz
erverðlaun árið 1957 Bókina skrif-
aði Kennedv qait.iin„p a alllöngum
tíma, sem hann varð að dr'aga sig
; hlé frá dagsins önn vegna veik-
inda í baki Hún er safn ævisögu-
hrota nokkurra amerískra þing
manna sem sköruðu fram úr á
sínum tím-a ÞeHa eru frásagnir
um þær þrengingar, sem átta sena-
] torar í Bandaríkiunum lentu í.
’t.m áhættuna og óvinsældir þær
sem stefna þeirra skapaði þeim
”g hvernig þeir — þó ekki allir
- endurhéimtu mannorð sitt 0?
óðluðust '•éttUeting hugsjóna
sj'nna Þessir átta senatorar voru
John Ouincy Adams, Daniel Web
ster Thomas Hart Benton. Sam
Kouston Edmund G Ross. Lucius
Ouintus Cincinnatus Lamar Ge-
orge Norris og R,obert A, Taft.
Bókin er '67 biaðsíðitr í dímai-
broti, prýdd myndum af fyrrnefnd
um senatomm og teikningum eftir
Emil Weiss. Kennedy tileinkar
konu sinni, Jacqueline, bókina. .
12